Uncle you need petrol in the tank

43
De volgende ochtend bij mijn vertrek wandel ik over het dorpsplein.
Vanaf het theehuis op een hoek klinkt luid het eerste woord: “Thee!”
De eigenaar van het theehuis roept me.
Hij pronkt met zijn bezit; hij heeft hier vijf huizen.
Zijn vrouw en kinderen wonen in Belgie.
Kinderen die voorbij lopen krijgen geld mits ze hem een kus geven.
Op aanwijzing van de GPS kom ik terecht op een landweggetje waarachter een gekarteld
besneeuwd bergmassief opdoemt; de Sultansberg.
Een alerte grote hond blaft verwoed wanneer ik nog op ruime afstand van de honden en de
grazende schaapskudde op een heuvelhelling ben.
Twee andere honden lopen soepel en strategisch omlaag langs de andere heuvelrichel, om me
van verschillende kanten te kunnen insluiten.
Met mijn lichte aluminium stok als wapen durf ik een confrontatie niet aan.
De stevige houten stok van de schaapsherder voelde veiliger.
Tijdens alle vorige tochten vond ik de aluminium stok voldoende.
Hier na alle waarschuwingen en de techniek van de gebroken poten voelt deze niet meer safe.
Ik loop het pad een stukje terug en vraag hulp van twee vrouwen.
Deze loodsen me veilig langs de beesten. Een hond sluipt zelfs angstig voor hen weg.
Het pad passeert iets verder een eenvoudig boerderijtje.
Adnan, de boer, opent het hek en loopt naar me toe.
De forse stevige boer begroet me met een warme stralende lach.
Hij heeft een volle donkere baard en op zijn hoofd prijkt een zwart rond hoofddeksel.
Hij wijst naar de Mercedes met Duits kenteken, die naast het huis staat.
Tuğba , zijn dochter en haar man Kadir wonen in Duitsland en zijn met hun zoontje
Muhammed Ali op bezoek.