STSN 5496 TSC-Contact 153 lente nummer WEB

Column
vaccinatietijd
Hoe gaat het met Kester in coronatijd?
Yvonne Strikwerda schrijft over haar zoon Kester in coronatijd.
Kester is 31 jaar en woont in een zorginstelling in Noord-Holland
tekst Yvonne Strikwerda en Nadiene Dekker foto’s Nadiene Dekker
Gewenning
Een van de tussenkopjes in mijn vorige stukje luidde ‘Loos
alarm en dilemma’s’. Ik schetste daarin het dilemma of we
Kester na een logeerweekend wel of niet konden terugsturen
naar de instelling waar hij woont, toen er een medebewoner
verdacht was van COVID-19. Ook vertelde ik al dat er, nadat
het huis waar hij woont voor de tweede keer in quarantaine
ging, omdat een medewerker getest moest worden, een
soort gewenning optrad. Nu de teller inmiddels op zes of
zeven keer quarantaine staat zijn we door de wol geverfd.
We verblikken of verblozen niet meer. Eén keer duurde de
quarantaine tien dagen, want toen was het voor het eerst
geen loos alarm, maar was een medewerker daadwerkelijk
besmet met corona.
Vaccinatie en prikangst
Iets anders wat ons bezighoudt is de vaccinatie van Kester.
Vorige week donderdag begon men met vaccineren en zijn
zijn medebewoners gevaccineerd, althans degenen die dat
wilden of van wie de ouders dat wilden. Nu willen wij dat
graag voor Kester, maar Kester heeft inmiddels ‘prikangst’.
Ooit is hij een keer in het AMC gefixeerd door vier man toen
hij zich verzette tegen het afnemen van bloed en daarna is
het nooit meer goed gekomen. Als we met hem naar het
UMCU gaan voor een MRI-scan wordt ook zijn bloed geprikt
voor het bepalen van een aantal waardes. En moet hij onder
narcose gebracht worden door middel van een infuus. Waar
dat een paar jaar geleden nog enigszins lukte, is dat de
laatste jaren onmogelijk geworden. Hij wordt nu met een
kapje onder zeil gebracht. ➝
lente 2021 | TSC Contact
7