Femma Magazine Oktober 2019

is geen liefde, dat is pijn.”
Nee! Dat is ook liefde,
maar een andere vorm; en
ik merkte dat ook aan de
reacties nadien toen mensen
me kwamen zeggen:
“Die film heeft me geraakt.”
Door wat ik meemaakte met de hyperventilatie, ben
ik anders naar de wereld gaan kijken.
En dat is wat ik wil: mensen ook anders doen kijken.
En wat ik nu doe als coach, is hetzelfde als toen ik
actrice was, maar in een andere vorm.’
Meer ademruimte
‘Met acteren heb ik het wat gehad, althans ik wil
meer doen. Hoe ga ik dat concreet doen? Ik neem
mijn competenties als actrice en coach mee, maar ik
voeg daar modellen aan toe om de impact groter te
‘IK WIL MENSEN EEN HOGER
BEWUSTZIJN GEVEN ZODAT ZE BETER
KUNNEN KIEZEN’
maken. Het boek Ademruimte
dat ik onlangs
schreef, is daarvan een
mooi verlengde. Een verlengde
van wat ik wil doen
in de wereld: mensen een
hoger bewustzijn geven zodat ze beter kunnen kiezen.
Er is gewoon meer ademruimte nodig.
En dat kan ik makkelijk bewijzen: er is té veel pijn en
lijden. Ga eens morgens met de hond wandelen of
rijd met de fiets door de stad. Stel je dan eens kwetsbaar
op; dan zie je dingen die je opvallen: mensen
toeteren naar elkaar, roepen en schreeuwen. Dan ben
je in ademnood. Sowieso. Als die mensen zouden
investeren in ademruimte, zouden ze zelf letterlijk
en figuurlijk de ruimte aan zichzelf én aan een ander
geven. Willen we dat niet allemaal?’
MORGEN
‘Ik wil in de toekomst geen getoeter en geen gescheld
meer. Wat ik geleerd heb uit de psychologie is dat
mensen niet gelukkig worden van angst maar wel van
hoop, van geluk, van vreugde, van delen, van iets creëren.
Dus, mijn wereld morgen is er één van hoop.
Ik denk veel meer na over wat ik doe. Kan ik mijn
fiets nemen in plaats van mijn auto? Wat als ik een
keer in de week geen vlees eet? Of wat als ik een
keertje lach naar iemand in de straat of op de tram?
Die kleine dingen maken wel een groot verschil. Als
we dat met zijn allen doen, ziet de wereld er anders
uit. En dat is de wereld waarin ik wil wonen en waarin
ik mensen wil uitnodigen om mee in te wonen. En
wat ik mezelf daarin zie doen, is met mensen werken
in hun omgeving en mensen ook uitnodigen om uit
hun omgeving te stappen om op adem te komen.
Want als je er middenin zit, kan je die ruimte niet
vinden. Uitstappen, op rust komen en vanop afstand
kijken en nadenken: wat zou ik doen? Dat wil ik faciliteren
voor anderen.’
Nood aan speelsheid
‘Ik zie mezelf nog één rol per jaar spelen, hoe klein
of groot de rol ook is, gewoon omdat ik daar blij
van word. Ik geef ook nog graag vorm aan andere
rollen. Dat houdt mijn speelsheid levend en ik heb
daar vaak nood aan. Dus dat blijf ik doen en dat is
mijn rode draad. Daarnaast wil ik graag mensen
meenemen naar het buitenland. Ik ben vijf dagen
gaan wandelen in Portugal in Rota de Argentina.
Geen moeilijke, maar wel een mooie route. Daar wil
ik mensen mee naartoe nemen om stappen te zetten:
letterlijk en figuurlijk. Een paar keer per jaar. Mensen
op veel manieren inspireren. Met kleine dingetjes:
een boek, taartjes, misschien een nieuwe Clodettecollectie.
Alles kan en alles mag, toch?’
‘MIJN WERELD MORGEN IS ER ÉÉN
VAN HOOP’
[ 20 ]