iS-3-2019

De groene vingers
van
Ivo Pauwels
Ivo Pauwels, een gerenommeerd natuurkenner, auteur en
groen-journalist verzorgt een schitterende
rubriek in i-Sana.
DE OVERWELDIGENDE PRACHT
VAN DE NATUUR
Elk seizoen heeft zijn eigen schoonheid
De natuur is een eindeloze inspiratiebron.
Net op het ogenblik dat ik me afvraag
waar ik deze keer over zou schrijven, is
het oorlog in mijn tuin. Vanuit het raam
van mijn schrijfkamer zie ik het. Een
gekrakeel van jewelste. Kleine grijze
vogels scheren tussen de appelaars door
en maken gedruis met vleugelslagen,
gesnater, gepiep en gesnavel. Kleine
jachtvliegtuigjes zijn het. De natuur is
altijd mooi, in elk seizoen. Heerlijk om te
observeren en er van te genieten!
Voor ik goed begrijp wat er gebeurt, zie
ik de aanvaller, een prachtige Vlaamse
gaai, de metallieke blauwkleur op de
flank. Onder de massale aanval van het
klein grut lost hij tussen de verwelkte
narcissen een donzig hompje uit zijn
bek. Het strompelt en fladdert verder.
Vermoedelijk een nestvlieder, een jong
vogeltje, op pas geveerde vleugeltjes.
Het paniekerige geschetter en lawaai
slaat om in een triomfantelijk gesnoef. De
Vlaamse gaai vliegt naar een bloeiende
tak van de goudrenet. Tweemaal slaakt
hij een klagelijke kreet van verslagenheid.
Alsof hij niet begrijpt waarom het malse
hapje hem werd misgund. Wanneer ik
naar mijn fototoestel grijp in de hoop
nog een glimp van het tafereel vast te
leggen, vliegt hij traag en mistroostig op.
Van tussen het jonge Hostablad zie ik dat
nog een derde partij in deze tuinoorlog
geïnteresseerd is.
Met lenige lenderukken komt een
sluipende tankdivisie in beweging: Midas,
onze kater, is hopeloos te laat. Het kleine
grut heeft zich uit de voeten gemaakt. Het
donzig nestvliedertje huppelt doorheen
de tennisdraad naar het bosje van de
buren en gaat schuil in het gewemel
van struikentakken en onkruid. Poes
weet uit ervaring dat hij achter het nest
vist. Hij miauwt al even mismoedig als
de prachtig geverfde Vlaamse gaai.
Het is plotseling merkwaardig stil en de
bloemen ontvangen weer honderden
bijen. Onder de fruitbomen bloeien de
rozen en ontvouwen enkele tientallen
Hosta’s hun blad.
Langzamerhand wordt de schaduwtuin
weer een paradepaardje. De eerste
schoonheden komen er tot bloei: Uvalaria
met de knikkende citroengele bloemen,
de sierlijke halmen van de salomonszegel
en het veldje daslook waarvan de geur
me een hongermaag doet krijgen en de
witte bloemen de honger van het oog
stillen. Maar het mooiste spektakel vind
ik het majestueuze uitrollen van het
varenblad. De dans van de bladeren is
begonnen: het ingesneden blad van de
Astilbes waarlangs de grote bladeren van
de andere schaduwplanten nu dagelijks
groeien in grootte en in schoonheid.
Het moet niet onderdoen voor de lente
die dit jaar een beetje later was, ten
slotte, na een vroege aanhef, die was
wel knallend, en spectaculair waarin de
Japanse kerselaars en de appelaars bijna
gelijktijdig het hoogtepunt van hun bloei
bereiken, waarin na de warme, malse
dagen, de seringenkoppen geuren als
parfumflesjes uit oma’s jonge jaren.
De rode beukenhagen schieten vol
vuur en tegen die achtergrond zweeft
de citroenvlinder. Hij maakt gebruik
van de thermiek langs het hulstbosje
en gaat omhoog en uit het zicht. Het is
heerlijk in de natuur, een exploderende,
overweldigende pracht.
Jonge fietsers zigzaggen voorbij met
katachtige lenderukken, veel overmoedig
gesnater en een pedaaltred die veel
flandriens jaloers zou maken. Misschien
kan ik de jachtvliegtuigjes vragen na
de Vlaamse gaai ook de ijsheiligen en
“Medardus de gevaarlijke regenmaker”
uit de ochtendnevels te verjagen. Ik wens
ze na zoveel heerlijkheid onherroepelijk
naar “de hel”.
Op www.wezooz.be kunt u Ivo Pauwels
in zijn en vele andere tuinen aan het werk
zien.
48 SANA nr 66 SANA nr 66 49