Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no

More documents

Recommendations

Info

Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html ut att. Kua står der i tjore sitt. Ho ser på dem, men ho er berre ei ku. Ho får meir mat, og da er den sorga sløkt. Ku-sorga. Mor hadde nok reist bort eit par gonger før. — Ho kjem vel att denne gongen òg, fresta Bror å trøste henne. Han er så modig ein maur. Og så kan ikkje ho trøste han med nokon ting. For denne gongen er det ikkje ein tripp mor har gjort. Det ser dei både ute og inne. Stua var aldri så tom nokon gong. Der står omnen, mo åleine, og svart og sløkt. Veggene tier, heile romme tier, det er ikkje verande der; vesle dåmen etter mor kunde ha forjaga dem berre den. Men ute er det slik slag, så ødslig og tomt. Som ei stor skam har lagt seg over det alt sammen. Bror torde ikkje sjå på henne. Da var det nær på ho gret. Mor hadde sett dei att her. Det var ho som sendte dem åt bærskogen i dag, ho visste at han kom i dag denne svarte skreppehandlaren. Borghild tykte det var Bror og ho som skulde ha rømt. Skamma er vondare enn noko anna vondt. Men Bror var ikkje nedfor. Han skjønte ikkje stort av dette med mor, og det var vakkert av han. Han var slik ein rar unge all igjennom. Dess verre det stod til, dess meir slo han det bort i gap og skøy. Det skulde da lettne for henne det, trudde han. Ho måtte le til påfunna hans alt i eitt utover kvelden. Alt det han fann på! Han synte henne grannane ein for ein, korles dei tok mot budskapen om rømminga, han hermte dem så friskt at du både hørte og såg dem. «Ho kan da ikkje ha rømt?» sa kjerringa i den garen. «Har eg ikkje spådd det!» sa ho straks etter. «Ho burde vore risa med ei spekesild!» påstod mannen i grannegaren. Ei var der som gret, av sorg og av glede. — «Nå sett eg meg!» jamra ho seg, og gutfanten fekk til tårar så det var ein lyst. Borghild hivde seg ned breiddmed kua og lo. Så gret ho da ikkje den stunda. Dei har vel hatt ein bror dei andre òg, men ikkje ein slik hjelpelausing. Han var visst bakom høyhesja og gret ein snykt. Det var einaste høyhesja deres, ho stod der og sturde. Men kua måtte mjølkas. Den òg hadde mor reist ifrå. Kua vart da mjølka. Sia matstellte dei seg, det nytta ikkje å glømme det lenger. Bror fekk ned vonoms meir. Stillare kveld hadde det aldri vore. Ikkje ein lyd hørtes frå grannane i kring. Så fekk dei òg krype inn og sovne frå det. Bror låg ikkje lenge vaken, hørte ho. Page 46 of 176
Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html Dagen etter var det like sant at mor var borte, men dei snakka ikkje meir om det. Dei bar inn høye utor hesja, og tok så til med ugrase i potetåkeren. Ho måtte mest tru Bror hadde blitt ein alvorsmann. Men så gale var det ikkje, ho såg det oppi augebrunene på han, dei var like levande best det var, som dei bevra av skire moroa. — Det er snildt av folk at dei ikkje kjem og ser til oss, sa han ein dagen. Og det var sant: det hasta ikkje med det nei. Skamma var viss nok som ho var. — For resten, sa han, så trur dei mor har komme att nå. Vi får hjelpe dem til å tru det. Ho hørte kor det smilte i han. Ein dagen dei møtte nokre av granneungane vart dei utspurd. Borghild lo til nyfikna deres, og da var Bror straks framme: — De såg henne vel i går da ho kom utor bærskogen? Der med gjorde han rundkaste sitt over ei tuve og tok kute bortover vollen, og dei etter. Det var jamgodt med å lyge, dette, ho visste det. Men ein fekk komma i hug: Bror venta ikkje dei trudde han, for dei laug sjøl. For han var det som ein sport dei kallar, der gjeld det å vinne over dei andre; han ga gjerne det vesle live sitt for det. Ja og så kunde det hende at mor kom att, kanskje så var ho her ein dag uti neste veka? Dei greidde seg bra igjennom det. Lite grann knapt med maten tok det til og vart, mest berre mjølk og flatbrød, litt spekesild fanns der òg, men ho var så brun og trist. Bærpengane torde dei ikkje skille seg av med. Og så kjerna ho og fekk smør ein dagen. Det var eit storhende. Bror dansa kring kjerna og song: Jamenn sa eg smør eg! Den dagen fekk han smør på brøde. Så gjekk ho til landhandlaren med smørre, som mor når ho var pengelens. Handlaren såg på smørre. Da vart ho heit, vart visst enda meir freknut. Men han rekna berre ut, og spurde om ho skulde ha varer for smørre. Nei, ho skulde høre om ho kunde få pengane denne gongen. — Hm! svara han, og han såg som snarast på henne, men pengane fekk ho. Ho kjøpte sukkergodt til Bror, så glad vart ho, ja for ennå skjønte ikkje folk kor gale det stod til hoss dem. — Dei skal ikkje få veta det heller, sa Bror da ho fortalde han om det. Dei hadde vore leie mot mor den førre gongen skreppehandlaren var her. Dei kom ikkje inn til måls før han hadde fare. Nå ja, det var i grunnen ingen ting å angre på. Ein dagen sa Bror best det var: — At ho ikkje jaga denne svartingen på Page 47 of 176
Page 1 and 2: Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 45: Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 71 and 72: Created plikt. at 10/6/2010, from U
Page 97 and 98:
Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Created frå sunde, at 10/6/2010, o
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
Page 157 and 158:
Page 159 and 160:
Page 161 and 162:
Page 163 and 164:
Page 165 and 166:
Page 167 and 168:
Page 169 and 170:
Page 171 and 172:
Page 173 and 174:
Page 175 and 176:
show all

Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?