Succulenta - Juni 2020

dus waarschijnlijk ook de eerste gepubliceerde
afbeelding van de soort. Jammer is
dat men in die tijd kennelijk de voorkeur gaf
aan een onduidelijke foto boven een duidelijke
pentekening.
P. oviferum is snel een algemeen bekende
plant geworden. Toch waren waarschijnlijk
alle planten van P. oviferum in onze collecties
tot zeker 50 jaar na de beschrijving stekken
of nakomelingen van het materiaal dat Purpus
eind 1910 naar zijn broer in Darmstadt
had gezonden. Er zijn geen meldingen van
andere verzamelaars.
De natuurlijke groeiplaats
In de zomer van 1966 besloten twee botanici
uit de Verenigde Staten, Reid Moran en
Charles Uhl, op zoek te gaan naar de vindplaats.
Dat viel niet mee.
In de beschrijving van Purpus wordt als vindplaats
vermeld: “Mexico. Barranca Bagre bei
Minas de San Rafaël, San Luis Potosí.” Een
barranca is een kloof. Bagre zou een rivier
of een plaats moeten zijn. De Minas de San
Rafaël waren zwavelmijnen, die al lang niet
meer bestonden en op de beschikbare kaarten
niet terug te vinden waren. En Bagre was
ook al onvindbaar. Het bleek uiteindelijk een
plaatsje te zijn dat sinds 1931 verder gegaan
is onder de naam ‘Ocampo’. Met de hulp
van dorpelingen in die plaats wisten ze tenslotte
de planten te vinden. Ze groeiden op
een hoogte van ongeveer 1200 meter tegen
steile, op het noorden gerichte, wanden van
de kloof.
Volgens Julia Etter & Martin Kristen groeien
in deze omgeving ook Myrtillocactus geometrizans,
Pachycereus pecten-aboriginum,
Ferocactus histrix, Mammillaria crinita, een
echinocereus, Agave lechuguilla, tillandsia’s
en een hechtiasoort. Ook de Crassulaceae
zijn rijk vertegenwoordigd. Naast P. oviferum
onder andere Sedum palmeri, S. glabrum,
Echeveria elegans en Graptopetalum pachyphyllum.
Zie ook afb. 4 en afb. 5.
In de IUCN Red List of Threatened Species
Afb. 2: Pachyphytum oviferum siert ook de
omslag van het Verkade-album.
Afb. 3: De afbeelding bij de nieuwbeschrijving
van P. oviferum (1919).
wordt P. oviferum niet genoemd. Ik vermoed
dat de soort niet bedreigd is, althans niet
direct door menselijk handelen. Er is maar
één groeiplaats bekend, maar die is vrijwel
ontoegankelijk.
Het geslacht Pachyphytum
Pachyphytum is een betrekkelijk klein geslacht
in de grote familie van de crassula-achtigen,
de Crassulaceae.
Het geslacht is in 1841 door de Duitse botanicus
Johann Heinrich Friedrich Link, samen
met Johann Friedrich Klotzsch en Friedrich
Otto gepubliceerd in het Duitse blad ‘Allgemeine
Gartenzeitung’. De enige soort die ze
daarin beschreven, P. bracteosum, is de typesoort
voor het geslacht.
Kenmerkend voor Pachyphytum is dat de
kroonbladen (petalen) aan de binnenkant
twee schubvormige aangroeisels hebben.
Het geslacht is zeer nauw verwant met het
geslacht Echeveria, waarin ook een paar
soorten met dergelijke, maar wel iets minder
uitgesproken aanhangsels voorkomen.
Dat is onder andere het geval bij Echeveria
heterosepala, die om die reden ook wel eens
Succulenta jaargang 99 (3) 2020 101