Sebastián Martínez Risco, mestre de xuristas - Galeguizar Galicia

anunciamos, non é esculcar no concepto que
teñen da xustiza os escritores que a xulgaron
de propia man ou baseándose no popular
labrego, senón o que pensa e sente dela o
pobo mesmo. E para iso, nada mellor nin máis
doado que acudir ás fontes da súa expresión
literaria, decote nídias e espontáneas: as cantigas
–que foron chamadas a verdadeira lírica-
e os refrás. Fontes de expresión nídias e
espontáneas, e, mellor, dereita, porque nelas
brilla o saber popular sen as néboas temáticas
nin as intencións soterradas das lendas,
os apólogos, os contos e as adiviñas; son, en
fin, determinadamente afirmativas.
Escollemos, ademais, cantigas e refráns, por-
que se as primeiras son, como dixemos, os ins-
trumentos líricos de expresión popular, os segundos
teñen máis de xénero épico polo seu
fondo sentencioso; e acadaremos, así, unha
certa polarización desas fontes especiais donoso
inquérito, que axudará a compensar ao
81