Uncle you need petrol in the tank

69
8 Derbent – Konya
Wij houden van Ataturk
‘s Ochtends lopen de schoolkinderen uit Asaqicigil
naar de wachtende schoolbusjes op het dorpsplein.
Kinderen uit het bovendorp sijpelen door de
steegjes omlaag naar het plein.
Ik vraag een schooljongen de juiste weg en loop
met hem mee.
In een theehuis probeer ik te ontbijten.
De baas van het theehuis vult mijn ontbijt aan met hapjes van zijn buurman, die naast hem een
winkeltje heeft.
De schoolbussen op het plein rijden weg. Ik neem afscheid van de theebaas.
Een nacht in het dorp Assaqicigil is een speciale ervaring, eigenlijk overkomt me dit
dagelijks.
Wonderlijk hoe alles past, zonder dat het tevoren bedacht is.
Na de pittige doorsteek ontmoette ik Bekir precies op tijd.
De reis is een aaneenschakeling van wonderlijke toevallen met goede mensen, die op het
juiste moment bereid zijn om te helpen.
Na de drukte van het dorp wandel ik door een uitgestrekt landschap.
Golvende bergruggen liggen als rustende mastadonten achter elkaar, zover ik kan kijken.
Deze onbekommerde vrijheid, het gedachtenloos
volgen van een pad, de bergen in de verte,
een stip in de verte groeit uit tot een eenzame
boerderij ; ik voel me blij en gelukkig.
Langs het lichtgele zandpad aan de voet van een
hellende akker groeit heldergroen jong graan. In het
veld staan sierlijke zilvergrijze populieren als
wachters.
Tussen het jonge groen op de akkers verschijnt in een dal in de verte een dal een piepklein
dorpje, Korveli Yaylasi.
Het gehucht bestaat uit een paar lemen woningen en
zelfs een cami.
Boven tegen de buitenmuur van een huis hangt een
kist boven een pijp; geen toilet, maar een echt
schijthuis. De shit flopt omlaag via de pijp.
Het dorp Suliman Yaylasi ligt aan de andere kant
van de verkeersweg.