1 BÖLÜM I 1.GİRİŞ Çocuk, çizdiği resimler aracılığıyla iç dünyasını ...

Bir çocuk kendini ailesi, arkadaşları ya da öğretmeni ile birlikte resmettiğinde,
resim yoluyla onların kendisiyle olan ilişkisini, kendisinin de grupla ve başkalarıyla
olan dinamik bağını yansıtmış olur (Yavuzer, 1993: 16). Mahalle, ev, okul, vs. gibi
imgelerle çocuklar kendilerini ya da çevreleri ile ilişkilerini, hissettiklerini, yaşadıklarını
anlatır. Ayrıca çocuk başkalarıyla ilişkisine göre kendine bakışını da yansıtır
(Malchiodi, 2005: 217).
Çocukların kişiler arası ilişkilerini anlamak için çocukların ailelerini gösteren
resimleri ve ev, çevre, toplum ve kişiler arası ilişkileri gösteren ev resimlerini
inceleyebiliriz. Ayrıca cinsiyet de çocukların başkalarına göre kendilerini nasıl
gördüklerini yansıttığı için önemli bir etkendir (Malchiodi, 2005: 128).
2.2. ÇOCUĞUN ÇİZGİSEL GELİŞİMİ
Çocuğun bedensel ve zihinsel faaliyetlerine paralel olarak sanat faaliyetlerinde
de bir değişim meydana gelir. Çocuğun ilk zamanlarda yaptığı anlamsız karalamalar
giderek bir sanat evresine dönüşür ve ergenlik dönemine kadar devam eder. Çocuğun
çizimlerindeki ayrıntı miktarının yaşa ve bilişsel gelişime bağlı olarak arttığı
bulunmuştur. 1990 yılında Brown ve 2001 yılında da Cox ve arkadaşlarının yaptıkları
araştırmalarda; çocuklara bir insan resmi çizdirdiklerinde yaşça büyük olan çocuklar ve
kızlar, yaşça küçük olanlara ve erkeklere göre daha fazla ayrıntı kullandıklarını tespit
etmişlerdir (Kındap, 2005: 28).
Lowenfeld sanatsal gelişim evrelerinin birbiriyle örtüşeceğini, bütün
öğrencilerin “sanatsal yeteneğin doğal olarak oluşması” yönünde bir gelişim
göstereceklerini varsaymaktadır. Bu doğrultuda çocuğun sanatsal gelişimini 5 evrede
ele almıştır (Alakuş, 2004: 35).
14