Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no

Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html
Der gjekk ei tid. For Helmer var det ei god tid, for han hadde ungar i huse.
Dei var så småtrollet og rare, dei gjorde han til bestefar og narr; dei styrde huse
for han. Og Kari var der. Svarte vinteren var det, snø og fokk, men maken til lyse
dagar var det lenge sia han såg. Ho vona at mannen kom etter.
Det gjorde han òg, trasen, men han kom og vilde ha lensmanns-ombude, som
just var ledig nå. Kari såg bønlig på Helmer. Han forherda hjarte sitt og svara:
Var det så sant du som vilde bli lensmann, eg skulde ta ned gamle sverde mitt og
dra ut i striden!
Dei fór til byen att. Det vart eit uendes tragl med dumheit og kvardags-leitt,
frå gale til verre år for år. Stakaren drakk visst òg, nå.
Målfrid og Arvid hjelpte dem dei òg. Dei heldt elles til midt i lykkedagen dei.
Dei minte ein om gul åker med sol på. Eller om «vanlig folk». Kari var noko
anna. Vakker som ulykka, kunde ein mest tenke, Helmer vart rar somtid og tykte
han såg lagnaen pekte på henne.
Vanlig folk ja. Der var mange av dem, og Helmer hadde ikkje lov til å vasa seg
bort frå dem. Der var venneflokken. Kloke snille menneske kvar for seg, og
stridde for rette saka, men dei stridde så dumt! Men Helmer sat fast i sitt, han
kunde ikkje hjelpe dem. Gud veit når han fekk att den gamle trua si. Og korles
var det ikkje i bygda elles? Rettnå kjørte dei heile vognrukle sitt i grøfta, —
Helmer fekk ikkje opp røsta si til eit vettugt ord der heller.
Kari og mannen hadde flytta utover til ein stad som heitte Øyvære. Han
skulde vera der i frå. Helmer bad sterkt at nå måtte det gå vel. Han gjorde som
Luther, sette Vårherre stolen for døra. Det vermte han sjøl om ikkje anna. Heile
åre gjekk utan han hørte noko frå dem.
Ja vel, sa Helmer ein vakker dag, han la heile bygda bakom seg og fór utover
til Øyvære.
Det var på lag som han hadde venta seg det.
Kari sat der åleine med ungane sine. Mannen var ute på forrettningsferd. Ja
visst. — Kor held han til nå? spurde Helmer. Kari såg på han. Det var just det ho
vilde ha visst. Helmer hørte smått om senn korles det var. Dei flytta hit, for her
hørte han heime, og her skulde han skape forrettning med fisk og slikt, det var
ting han forstod seg på; så fór han ut og skulde «ordne seg» så han kunde
Page 36 of 176