De invloed als vrijwillig Duitse migrant in Nederland op 'Heimat' en nationale identiteit

Al van kinds af aan droomde ik ervan om naar
Nederland te gaan. Het zat altijd al in me, het
gevoel om Nederlands te zijn. Ik ging zeilen op
het IJsselmeer en voelde me helemaal vrij toen
de wind door mijn haar bruiste en ik niks anders
zag dan het water om me heen.
Elke keer wanneer ik de grens van Duitsland
naar Nederland overstak, overkwam mij
een gevoel van opluchting. Ik luisterde naar
Nederlandstalige luisterboeken terwijl ik er
destijds nog geen één woord van begreep,
maar ik vond de klanken toch zo mooi van deze
bijzondere taal. Het gekras in de keel bij de
uitspraak van sommige woorden gaf me elke
keer opnieuw kippenvel. Ik zong luidkeels mee
met de liedjes van Guus Meeuwis en Acda en
de Munnik, maar ik begreep alleen maar de
woorden die in het Duits hetzelfde waren.
Om de twee jaar juichte ik helemaal in oranje
gekleed en met de Nederlandse vlag als cape om
mijn nek voor het Nederlands elftal.
Gek - als Duitse.
Gedurende het EK en WK stond ik er altijd in
mijn eentje voor en kreeg ik vaak de vraag waar
mijn trots op mijn Heimat is gebleven.
“Warum zur Hölle bist du für Holland? Bist du
verrückt? Du bist Deutsche! Verhalte dich auch
so!”
“Was musst du denn mit den Käsköpfen? Die
können doch kein Fußball spielen!”
Elke keer moest ik mezelf weer opnieuw
verantwoorden en mompelde ik wat voor me
heen. Maar echt beantwoorden kon ik de vraag
nooit.
8 9