Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no

More documents

Recommendations

Info

Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html Etter mykje strev fekk han seld garen. Han pinte han opp i høgste pris. — Eg sel for andre enn meg sjøl, sa han til den som pruta. Sia gjorde han auksjon. Det gjekk vonoms bedre, der var pengar att da gjelden var betalt. Somme av vennene var han til stor hjelp. Andre gjorde han skade og vondt. Endelig fór han. Og da syntes han han skulde snart vera Helmer att. Det var som han ropte attover aksla til vennene og Vårherre: Far vel så lenge! Her fór han ja. Han hadde med seg båtskarven, ei gammal laksnot og litt annan sjøreidskap. Noko mat hadde han og rusta seg med, men det fekk han gjera bedre ein annan gong. Her fór han, som sagt. Ein frigjort mann. Ikkje før var det tenkt, så kom ein kjenning mot han på dampbåtsdekke, og det var just denne hataren hans der heimefrå. Og mannen hadde stygt nytt å fortele. Det var som i eventyre det, som i verda, tykte Helmer. Olga, den gjenta Helmer fall i lag med, henne hadde dei funne død i ein bekk. Mannen snakka sant, såg han. Kva meir han fortalde hørte han berre halvt på, det var ufyselige ting om kva folk sa og ikkje sa. Dei sa visst ikkje at det var Helmer si skyld. Best det var sette mannen i, i rykande sinne: — Berre sjå på meg du! Du har aldri gjort anna enn bryste deg og sjå meg ned. Var du ærlig mann, da såg du ikkje slik på ein. Sia sa han ei mengd med vondt, men det var det vanlige styggsnakke hans det. Helmer såg utover sjøen og tenkte på sitt, kjente etter i lommene om han hadde fått med seg dette til barna; han skymta Øyvære langt vesti blånaen. Litt etter rente det kvast gjennom han, at kanskje det var Vårherre som var etter han nå, vilde seie han noko nødvendig? Ja vel. Men det svara i han, han fresta å tenke det så rolig, så mildt det kunde gjeras, at når syndaren ber følgene av synda si, da lyt han få gjera det i fred; — vi får tenke nærmare over det sia. Visst var det vondt å komma i hug Olga ja — det var just det det var! — Venner, venner! sa han best han stod og stirde ut i lufta. Gud er god, kom i hug det. Når eg bed til han om noko, da er det som eg håner han, som eg vil gi han eit godt råd. VI. Helmer kom utover. Og Kari var like åleine, og like vonlaus. Og enda vona ho. Page 38 of 176
Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html Ungane var henne ei kjær plage, men det bar henne ikkje opp det heller. Han greidde opp med eitt og anna, men i farande farten berre, han vart meir og meir harm på mannen hennes. Han gjekk rett på grannane der ute, vilde ha meir å veta om denne kroppen Emil. Den første han råkte på var ein dei kalla Sjøtrolle. Han hadde ikkje før set Helmer så var han fienden hans. Han var samme mannen som han der heime. Dei andre forstod Helmer. Dei snudde godsida til, og litt om senn kom dei etter at dei visste det og det. Det siste var at mannen skulde ha skapt ein kino der nord ein stan, i lag med ei dame, kan hende han var der ennå. Kari gjekk turen sin rundt øya den eine dagen som den andre, som dyre i bur plar vi seie. Så drepande er det å vera fødd trufast. Han tålte ikkje sjå det lenger, rettnå fór han ut og henta rømlingen heim. Til Kari nemnte han berre at han måtte ein tripp austover igjen. Ho skjønte han like vel. Der blykta ei ny von i auga hennes. Den fekk han ta med seg på vegen. Så var Helmer om bord i båten att. Han måtte ombord i ein til. Ei tid stod sjøen i frøs kring dem. Sia kjørte dei inn i svartstilla, lande stod og spegla seg i blanke ingenting. Helmer var ikkje hardare karen nå, det isa i han da båten tuta at dei var framme. Han fann verkelig den han var ute etter, gjekk seg på han med han vasa i kring og spurde etter han. I blinkande soldagen stod dei der midt i mot einannan. Båe to glømte å helse, Helmer syntes han såg dem på film. Nå ja, han smilte og handhelsa på karen. Den andre måtte gi labb. — Eg måtte ut og finne deg, sa Helmer. Det går ikkje rart med a Kari nå. Som du vel kan tenke deg. Den andre mumla noko om at ho måtte vel ha det bra, ho var fri den elendige mannen sin. — Kom ikkje med snakk nå, formana Helmer han. Du kjem og blir med heim. Emil sette opp eit lystig andlet. — Kven er det som forteler det? spurde han, så innmari at det retta Helmer bein med ein rykk. Det eine orde beit mot det andre. Helmer tok sterkare i, bad den andre tie og høre, trampa i gata åt han. Gamle prekaren var over Helmer. Emil vart mindre og mindre, vegen vart stengt for han. Kona og barna sine løyp ein ikkje strafflaust Page 39 of 176
Page 1 and 2: Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 37: Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 71 and 72: Created plikt. at 10/6/2010, from U
Page 89 and 90:
Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Created frå sunde, at 10/6/2010, o
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
Page 157 and 158:
Page 159 and 160:
Page 161 and 162:
Page 163 and 164:
Page 165 and 166:
Page 167 and 168:
Page 169 and 170:
Page 171 and 172:
Page 173 and 174:
Page 175 and 176:
show all

Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?