Sebastián Martínez Risco, mestre de xuristas - Galeguizar Galicia

84
Non fai, non, abuso da xustiza. Cando ela
chama ás súas portas,recíbea poucomenos
que como unha desgraza; mais unha desgraza
fadal, inevitable. Este setido de adversidade,
e non aqueloutro de afección ás loitas xudiciais,
latexa no tema desta cantiga:
Pranteille preito a un veciño
pol-o aquel d-un regueiro,
perder, perdín o que tiña,
pero amolar amoléino.
“Antífona da cantiga”, por R.Cabanillas; cant.244.
E ese mesmo sentido de desgraza necesaria
fai notar Lamas Carvajal cando no seu poema
A aldea, di dos labregos:
Non terán botica que dar ós enfermos,
famentos, en coiro,d´arrastro andarán
y-en preitos, partixas e xuicios verbales
derreten os cartos que aforran de pan.