Uncle you need petrol in the tank

9
2 Eskisehir - Seyitghazi
Na het stadhuis wijst het schermpje van de GPS me de weg door de levendige stad Eskisehir.
Aan de stadsrand is een historisch wijkje met een cultureel centrum. Er zijn enkele exposities.
De eerste stappen door de stad voel ik de wind van opwindende gretige vrijheid en veerkracht in mijn
rug.
De poort van een hal met glaskunst staat wijd open. Mijn rugzak af en rondkijken.
Vrouwen met veiligheidsbril met donkere glazen zitten achter werktafels en zijn geconcentreerd bezig.
Voor hen snort een brander met blauwgele vlam waarin
ze de dunne staafjes glas verhitten en omvormen tot
kunstige sieraden.
Een verkoopster wil graag een extra sticker van de
Sufitrail om op haar scooter te plakken.
Even verder loop ik langs een etalage met meerschuimen
tabakspijpen.
De omgeving van Eskisehir is eeuwen lang bekend
vanwege het meerschuim in de bodem.
De stad werd bekend vanwege de bewerking van dit
materiaal en door productie van pijpen.
In de winkel toont de eigenaar zijn verzameling en vertelt trots over het ambacht wat al generaties lang
van vader op zoon wordt doorgegeven.
Aan het slot van zijn boeiende uitleg kiest hij een meerschuimen pijp uit en vult de kop met tabak.
Hij steekt de tabak aan met gesloten ogen en zuigt behaaglijk zachtjes aan de pijp.
Verzaligd staat hij onbeweeglijk stil als een mediterende monnik en puft zachte wolkjes rook uit.
Na de oude historische wijk gaat het pad omhoog door een uitgestrekte Islamitische begraafplaats.
Daar begint de randgemeente Odunpazari met flatbouw.
Verderop is een lager gelegen deel met nieuwbouw wijken.
Buiten de stad op 1000 meter hoogte ligt een lange rechte weg in een uitgestrekte vlakte.
Het miezert, een gure wind stuift over het land.
Een bestelbusje van de Jandarme, met blauw flikkerend zwaailicht, rijdt rond en passeert enkele
malen.
We zwaaien vriendelijk naar elkaar, tot het busje plots stopt.
De commandant buigt zich naar mij en vraagt mijn paspoort.
Door de felle wind zijn mijn vingers stijf en gevoelloos. Ik probeer vergeefs de clips van mijn rugzak
onder mijn poncho los te maken. Het lukt niet.
De commandant herhaalt het bevel vanuit het comfortabele voertuig.
Het lukt niet om de sluiting te openen en zijn stem klinkt steeds barser.
Het deert me niet als hij me mee zou nemen; in het busje is het lekker warm.
Ik pak door het open raam de hand van een soldaat beet, om hem de kou van mijn verstijfde vingers te
laten voelen. Uiteindelijk geeft zijn commandant het op, groet en rijdt weer even doelloos door.
Achter een kudde schapen loopt een jonge schaapherder.
Zijn gave uiterlijk heeft kenmerken van nomaden uit Mongolie.
Ik praat Turks met de herder. Hiervoor put ik uit mijn beperkt arsenaal Turkse woorden.
Het resultaat is een schot hagel van Turkse woorden waarvan er slechts enkele raak zijn.
De hulpeloze conversatie besluit ik met :”Bye.”
De kudde is afgedwaald op zoek naar lekkere hapjes. De herder spoedt zich naar de kudde en roept als
afscheid achterom:”I love you.”