Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no

More documents

Recommendations

Info

Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html Det var berrfrost, men nå kom vestavêre med regnluft. Gisken var litt føre dei andre. Han tok i kring henne på gammalt vis og kysste henne. — Det likte ho, gut! sa han og lo, og Gisken smilte og let Helmer vera Helmer. Men utpå kvelden sette hosten til. Ikkje noko dødsbud, men om natta vakna Helmer og var redd. Og Gisken låg og fraus borti senga si. Ho påstod det var for heitt. Han fór etter dokteren. — Lungeinflammasjon, kunngjorde dokteren, og det var da meir enn sant nok. Gjentungane såg til Helmer etter hjelp. Det var slik det, at Helmer den stivnakken måtte i veg og be. Be Vårherre om personlig hjelp, kom det for han. Visst hadde han bedt før, det var ikkje få timar sammenlagt, men det var nå eit anna mål det, meir som ein kveldsong, ei morgonhelsing. Her laut han be. Utan von om noko slag hjelp i det, for Vårherre visste presis kva som burde skje og ikkje, han tok Gisken til seg når tida var der. Helmer bad likevel, han kunde ikkje la vera. Sjukdommen gjekk sin gang. Ute var det rimfrost og sol. Dag etter dag, og om natta lyste Gud med månen på all denne herligdommen, han let naturen stå der så fager og vitne: Ein stan finn du fred, Gud skapte himmelen og jorda. Og nå slapp Helmer å tenke på seg sjøl, han tok seg fri frå det tulle. Barna såg han som i ein draum. Med Gisken sa han farvel ei stund ho var klår nok til det. Nå ja, live var henne ein liten ting nå. Ho skulde ein annan veg. Ho tok Gud med seg da ho fór. Det var visselig ikkje hennes meining. Gong for gong heldt han på og skulde seie store Gud, men han tagde da med det. Ho hadde tatt han med seg til så lenge; det var slik det. Barna hadde han. Han var dem ei trøst, såg det ut til. Og dei var han det samme. Der til hadde dei gravøle å tenke på, alle tre. Stort likfølge men lite gravøl, hadde han tenkt. Han måtte bortpå ein av brørne med labben sin: — Er vi kristenfolk, eller skal vi blote med mat og drikk? Men så var det gjentungane, dei ønska seg gravøle slik og slik. Helmer ga seg, og gledde seg ved det. Helmer såg på folk i likfølge. Ein venneskare i sorg, måtte ein seie. Han sa ikkje noko ved båra eller ved grava, fekk seg heller ikkje til å høre skikkelig etter det dei andre sa, og det skjemdes han over. Eit prydelig gravøl vart det ja. Målfrid og Kari var hugtakande vakre i sørgedraktene sine, to sørgande prinsesser, — Page 24 of 176
Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html store Gud kor mild han er i mot oss! Han vart litt full av folkfjølda og all vennesongen utover kvelden. Før dei skildes stod han opp og takka dem alle sammen, og så kom det over han: han takka Gud for alt som hadde hendt han, for alt som skjer med oss, for det er godt! (Ein gong får kattungen auga han òg, smilte det i han.) Han møtte ikkje anna enn gode blikk. Han bad Gud signe dem ein og kvar. Sia vilde han tenke over dem litt meir enn før, rettferdig så å seie. Gjentungane, gjentungane. Å ja da, dei fyllte huse tålig bra. Dei sørgde utan han såg det, og prøvde å trøste han. Dei trudde så lykkelig at det gjorde dei. Og det hadde dei rett i. Dei fann på mange små ting, la hjarta sine i det, den eine slik og den andre slik. Med kvart spela Kari på gitarren etter mora. Ho gjorde det like godt som mora, om det nå ikkje var fullt så vakkert. Målfrid, så lite for seg ho var, ho song med røsta til mora. Målfrid var ei varm gjente. Rikare ord kunde du ikkje seie om nokon skapning. Og Kari såg strålande klokt på han, var liksom einig med han i all ting. Som sagt, dei var skapt i gudsbillete. Til sammen vart dei eit bra billete av skaparen, ingen såg det stort gjevare. Ein merkelig gave, venner. Gisken, ho var inne i den natta som er bortanfor alt, der all ting er stryki ut. Det er der det er godt å vera. Sia skulde han tenke ansles om det, som før, han var ingen hedning. Han måtte ut og stå med kvart, enten det var dagen eller natta. Gisken vilde ikkje ha smilt til at ’n Helmer var litt sentimental nå ei tid, om ho hadde vore oss så nær. Ho vilde ha visst at han kom seg opp att. IV. Gjentene voks. Dei var ikkje ungar lenger. Helmer hadde nok å bale med, og det var godt, det var dem han strevde for. Kan hende han avguda dem aldri så lite. Han snakka elles alvor til dem når dei vart han for verdslige. Det skulde ikkje stort til. Nå ja, han likte dei var litt verdslige òg; han var eit jordmenneske sjøl i streve sitt for dem. Det er i verda vi bur, det veit Gud bedre enn vi. Han vil berre ikkje sjå oss som trælar, det er han forhatig på, gammeln. Helmer var einig med han i det. Gong og annan gjekk Helmer i bedehuse nå. Dit gjekk Gisken, det var siste Page 25 of 176
Page 1 and 2: Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 23: Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 71 and 72: Created plikt. at 10/6/2010, from U
Page 75 and 76:
Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 77 and 78:
Page 79 and 80:
Page 81 and 82:
Page 83 and 84:
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Created frå sunde, at 10/6/2010, o
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
Page 157 and 158:
Page 159 and 160:
Page 161 and 162:
Page 163 and 164:
Page 165 and 166:
Page 167 and 168:
Page 169 and 170:
Page 171 and 172:
Page 173 and 174:
Page 175 and 176:
show all

Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?