231027 - Editie Oost-Brabant Nr 8

naar school in Leuven, haar mama ging
haar vaak ophalen aan het treinstation in
Aarschot maar die dag daagde Ilse niet
op. Ze had een uur eerder de school
mogen verlaten omdat het laatste
lesuur was weggevallen en ze keerde
dus vroeger naar huis terug. Ze stapte,
samen met een schoolvriendin, op de
bus die naar het station reed. Volgens
de vriendin stapte ze daar van de bus af
en ging ze in de richting van haar trein
naar Aarschot maar daar kwam ze dus
nooit aan. Net als anderen ging ook zij
in rook op.
De vragen blijven
“Vraag blijft of Ilse effectief op de trein
stapte en zo ja, of ze afstapte in Aarschot.
Haar mama wist niet dat ze eerder
zou aankomen en was niet ter
plaatse op het uur dat die trein arriveerde.
We werken hard aan dit dossier en
proberen de tijdsbesteding in beeld te
brengen. Vreemd is dat Ilse op geen
enkel moment haar mama belde of
verwittigde van het weggevallen uur.
Het doet mij vermoeden dat Ilse ervan
uitging dat ze haar mama nog wel zou
treffen voor die richting station zou rijden.
De kans is groot dat ze we degelijk
aan het station in Aarschot afstapte
maar dat het op de weg naar huis fout
liep. De vraag is: wat? Het feit dat ze
eerst niet belde, wil misschien wel zeggen
dat ze zich veilig voelde. Is ze bij
iemand ingestapt? De vragen blijven.
Ilse kampte met epilepsieaanvallen. Er
was ook een scenario waarbij ze misschien
een aanval had waardoor ze niet
afstapte in Aarschot. Maar dan had men
haar gevonden. Ik geloof wel in toeval,
maar té veel toeval, dat klopt niet. Een
lesuur dat wegvalt, een epilepsieaanval
én een ontvoerder. Allemaal op één
uur tijd. Dat is te veel toeval. In die tijd
waren de ordediensten ook nog net anders
ingesteld. Vaak dachten speurders
dat een verdwenen meisje of jongen
wel naar een liefje waren gegaan. Dat is
vandaag anders”.
Tamara Morris
Verder ontfermt Kurt zich ook over de
verdwijning van Tamara Morris, op 17
maart 2006 in Aarschot. “Ze woonde
samen met haar vriend op de Herseltsesteenweg,
vertrok daar ’s ochtends in
allerhaast, het ontbijt bleef staan, sindsdien
was er ook van haar geen spoor
meer. Ook hier volgde een grote zoekactie,
zonder resultaat, uiteindelijk kwam
er toch een doorbraak want haar lichaam
werd gevonden op 10 maart 2009 in Tinlot
bij Hoei. Een lerares Latijn bereidde
een les voor aan de Tumulus van Ramelot,
een Gallo-Romeinse grafheuvel, en
ontdekte daar de stoffelijke resten.”
Freddy Putseys
Een laatste zaak van Kurt leverde wél
succes op want het dossier rond de
moord op Freddy Putseys uit Scherpenheuvel-Zichem
werd recent door het
parket heropend op basis van elementen
die Kurt aanbracht. “Freddy werd op
42-jarige thuis gewurgd, zijn dochter was
toen amper tien jaar oud, en de dader
werd nooit gevonden. Het onderzoek
werd stopgezet in 2014 maar zijn zoon
Rudi en dochter Shari contacteerden
mij met de vraag of ik de zaak wilde herbekijken.
Ik vertelde Rudi dat ik niet over
de middelen noch de tijd beschikte om
het dossier te onderzoeken, maar hij wilde
toch een gesprek. Uiteindelijk stond
hij op mijn stoep met drie classeurs vol
documenten over de zaak. Op een dag
ben ik erin beginnen bladeren en het
was ochtend voor ik er erg in had. We
gingen veel mensen opzoeken en ontdekten
dat sommigen destijds hadden
gelogen tegen de speurders, iedereen
had wel een eigen reden hiervoor. We
hadden heel wat argumenten om aan
justitie te vragen de zaak te herbekijken
en uiteindelijke besloot het parket om
de zaak te heropenen op basis van onze
bevindingen. We doen dit niet omdat we
het beter weten, maar om het onderzoek
een laatste kans te geven. Je mag
ervan uitgaan dat in twee van de vier
gevallen iemand daarbuiten meer weet.
Een aantal onderzoeken die vandaag
wel kunnen, waren vroeger trouwens
onmogelijk. Daar moeten we nu gebruik
van maken”, besluit Kurt.
Tekst: Dirk Desmet/Foto’s: Bureau Van
Meerbeeck & Anaïs Lesy
Journalist en cold case-expert Kurt Wertelaers
21