insani-kamil-abdulkerim-ceyli

Gözümü açınca da, zaman ve mekân kaydından salındım..
İşbu demde anladım ki; Bütün o işaretler bana.. O kuş için sayılıp dökülen ibareler önümde..
Anlatılan kanatlar hep bende.. Tesbihlerle çekilen o isimler, o kanatların üzerine işlenmiş..
Yine gördüm ki;
ELİF, göğsümde..
CİM’de, anlatıldığı gibi..
HA, gerdanımda..
Anlattığımız şeylerin hiç biri dışarıda değil.. Hepsi bende hazır.. tamam..
Her ne var ki: Bana gelmekte; yine benden çıkmakta..
İşte olanlar.. Yukarıda okudunuz.. gördünüz.. Ben de gördüm..
Hem de nasıl gördüm; O hazretin kasdı benmişim..
...Ve noktanın manası zâhir oldu.. Zor mana çözüldü..
Alâmetleri işte.. ben; Ölmüş bir kimse diriltildi..
Bu defa o zata başka şeylerden sordum.. Önce;
- Efendim, emr-i mahtum; kes'i mahtum nedir?.
Cümlesini sordum.. Bunları bana açık bir ifade ile, hemen anlatmadı.. Yabancı bir dille konuştu..
Sonra, onu çevirdi..
Daha garib bir ifade kullandı; onu da tercüme etti.. Sonra korkutucu bir ifade tarzı aldı..
Bir daha kapalı bir ifade kullandı onu çevirdi..
Ancak bunlardan sonra, mevzua girdi ve şöyle devam etti;