Uncle you need petrol in the tank

24
vervaarlijk.
Voor zijn rondleiding zegt Emad plechtig:” Dear Uncle; jij bent de eerste gast in ons dorp,
daarom we hebben nog geen full service.” Wel verzekert hij dat de dorpsbewoners na mijn
bezoek zich sterk zullen maken voor betere faciliteiten.
Prompt antwoord ik hem: “ Geen full-service? Hoe
kom je daarbij, dit is zeker vijf sterren waard!”
waarop Emar schaterlacht.
Hij mist het contact met vrouwen van zijn leeftijd,
die zijn hier niet.
Toch ziet hij hier zijn toekomst, koeien bijkopen en
misschien ooit een auto.
Hij zou het fijn vinden als ik later Circassia in Rusland bezoek.
Zij kunnen niet meer terug keren naar dit gebied vanwege de beperkingen van de Russische
regering.
Hij wil graag met me via Facebook contact houden. In het dorpshuis is een open WIFI
verbinding, zodat hij als buur vrij internet kan gebruiken.
Het Syrische volk is een gastvrij volk waar mensen een groot hart hebben, meer als Turkije.
Zijn moeder is verfijnder en treurt om haar verloren verleden.
Vrouwen in het dorp raden haar aan om opnieuw aan te pakken door net als hen koeien te
melken.
Huiverig zegt ze een beetje stijfjes:” Ik kan de beesten niet aanraken.”
Haar stem klinkt opgewekt als ze zegt dat alle begroeiing in de bergen over twee weken volop
in bloei zal staan. Daarbij wijst ze naar de heuvels rond het dal.
Haar kinderen accepteren de nieuwe situatie, sluiten gemakkelijk vriendschap met
leeftijdsgenootjes en hebben weer toekomstdromen.
Hun afkomst voegt een zekere waardigheid toe.
Emad vraagt soms zijn jongere broer Ammar om hulp bij het vertalen naar het Turks of
Engels.
Ammar kent de Turkse taal beter doordat hij meer met Turkse kinderen omgaat.
Emad is bezorgd en waarschuwt me goed te eten vanwege de klim over de bergen en zegt;
“Uncle, you need petrol in the tank!”
De volgende ochtend opent de muhtar het hek van de stal.
De schapen en geiten dringen naar buiten en waaieren uit.
De Muhtar volgt de kudde.
Zijn ezeltje zit vast aan een touw en sjokt achter hem aan.
De hond zit weer met een ketting aan de ezel vast en sjokt er achter aan.
Aan de rand van het dorp wachten twee schaapherders die met de kudde de bossen intrekken.
De Muhtar loopt met me mee en wijst me het pad naar Han.
Het pad klimt tegen een heuvel op en verdwijnt tussen bosschages.
Het bergpad slingert met bochten tot een hoogte van ruim 1600 meter.
De bosschages verdwijnen en een onbegrensd golvend tapijt van zacht groen gras verschijnt.