dental florozisli bireylerde maksilla ve mandibulada kemik ...

1
1. GİRİŞ
Flor (F), uzun yıllardan bu yana üzerinde çalışmalar yapılan, biyolojik
materyaller içerisinde milyonda bir ya da daha az miktarlarda bulunan bir
eser elementtir (1).
Florun etkileri, etki mekanizmaları, tabiatta bulunduğu kaynaklar,
vücuda alınan florun optimum miktarı ile toksik etki gösteren dozunun
bilinmesi, kemik dokuda meydana gelebilecek patolojik durumların önceden
önlenebilmesi yönünde aydınlatıcı bilgiler verir.
Diş ve kemik dokularının mineralizasyonu için faydaları bulunan flor,
aşırı miktarlarda vücuda alındığında ise bu dokularda birikme eğilimi
göstermektedir (1-21). Vücutta bulunan floridin yaklaşık %99’u kalsifiye
dokular ile ilişkilidir (1,3,6,9,11,13,14,16,20). Florid, kemik ve dişlerde
bulunan hidroksiapatit kristal yüzeyindeki hidroksil iyonu ile yer değiştirir
(4,9,11-13,16,18,21-27). Bu birleşme sonucunda ortaya çıkan floroapatit
kristal yapısı, hidroksiapatite göre daha az çözünen, daha kompakt bir
yapıdır (1,4,6,14,16,26,27).
Büyüme gelişim döneminde, kabul edilen tolere edilebilen seviyenin
üzerinde sistemik flor alımı sonucunda, iskelet sisteminde iskeletsel florozis
ve dişlerde dental florozis tablosu ortaya çıkmaktadır (1,4,7,9,17). Bu durum,
aslında tüm vücudun kronik olarak flor toksifikasyonuna maruz kalabileceğini
göstermektedir.
Dental florozis tablosu, diş minesinin gelişim aşamasında optimal
seviyenin üzerinde flor alımı ile oluşan, ince beyaz çizgilerden daha ağır
formu olan minenin kırılarak döküldüğü forma kadar değişik klinik
görünümlerde izlenebilen bir tür hipomineralizasyondur (1,15,17-19,21,28-
35).