Succulenta - Juni 2020

Afb. 4: Pachyphytum oviferum op de natuurlijke
groeiplaats in Mexico. Op de foto
verder onder andere Sedum palmeri,
Ferocactus histrix, Hechtia glomerata,
Agave lechuguilla en Tillandsia
usneoides.
Foto: Julia Etter & Martin Kristen
Afb. 5: Pachyphytum oviferum volop in de knop
op de natuurlijke groeiplaats in Mexico.
Foto: Julia Etter & Martin Kristen
als Pachyphytum heterosepalum beschreven
is. Afbeelding 6 geeft een idee hoe dergelijke
kroonblaadjes met de schildjes en daartussen
de meeldraden er uitzien.
De geslachtsnaam vind ik nogal ongelukkig
gekozen. Die is afgeleid van de Griekse
woorden pachys (dik) en phyton (groeisel, in
de botanische betekenis: plant). Dikke plant
dus eigenlijk. Dan zou ik eerder denken aan
een trichocaulon of iets dergelijks. Wat een
pachyphytum wel heeft, is dikke bladeren.
Het geslacht had daarom beter Pachyphyllum
kunnen heten.
Overigens is het wel opmerkelijk dat de zeer
gewaardeerde kenner van echeveria’s en
dergelijke, J. van Keppel, in 1959 in Succulenta
doodleuk beweert dat Pachyphytum in het
Grieks ‘dikblad’ betekent.
Soorten
In Eggli’s ‘Illustrated Handbook of Succulent
Plants’ uit 2003 worden 15 soorten
Pachyphytum beschreven. Ze zijn op grond
van de bladvorm en bladplaatsing en daarnaast
de bloemkenmerken verdeeld over
twee secties. Bij de planten uit de eerste
sectie (Diotostemon) zijn de kelkbladeren
(sepalen) nagenoeg gelijk aan elkaar en
korter dan de kroonbladeren (petalen).
Van de planten in de tweede sectie (Pachyphytum),
zijn de kelkbladeren van ongelijke
vorm en grootte, en bovendien langer dan
de kroonbladeren. Die indeling is niet helemaal
bevredigend. De soort P. machucae zou
op grond van de bladeren in de ene sectie
horen, maar op grond van de bloemen in de
andere. De tweede sectie is weer onderverdeeld
in twee subsecties. In de eerste zijn de
blaadjes dicht bij de top op hun breedst, bij
de tweede is dat ongeveer in het midden.
Na Eggli’s handboek zijn er nog nieuwe soorten
beschreven: P. rzedowskii (2002), P. saltensis
(2006), P. brachetii (2007), P. contrerasii
(2008), P. cuicatecanum (2010) en zeer recent
(2018) P. rogeliocardenasii. De status van
deze laatstgenoemde als aparte soort wordt
overigens betwist.
Alle tot nu toe bekende soorten in het geslacht
zijn afkomstig uit Mexico.
102
Succulenta jaargang 99 (3) 2020