De invloed als vrijwillig Duitse migrant in Nederland op 'Heimat' en nationale identiteit

ik binnen de
sociale dimensie
Het grootste verschil tussen Duitsland en
Nederland zie je bij het contact leggen met
mensen. In Duitsland zijn de mensen meer
afstandelijk. Een vreemde spreek je standaard
met ‘u’ aan en dat zal ook de komende
ontmoetingen niet snel naar een persoonlijk
gesprek en naar een aanspraak met voornamen
veranderen. Heel anders is dit in Nederland.
Daar leer je je nieuwe buren binnen één dag
al beter kennen dan je vroegere buurman in
Duitsland die tien jaar naast je woonde. “Die,
wie mir schien, sehr freimütigen Holländerinnen
kannten nicht nur bei One-Night-Stands und
Seitensprüngen keine Hemmungen - sie redeten
auch frei von der Leber weg darüber […]” [13]
Tussen Nederlanders is de contact heel
makkelijk.
“[…]als ich versuchte, einen Termin mit
Ruud Lubbers zu bekommen, ehemaliger
niederländischer Ministerpräsident und hoher
Flüchtlingskommissaar der Vereinten Nationen.
[…] darauf meldet er sich auf meinem Handy:
’Hallo Kerstin, hier ist Ruud, du wolltest doch
einen Termin mit mir ausmachen.’ ” [14]
Er heerst geen hiërarchie. Zelfs op werk bestaat
er niet zoiets als de ‘bazen-mentaliteit’ en
iedereen wordt bij zijn voornaam genoemd.
Iedereen is gelijk en dat leidt tot een heel
ontspannen werksfeer waar ik persoonlijk veel
beter in kan werken dan in Duitsland waar je
meestal op werk weinig gelijkgestemden hebt.
Duitsers zijn bang dat ze respect verliezen zodra
ze overgaan naar een aanspraak met voornaam.
Daarom is een academische titel in Duitsland
ook zo belangrijk. Dan weet iedereen dat jij
met je titel iets beter bent dan een ander. Kijk
ik dus naar de sociale dimensie dan voel ik me
in Nederland veel meer op mijn gemak dan
in Duitsland. ‘Doe normaal dan doe je al gek
genoeg’. Het levensmotto van een Nederlander
en vanaf nu dus ook van mij.
[13][14] Kerstin Schweighöfer, ‘Auf Heineken könn wir uns eineken’,
München, 2016, p.135
70
71