ÇUKUROVA ÜNİVERSİTESİ FEN BİLİMLERİ ENSTİTÜSÜ ...

2. ÖNCEKİ ÇALIŞMALAR Semiha ÜNLÜ YÜCEER
antibiyotiklerin transgenik bitki sayısını etkileyen ikinci önemli faktör olduğu
vurgulanmıştır.
Vander ve ark. (1991), yaptıkları araştırmada, Patates Yaprak Kıvırcıklığı
virüsü (PLVR)'nden izole edilen protein kılıf geni, A. tumefaciens aracılığıyla
patatese aktarılmış, elde edilen transgenik bitkilerin PLVR virüsüne dayanıklı olduğu
gözlenmiştir. Ancak, yapılan analizlerde transgenik bitkilerde kılıf proteinine ait
mRNA tespit edilirken, kılıf protein ürününe rastlanmadığı belirlenmiştir.
Chang ve Chan (1991), yaptıkları araştırmada patateste (Solanum tuberosum)
Agrobacterium aracılığı ile etilen aktivasyonunu inhibe eden gümüş thiosulfate
(STS) geninin aktarılması üzerinde çalışma yapmışlardır. In vitro’ da kültüre alınan
patates bitkilerinde STS özellikle sürgün gelişimini arttırıcı etkiye sahip olduğunu
belirlemişlerdir. 21 gün süre ile STS uygulanan bitkilerde kontrol bitkilere göre
toplam taze ağırlığın 6 kat daha fazla olduğu belirlenmiştir. Bitkilerdeki yaralanma
ile dokulara STS uygulaması yapılmış ve bununla birlikte A. tumefasiens aracılığı ile
NOS ve Npt II kimerik genleri aktarılmıştır. STS uygulaması yapılan dokularda
transformasyon sıklığı oranı % 27 ile % 31 arasında artış olduğunu belirlemişlerdir.
Transgenik bitkilerdeki kimerik genlerin test edilmesi, opin analizi ve Npt II enzim
aktivasyonu ile belirlenmiştir.
Avetisov ve ark. (1992), transgenik ve kontrol patates bitki köklerinin, in
vitro şartlarındaki morfogenetik aktivitelerini saptamışlardır. Araştırmada, 4 patates
çeşidinde A. rhizogenes aracılığıyla transgenik bitkiler elde edilmiştir. Besin
ortamdaki IAA yokluğu ve yüksek konsantrasyondaki (3 mg/l) Zeatinin transgenik
köklerden adventif sürgün rejenerasyon oranının azalmasına yol açmıştır. Ayrıca
transgenik köklerin, normal köklere göre daha düşük rejenerasyon kapasitesine sahip
olduğu görülmüştür. Araştırıcılar, köklerden rejenerasyonun büyük ölçüde genotipe
de bağlı olduğunu tespit etmişlerdir.
Stark ve ark. (1992), patates yumrularında AGPase geninin eksprasyonunun
çok önemli olduğunu, bu genin transfer edildiği patates yumrularında kontrol
bitkilerinden % 35 daha fazla nişasta bulunduğunu belirlemişlerdir.
Elaine ve ark. (1992), A. tumefaciens aracılığıyla patatese gen aktarımı
üzerinde çalışmışlardır. Çalışmada sürgün uçları in vitro koşullarında kültüre alınmış,
17