De invloed als vrijwillig Duitse migrant in Nederland op 'Heimat' en nationale identiteit

Waar kwam mijn liefde voor Nederland eigenlijk
vandaan, het verlangen naar een vreemd land
waarvan ik de taal nog niet eens sprak? Waarom
voel ik me als Duitse meer thuis in Nederland
dan in Duitsland? Ben ik echt meer Nederlands
dan Duits? Wat is überhaupt een Nederlander?
Vier jaar geleden pakte ik de moed en mijn
koffers om met deze vragen op onderzoek te
gaan. Nu ben ik hier en helemaal geïntegreerd
in Nederland. Ik spreek de taal waarbij de
mensen hier op het eerste gezicht denken dat
ik ook Nederlandse ben en de Duitsers geloven
me niet meer dat ik Duits ben. Begrijpelijk met
mijn inmiddels Nederlands accent en soms
wil ik ook weleens nog wat woorden in mijn
moedertaal vergeten. “Wow! Dafür, dass du eine
Niederländerin bist, kannst du aber echt gut
deutsch sprechen!”
Tegelijkertijd kom ik nu soms wel in best
gênante situaties in Nederland terecht, omdat
mijn uitspraak blijkbaar al zo goed is dat haast
niemand door heeft dat ik Duitse ben.
Alleen is dit niet handig als ik sommige woorden
of uitdrukkingen in het Nederlands niet ken
die eigenlijk elk Nederlands kind zou weten
en dus iedereen in zulke situaties denkt dat ik
hartstikke dom ben.
Dit is mijn dilemma. Inmiddels weet ik dat ik
nooit 100% Nederlands kan worden. Mijn wortels
liggen in Duitsland. Die zal ik altijd met me
meedragen.
Bij mijn familie en vrienden in Duitsland voel ik
me thuis, maar dus ook hier in Nederland.
Mijn ID-kaart zegt dat ik Duits ben, maar mijn
gevoel zegt iets anders.
Mijn ‘Heimat’ ligt
in twee landen.
10 11