Uncle you need petrol in the tank

37
5 Emirdag – Cay
Osman en het boerderijtje van Adnan
Een taxi brengt Faden en mij naar Emirdag.
In het centrum neem ik afscheid van Faden en het groepje taxichauffeurs met de cooperative
gele Fiat Doblo.
Tijdens het wandelen voel ik me drijven op een warme stroom van geluk.
Een onbelemmerde vrijheid in de ruimte om me heen. Ik verdrink in het panorama van het
golvende tapijt van gras- en akkerland; groen-blauwe bergen, lichtblauwe lucht met traag
drijvende toefjes witte wolken.
Van veraf liggen lichte stenen tegen de heuvelglooiing. Dichterbij zijn het grazende schapen.
In het gehucht Suleymanli rust ik uit op een bank voor de Cami. Aan de takken van de
fruitbomen pronkt volle witte bloesem. Tussen de bomen staat een lief wit huisje, het huisje
van de Imam.
De deur gaat open en de Iman, zijn vrouw en dochter komen naar me toe en verwennen me
met koffie en koekjes. Alle hoekjes van mijn voortasje worden vol koekjes gestapt.Bij mijn
vertrek volgt nog een plastic tasje met een pak brood.
Het tasje zwaait voor mijn buik heen en weer.
De Imam loodst mij voorbij de gevaarlijke köpekler (honden)
Hij heeft me al meerdere malen gewaarschuwd.
In het landschap staan tegen de hellingen eenvoudige woningen.
Soms klustert een groepje bijeen, verbonden met een waaier van licht getinte paadjes.
Achter een muurtje van gestapelde grijze keien staat een treurig vervallen bouwsel.
De bodem van het kleine erf is van breiige modder.
Over de rand van de muur verschijnt het hoofd van een jonge vrouw.
Haar prachtig gezicht is volmaakt tegen de sobere achtergrond van de povere stulp.