190529 Het Kleine Geluk van Geelse grootouders

“Bij mij is het allemaal een beetje
anders dan bij de andere grootouders
van Het Kleine Geluk. Veertig
jaar geleden vonden mijn kinderen
me, thuis op de grond, buiten
bewustzijn. Ik was in coma door een
plotse hersenontsteking. ‘Je bent
over een glazen bruggetje gekropen’,
zei de professor me achteraf.
Sindsdien zie ik heel slecht en ben
ik gedeeltelijk verlamd. Dat was
toen heel erg aanpassen, maar je
bent blij dat je er nog bent. Ik heb
het geluk gehad dat mijn man zo
geholpen heeft. Hij stond soms ’s
nachts op om te strijken.
Toen de kleinkinderen nog klein
waren, speelde ik vaak mee met
hen, met de auto’s of de speelgoedboerderij.
We zijn altijd goed
geweest voor onze kinderen, maar
onze kleinkinderen hebben toch altijd
meer gekregen. Toen we jonger
waren, hadden we ook de middelen
niet. Nu komen mijn kinderen en
kleinkinderen nog vaak op bezoek.
Twee kleinkinderen zijn aan het
bouwen en hebben nu minder tijd,
maar die bellen dan.”
“Na het overlijden van mijn man
ben ik drie jaar geleden in woonzorgcentrum
Wedbos komen
wonen. Ze hadden mij gevraagd om
deel te nemen aan Het Kleine Geluk,
samen met Mariette. Een boek lezen
of tv kijken - tenzij het Nederlands
gesproken is - kan ik niet. Dus als er
iets te doen is, doe ik graag mee.”
Wat vond je van de groep?
“Ik had het gevoel dat iedereen toch
een goede band had met zijn kinderen
en kleinkinderen. Er waren wel
wat verschillen, maar we vonden
het allemaal belangrijk dat ze een
goede thuis hadden. Ik merkte ook
veel gelijkenissen, ik ben blij dat ik
heb meegedaan met het project.
Wat vind je belangrijk voor je
kleinkinderen?
“Ik hoop dat ze gezond blijven,
dat ze bij hun partner blijven en
samen met hun kinderen gelukkig
zijn. Toen ik en mijn man vijftig
jaar getrouwd waren, zeiden veel
mensen dat ze dat nog nooit gezien
hadden: een gezin waar de kinderen
en kleinkinderen zo hard aan elkaar
hangen. Dat is plezant om te horen.
Ik hoop dat mijn kleinkinderen ook
dat geluk mogen ervaren.” •
25