Buurtkrant de Rivierenbuurt april 2019

Verhalen uit de buurt
Voor de flat aan de Maaslaan (het eerste blok na de Julianaflat). Begin jaren zestig.
Meisje rechts met capuchon is Pauline. (Foto: archief Pauline Broekema)
zelf ook vast. Samen moesten ze er
door omstanders worden uitgehaald. De
mensen uit de flat (bijna allemaal waren
ze voor ons ‘tante’ en ‘oom’) vonden het
optreden van mijn moeder een regelrechte
heldendaad. Die haalde zelfs de krant.
Maar ik geneerde me. Moeders moeten
vooral niet opvallen maar doorsnee zijn.
Die van ons moest altijd helpen, of het nu
een zielige kraai betrof of een overbelaste
buurvrouw. Ik lees nu alsnog met trots
het bericht uit het Nieuwsblad van het
Noorden van 15 maart 1965 over haar
optreden en denk: ‘ja, dat was mama!’
De buizen hebben er voor mijn gevoel
een eeuwigheid gelegen. Op een dag
waren ze er en vormden een geweldig
speeltoestel. Als kinderen konden we er
amper overheen kijken. Op handen en
voeten kropen we er doorheen. Maar
wat ze vooral zo geliefd maakte was het
gevaar dat er aan kleefde. We sprongen
van buis naar buis. Ieder had zo zijn
eigen route. Eén keer misgegokt en je
kwam lelijk tussen twee betonnen buizen
terecht. Schaafde een been of arm, liep
kneuzingen op. Af en toe werden er
enkelen weggehaald. Daardoor lagen ze
op den duur schots en scheef en steeds
verder van elkaar af wat het springen nog
spannender maakte.
Of er ooit iets werd gebroken weet
ik niet. We maakten onze sprongen
in ieder geval zonder helm, knie- of
handbescherming. Thuis stond, mocht
er toch iets misgaan, de jodium klaar of
een geel poeder dat doeltreffend werkte
maar als nadeel had dat de wond er lelijk
door herstelde. De buizen leerden je
inschattingen maken en behendigheid.
8 De Rivierenbuurt