Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no

More documents

Recommendations

Info

Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html i frå. Helmer vart varm og tala vakkert for han, ja han lovte han meir enn rådelig var. — For Kari si skyld lovar eg det! sa han. Det kjentes som han svor det. Den eine såg på den andre. Ikkje for under, tenkte Helmer, at Kari gjekk i kne for han der; men litt etter var stautingen ansles skapt. Han flirte og såg Helmer over frå topp til tå. Dermed flirte han på nytt. Helmer slo ikkje, og det var han stolt av. — Du får undskylde meg, Helmer, sa han. Deg vil eg ikkje vera i noko slag skyldskap med. Den skamma skal ikkje gå over meg. Hels og fortel det. Der var andre råder å bruke mot ein slik ein, men for Kari var striden tapt. Ho gjekk der ute og venta, ein burde, Herren tilgi oss, ha fare mordisk fram nå! Å nei da. Til slut bed Helmer, tigg denne ærelausingen! Ja det gjer han, for Kari og småane hennes. Han bed at Emil må tenke seg om og vera nådig, lovar enda ein gong pengehjelp og anna hjelp. Den andre hørte på han, såg verkelig ut som eit menneske att. Men straks etter snudde han seg og såg oppover bakken. I eit hus der vart det opna eit vindauge, og ei lyskledd ei synte seg. Det var ei bydame, såg Helmer, ho var storveges lys og fin. Emil retta på seg. — Denne hjelpa di kom nokre år for seint, sa han. Dessutan: du veit ikkje kva Kari har sagt til meg. Det var ventelig sanninga om meg. Hels henne med at eg trur det! sa han, vinka til henne i vindauge, letta på hatten og gjekk. Kari spurde ikkje om noko. Ennå var der så pass att av henne. Midt i trøstløysa var der ei trøst i det. Helmer måtte undre seg over kvart drage i andlete hennes, det var fint og sterkt; ho kunde smile mangtydig som før mest. Så sterk var ho ja, og så reint for veik mot denne uransakelige kjærleiken sin. Den uslaste av oss, viljelausingen, må tyne slike. Men at ho hadde snakka hardt til Emil? Da måtte ho vera tålig bra pint, det stod fast. Der stod Helmer etter ei dum og nyttelaus ferd. Ei rett-ferd, om de så vil. Men, her etter måtte det bli enten verre eller bedre for Kari. Det kom for Helmer at ein er da ikkje vonlaus for det om der ikkje er noka von lenger? Noko slikt tull Page 40 of 176
Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html var det ja, det gjekk snart i ring for han nå. Den første han møtte av dei andre var Ludvik, han dei kalla Sjøtrolle, for han var så bustut i hår og skjegg. Det var rare auga i han, dei var uventa blå i slikt eit hardsett andlet. Har vart arg nå som første gongen dei møttes. — Kva er det denne bondehyklaren stirrer på meg for? murra han, og så, enda vondare: — Hø! De ser folk i auga som ein forherda ein, — eg kjenner slike eg! Det samme gjer eg, tenkte Helmer. Han der er minst halvbror til vondingen der heime. Men eg har da ikkje set på dem, eg? Skrót med det, somme kjerringar er slike. Der går han så arg at han skjelv i buksebaken. Enn å la hate eta seg opp slik da, tull i vesterhav! Men denne hemnferda mi burde vore ugjort, sukka han og gjekk ned av haugen. Han sa det til Kari da han kom inn. For han var ikkje umaken verd. Han gjorde seg hard og la til: — Gud vender det òg til det gode. Han kjem aldri att meir. Tenk på det, Kari, at både du og barna dine er fri han. Ho blunka ikkje for hogg, vesle kreke. Ho smilte, slikt det var. Helmer var henne litt for dum. Hadde vel så vore all sin dag. Det bar i fiskinga med han. Gud ga oss arbeidsvona, eller arbeidsplikten, om de heller vil seie det. Gud? kunde det kjøle gjennom han. Gud ja, kvifor ikkje? Ein bonde er ingen filosof, han trur det han trur. Båten hans flaut. Han flyt på tjæra og stry, trøsta han seg, ei sjølsøkkje til båt var han all sin dag, men nå skulde han få lære, han liksom Helmer. Han rodde etter seien frammed tarane når det var sjøstilt. Langt utpå våga han seg ikkje, bonde var bonde, men småsei var òg ein gild fisk, småsei og lever var mat for sjukfolk det. Ungane tok han god dei med, dei var ikkje så mette at dei krangla på maten. — Og så slepp eg ta tran da, trøsta Egil seg. — Du får det som du vil støtt du! sukka Solveig. Ja ha, nå rodde Helmer sommar-ror dei kalla. Eit slit var det, for han da, ein ror milevis på ei natt, rundt samme tarane. Ein gong kom han taren for nær. Det var armelig han berga seg unda da brotte kom, eine sei-trøa hans tok det og fór med. Det var mange blanke kveldar. Da var det hilderstilla all veg frå inste oddane til yttaste havranda, dønningane gjekk i kveldsol og skimra, i eit himmelsk spel av Page 41 of 176
Page 1 and 2: Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 39: Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 71 and 72: Created plikt. at 10/6/2010, from U
Page 91 and 92:
Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Created frå sunde, at 10/6/2010, o
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
Page 157 and 158:
Page 159 and 160:
Page 161 and 162:
Page 163 and 164:
Page 165 and 166:
Page 167 and 168:
Page 169 and 170:
Page 171 and 172:
Page 173 and 174:
Page 175 and 176:
show all

Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?