De invloed als vrijwillig Duitse migrant in Nederland op 'Heimat' en nationale identiteit

ik binnen de
ruimtelijke
dimensie
Ik ben geboren en getogen in Duitsland, toch
was ik vaak op vakantie in Nederland. Door
de jaren heen heb ik dus beide landen leren
kennen. Het huis van mijn ouders geeft me een
vertrouwd en veilig gevoel door de liefde en
geborgenheid die zij mij geven. Maar ook in mijn
appartement hier in Groningen die ik helemaal
naar mijn eigen smaak kon inrichten voel ik me
thuis.
Ik ging vaak zeilen op het IJsselmeer. Aan deze
herinnering koppel ik altijd een gevoel van
vrijheid als ik aan het water denk en hoe je
vanuit de boot in de verte kan kijken en er geen
land in zicht is.
Over het algemeen ligt mijn voorkeur ruimtelijk
gezien in Nederland. Duitsland voelt voor mij
heel zwaar en grijs aan, terwijl Nederland mij
een luchtig gevoel geeft door de scheve huizen
en de kleur van de bakstenen op elk huis.
Nederlandse huizen zijn meestal kleiner dan
Duitse huizen. “In den Niederlanden wird
vorwiegend vertikal gewohnt. Sechs bis sieben
Meter breit - und dann ab in die Höhe.” [12]
Maar door de grote ramen is de woonkamer
die meestal nog met een keuken en eetkamer
zijn verbonden heel licht door de zon die
naar binnen schijnt. Meestal is dus een hele
verdieping ook maar één kamer. Op die manier
heb je wel een grote leefruimte waar je de
familie vaker tegen komt. In Duitse huizen
heeft elke kamer een eigen functie en is dus
alles door muren afgesloten. Meestal zit dan
ook iedereen op zijn eigen kamer op het samen
eten na.
Als ik in Nederland ben mis ik soms wel
de bergen en de vertrouwde omgeving in
Duitsland, maar dit verlangen kan ik bij elk
bezoek bij mijn ouders weer voor een tijd
stillen. Binnen de ruimtelijke dimensie voel ik
me meer tot Nederland aangetrokken.
[12] Kerstin Schweighöfer, ‘Auf Heineken könn wir uns eineken’,
München, 2016, p.46
58
59