STUK verbouwt

STUK Verbeeckzaal © Sarah Blee ↑
Beter, niet anders
Carl Meeusen maakte zelf de opening in 2002 van
het nieuwe gebouw niet meer mee. Hij startte kort
ervoor een praktijk als osteopaat in Antwerpen. ‘Ik
wou toch iets doen met mijn diploma’, grinnikt hij.
Door een vreemde speling van het lot belandde hij
later echter als medewerker, en tenslotte medezaakvoerder
bij NRA. Dat had alles te maken met
de prima samenwerking tijdens de bouwperiode. ‘Ik
weet bij wijze van spreken niets van de bouw, maar
ik kan de boel wel heel goed bij elkaar houden. Dat
was mijn taak bij STUK als projectleider. Toen NRA
later iemand zocht om een project te runnen klopten
ze daarom bij mij aan. Zo ging ik eerst halftijds,
en nu quasi fulltime voor hen werken’.
Omdat het voor de hand lag dat NRA ook de
nieuwe verbouwing zou uitvoeren, ontstond de
vreemde situatie dat Meeusen nu als ‘architect’
meewerkt aan de verbouwing van de verbouwing
waarvan hij ooit afgevaardigd bouwheer was.
Meer beslagen kan je niet ter ijs komen.
karakter, die weerstand biedt aan de spelers.
Het succes van het gebouw vertoonde al snel
een keerzijde: ‘Het bleek niet berekend op zo’n
intensief gebruik’, vertelt Carl Meeusen. ‘Intensief
gebruik vraagt om de allerbeste materialen, maar
daar hadden we gewoon de centen niet voor, al
draaiden we elke euro tien keer om. De ramen
van de kantoren werden bijvoorbeeld niet vervangen,
al hebben ze enkel glas en zijn ze behoorlijk
tochtig. De bestaande toiletten werden behouden
omdat ze nog goed genoeg waren, enzovoort’.
Wat ook niet lukte was de heraanleg van het
terrein aan de Schapenstraat: het bleef altijd een
vergeten uitloopzone, goed voor een paar fietsenstallingen
en autoparkeerplaatsen. Ook de
toegangstrap die vanaf de Naamsestraat afdaalt
naar het onthaal zag er na enige tijd belabberd
uit, zodat steeds meer bezoekers toch de gelijkvloerse
ingang gebruikten en dan via het café op
begane grond afdaalden naar het onthaal of het
binnenplein. Een ander probleem was het gebrek
aan fietsenstallingen aan die ingang. Toen op een
dag het plafond van de doorgang onder STUK
Soetezaal het begaf werd het duidelijk dat het
gebouw een facelift nodig had.
‘Toch voerden we lange gesprekken. Sinds 2001
veranderde er veel: Leuven kent een andere
mobiliteit zodat er meer fietsenstallingen nodig
zijn. Ticketbalies raakten in onbruik, en zo werd
het de vraag of het onthaal de hoofdtoegang
moest blijven. Vandaag staat men er sterker op
dat mensen met een beperking zonder hulp door
het gebouw kunnen navigeren, wat nu moeilijk is.
Verder was een inhaalbeweging qua duurzaamheid
noodzakelijk. Enkel glas in de kantoren, dat
kan je echt niet meer maken. Daarbij komen nog
wat herstelwerken en de verplaatsing van het
sanitair naar een binnenruimte. Dan bereik je al
snel de grenzen van het budget, ook al gaat het
om 4,5 miljoen euro.
Grote aanpassingen waren dus niet mogelijk, maar
bleken evenmin nodig. ‘Deze verbouwing was een
goede denkoefening. Als mensen een gebouw dag
in dag uit gebruiken, verliezen ze de opzet ervan
uit het oog. Door de gesprekken kwamen we er
samen met het team van STUK op uit dat de oorspronkelijke
opzet nog steeds waardevol en juist
is, maar wel her en der een upgrade behoeft. De
trap naar het onthaal en de Naamsestraat maken
we bijvoorbeeld luier en royaler. Het plein aan de
Schapenstraat wordt een tweede hoofdtoegang
met voldoende plaats voor fietsen. Dat kan omdat
je niet meer per se langs de ticketbalie hoeft
bij een bezoek. We voorzien extra liften om de
toegankelijkheid te verhogen. Het zal dus beter en
comfortabeler worden, maar het blijft het gebouw
zoals je dat kende’.
46