Inkijkexemplaar Zin 6 - 2024

Ik zal er kort over zijn: ik HAAT voetbal.
Alles aan voetbal. Het geluid, het commentaar,
het spel, de vibe. Maar vooral
de hysterie eromheen. Hoe kan het
dat een simpel spelletje op sommige
momenten in het complete middelpunt
van de wereld staat? Dat mensen
hun humeur laten afhangen van het
resultaat van een partijtje baltrappen?
Is er serieus niks belangrijkers? Nee,
zullen alle voetbalfanaten eensgezind
zeggen. Inclusief – helaas – manlief.
Het valt niet mee om in deze periode
samen met hem te leven.
Teletekstpagina 818
Gisteren nog. De wielen van ons vliegtuig,
een paar uur eerder uit Spanje
vertrokken, hadden nog maar nét de
landingsbaan van Schiphol geraakt
of mijn man greep al naar zijn mobieltje. Ik hoefde me geen
seconde af te vragen waarom, want ik wist het al: het was
zondagmiddag. En dat betekent: voetbaluitslagen. Dan
wordt er gescrold naar een Teletekstpagina – ja echt! – 818.
Inderdaad, helemaal zoals dat in de jaren 80 ging. Daar vind
je het overzicht van de gespeelde wedstrijden van die dag.
Tijdens het scrollen klinkt geregeld een: “Yesss!” of, zoals
de laatste tijd in geval van ’s mans favoriete club Ajax:
“Nééé!!” Gelukkig heeft hij inmiddels wel afgeleerd om
bij fikse teleurstelling daar de rest van de dag chagrijnig
over te blijven, maar ik weet dat enkele van zijn vrienden
met dezelfde liefhebberij gerust een hele middag door zo’n
uitslag laten verpesten. Van een potje voetbal! Met hun
vrouwen hebben ze afgesproken om even lekker buiten de
deur te blijven tot ze weer te genieten zijn. Echt? Echt.
Zo’n zeurende vrouw
Ik herinner me nog goed hoe het was toen mijn man en ik
elkaar zo’n twintig jaar geleden leerden kennen. Op zondagmiddagen
konden geen gezellige dates worden gepland,
Hij
& zijn
voetbal
want die stonden al geblokt voor lieveling
Ajax. Ofwel: een uitwedstrijd
waarvoor je al weken van tevoren
kaarten op de kop moest zien te tikken
met een seizoenskaart. (Leg uit:
waarom heb je überhaupt een kaart
als je alsnog kaarten moet kopen?!)
Of er moest weer dringend voetbal
worden gekeken bij iemand thuis
die daar dan een speciaal betaald
kanaal voor had. Wat het ook werd
die dag: het moest in vol ornaat
gebeuren. Dus het Ajaxshirt lag
schoongewassen klaar, plus sjaal,
plus sokken. Belangrijk bijkomend
ritueel: voor de wedstrijd een frikandel
met pindasaus nuttigen. Als
dat niet allemaal gebeurde, verloren
ze namelijk. Zo simpel was het.
In den beginne, nog op de roze
wolk, kon ik het allemaal nog wel aandoenlijk vinden.
Minder verliefd werd ik ook niet, wel minder enthousiast
over deze hardnekkige liefhebberij. Natuurlijk gun ik mijn
liefde zijn eigen leven, en zijn eigen dingen. Maar toen er
kinderen kwamen, kon ik mijn chagrijn over die ondoorgrondelijke
zondagmiddagrituelen moeilijk onderdrukken.
Hij moest weer zo nodig en daar zat ik, alleen met twee
kleintjes. En werd de vrouw die ik nooit had willen zijn. Zo’n
zeurende. Over voetbal.
Ze vindt het helemaal niets.
Het ding niet, en alles wat
daarbij komt kijken ook niet.
Voetbal. De Hobby met een
hoofdletter van haar lief.
Journalist Merel Brons (1978)
trekt het niet langer en ziet
zich genoodzaakt een
radicaal besluit te nemen.
Diep vanbinnen komt die onvrede misschien doordat ik het
simpelweg niet begrijp. De passie voor dit spelletje. Dat er
anderhalf uur lang niets anders bestaat dan die bal, dat
veld, en die onuitstaanbare overgewaardeerde en -betaalde
spelers. En dat alles tegen een achtergrond van luidruchtig
gejoel, de meest beschamende leuzen die massaal worden
gescandeerd en het irritante geagiteerde commentaar van
zo’n ‘voetbalstem’. Dus nee, niet de man wordt strontchagrijnig
van een verkeerde uitslag, ík word het hoe dan
ook. Of ze nou winnen of niet.
43