Jaarmagazine 2021

Katrien Loots
(Avansa): "Er is een
soort grondhouding
nodig bij participatie:
de goesting om samen
te werken en écht in
dialoog te gaan."
altijd toch een stukje makkelijker
ligt voor een college
dan bijvoorbeeld de aanleg
van een nieuw speelpleintje of
wijkvoorziening.
Wellicht gaat het dan over het
scheppen van precedenten die
ook grotere budgettaire gevolgen
hebben.”
“Klopt, een skatepark is ook
in die zin meer beheersbaar”,
stemt Bart Craane in. “Maar
ook met budgetten kan je
participatief te werk gaan. We
hebben bijvoorbeeld een kinderen-
en jongerenbegroting,
waarbij de doelgroep voor
een totaalbudget van 40.000
euro vrij projecten mag indienen.
Wij maken de selectie, zij
verwezenlijken. Aan de wijkraden
stellen we dan weer een
burgerbudget ter beschikking
voor kleine buurtprojecten
of gezamenlijke aankopen.
De ambtenaar fungeert als
procesbegeleider. Op de verenigde
wijkraden is ook altijd
de verantwoordelijke schepen
aanwezig.”
Die traditie van wijkraden in
de gemeente is toch wel een
uitzonderlijk voorrecht, meent
Guy. En een representatie
van ambtenaar plus schepen
is toch ook niet alledaags?
“Zeker niet”, weet Katrien
Loots. “De deelname van een
ambtenaar aan de adviesraad
is vrij standaard, maar de
schepen is zeker niet altijd
vertegenwoordigd. Toch is dat
een heel belangrijke stap om
te kunnen samenwerken, om
elkaar te leren kennen, verantwoordelijkheden
te delen en
vertrouwen op te bouwen. Het
maakt deel uit van een soort
grondhouding die nodig is om
te kunnen participeren of anderen
te laten participeren: de
goesting om samen te werken
en écht in dialoog te gaan.”
Werken aan
vertrouwen
In sommige verhalen ligt meer
ruimte voor conflict verscholen
dan in andere, prikkelt
Guy Tegenbos nogmaals de
geesten.
“Bart, hoorde ik jou daarstraks
in die zin geen verwijzing maken
naar het dossier rond de
ontsluiting van de kanaalzone
in Beerse?” “Dat is inderdaad
een van de projecten die onze
volle aandacht heeft”, klinkt
het. “Bij een mobiliteitsvraagstuk
heb je altijd zoveel belanghebbenden
dat de situatie
quasi zonder uitzondering
moeilijk ligt. Een korte schets:
er waren oorspronkelijk twee
tracés denkbaar. Met onze
partij hebben we altijd gepleit
voor een parallelweg, maar
die optie werd door het vorige
bestuur verlaten. In de huidige
bestuursperiode moesten we
tot onze teleurstelling vaststellen
dat er geen weg terug
meer was. Dus zijn we mensen
moeten gaan vertellen dat de
ontsluiting dan toch via hun
straat zou gebeuren. Inspraak
rond de kern van de zaak was
niet meer mogelijk, enkel nog
rond de optimale randvoorwaarden.”
Participatie ‘voor de schijn’
is toch nog een regelmatig
voorkomend fenomeen, stelt
de sociaal-cultureel werker
vast. Door een gebrek aan tijd,
mensen, middelen, of goesting.
“We zien dat er heel wat
projecten worden opgezet,
maar de uitvoering is vaak
maar halfslachtig, omdat er
eenvoudigweg niet voldoende
feel is. Maar als een burger
niet het gevoel heeft dat er
echt geluisterd wordt, riskeert
participatie te stranden in
onbegrip en conflict.”
“En iedereen ging akkoord?”,
oppert Guy. “Het dossier ligt
nu bij de Raad van State,” luidt
het antwoord, "omwonenden
dienden klachten in."
“De vraag is nu: waar zit precies
het hart van het conflict?”,
sluit Katrien aan. “Met conflicten
op zich is niets mis, ze zorgen
voor discussie, en discussie
is perfect voor participatie.
Alleen: als het conflict niet
meer op de inhoud zit maar
een paar lagen dieper – op de
relationele laag tussen burger
en gemeente – dan heb je een
8
PARTICIPATIE