Digital-ZI_2024-006-pagina's

ROADTRIPPER
Sandra Nieweg (1960) maakt al ruim dertig jaar tv-programma’s.
Ze is moeder van Claudia (36) en na twee huwelijken en een lange
relatie weer happy single. Ze verkocht haar huis in Muiderberg en reist
samen met hond Bobby in camperbus Luce Europa door, op weg
naar een nieuwe toekomst in Portugal. Aflevering 20:
Huis gekocht! Of toch niet?
Wat doen die oranje
palen daar? Ik vertrouw
het voor geen cent
96
I
k heb een huis gekocht! Nou ja, bijna dan.
Ik heb een bod gedaan en dat is geaccepteerd.
In het dorpje Sra. da Luz, op acht
minuten rijden van Caldas da Rainha
(Zilverkust): een moradia isolada, een
vrijstaande bungalow, wit met gele biezen
en groene luiken, een mandarijn- en een
citroenboom in de voortuin, en een overdekte
veranda. Solide bouw, drie slaapkamers,
twee badkamers. En: er hoeft niet al te veel
aan versleuteld te worden!
Allemaal pluspunten, roept het A-Team
lyrisch. Mijn vrienden Annegreet en Kor
en makelaarsvriendin Manuela, allemaal
woonachtig in – en fan van – de Zilverkust,
hebben besloten dat dít ’m moet worden.
Zodat ik eindelijk kan settelen. “Aan de
Zilverkust, where else,” zegt Annegreet op
z’n George Clooney’s.
Ik laat me meeslepen door hun enthousiasme
en doe ter plekke, tijdens de éérste bezichtiging
al, een bod. Ook omdat de verkopend
makelaar, senhora Claudia, zich terloops
laat ontvallen dat er kapers op de kust zijn
(werkt blijkbaar nog altijd). Ik wil wél nog
even weten of dat bijgebouwtje in de achtertuin
legaal is, aangezien ik het niet kan
terugvinden in de officiële documenten.
Als ik het huis later weer wil verkopen en
de paperassen kloppen niet, kan dat kopers
afschrikken. En legalisatie achteráf, na
aankoop, kost veel tijd, zonder garantie op
succes, begrijp ik uit de vele horrorstory’s
over de Portugese bureaucratie.
Dan is er nog de kwestie van het prachtige
vrije uitzicht vóór: niks mis mee, ware het
niet dat er her en der oranje markeringspalen
staan. Senhora Claudia heeft werkelijk
géén idee wat die daar doen. Ik krijg prompt
visioenen van een Lidl die verrijst voor
de deur van mijn pittoreske casa. Of een
slachterij. Of – God verhoede – een school.
In alle gevallen: weg rust (en uitzicht).
Uiteindelijk blijkt op het bestemmingsplan te
staan: terreno florestal. Wat zoiets betekent
als: landelijk, natuur, bloemetjes en bijtjes.
Maar wat doen die oranje palen daar
dan? Ik vertrouw het voor geen cent. Een
bestemmingsplan kan morgen zomaar
gewijzigd worden. Dát, en het illegale (dus
wel) gebouwtje in de achtertuin leveren te
veel onzekerheden op. Ik trek mijn bod in.
Gelukkig kan dat zomaar, in Portugal.
Zolang je maar niets getekend hebt.
Een paar dagen later heb ik alweer een ander
pareltje in het vizier. Vlak bij Foz do Arelho
waar we met Luce staan op mijn favoriete
camperplaats aan de Zilverkust. “Dit is hem,
mijn casa portuguesa,” kir ik enthousiast
tegen Annegreet en Kor die mij ook nu weer
trouw vergezellen. Mooi gerenoveerd (je kunt
er zó in, zegt de snotaap van een verkopend