Çağdaş değerlere sevdalı Bir Beşiktaş kentlisi: Türkan Saylan

onları yüzlerinde, gönüllerinde gülücüklerle uğurlamak için ne gerekiyorsa
yapmaya hazır hissediyorsunuz bunu. Dinlenme, eğlenme, sohbet tüm yaşam
evlerinin olmazsa olmazları. Bunun yanında bir de anlaşmalı bir kurum
aracılığıyla kendilerine gelen misafirlerinin tansiyon ve şeker ölçümlerini iğnelerini
hemşirelik hizmeti olarak yaptırmaya başlamış bu ev. Bizimle görüştükten
sonra, hasta olduğunu duydukları bir “yaşam evi dostu”na ziyarette
bulunacaklardı. Öylesine bir, öylesine bütün olmuşlar birbirleriyle. Yalnızlığın
onları kucaklamasına izin vermiyorlar.
Aile gibi olduk
Ulus Yaşam Evi’ne geldik peşinden. Yine aynı nezaket. Gözler ışıl ışıl. Evi
gezdiriyorlar. Sonra yaşam evinde, yaşamın ta kendisi ile tanışıyoruz. Elleri
öpülesi insanlarla “Aile gibi olduk, zaten evdekilerden daha çok onlarlayım.
Piknik yaptık mis kokulu bahçede, çardakta bir eğlendik ki sormayın”
diyor sorumlu Seda Şahin, Hacer Hanım (Demirbaş) nefis çaylarından bize
de ikram ederken, Satranç, okey, TV, DVD, dergi ve günlük gazeteler, randevulu
olarak hizmet veren, haftanın bir günü mutlaka hepsini ziyaret edip
onların dertlerini dinleyen, sorunlarını çözmeye çalışan belediyece görevlendirilmiş
psikolog ve diyetisyenler de cabası. Tavla partileri oldukça çekişmeli
geçiyormuş. Hele Yahya Amca (Özgören), adeta gençlere taş çıkartıyor
bu konuda. Hemen her gün burada. “ Beşiktaş Belediyesi’ni takdir
ediyorum. Çok çalışıyorlar, değerli insanlar, çok memnunum” diyor. “Olmasam,
gelir miyim?”
Ulus Yaşam Evi’nde iyi görmemesine ve yürümesinde sorunlar yaşamasına
rağmen haftada iki gün geldiği kendi deyimiyle “huzur yuvası”yla yaşama
sıkı sıkıya, yeniden bağlanan Samime Şuhubi ise, duru Türkçesi’yle ne cevap
verirdi kendisine acaba? Düşündüm. Muhtemelen “Buralara gelemeyen,
gelme fırsatı bulamayanlar için geçerli bu dizeler Sayın Necatigil” derdi.
“Bakın, ben yürüyemiyorum, taksi çağırıyor kızlarım, eve öyle gönderiyorlar
beni. Göremiyorum, klasik müzik tutkunuyum diye ne zaman arzu etsem,
dinletiyorlar.”
Yaşam Evlerinin çiçekleri
Ve çocuklar… Bizim çocuklarımız... Atatürk’ün bayram armağan ettiği, güvendiği.
Psikolog Suna Tanaltay’ın dediği gibi: “Atatürk bilir, tanır... Güvenmişse,
güveniyorsa bir nedeni vardır elbet.” Umutla, gururla, kendine inançla
amaçlarımızı gerçekleştirme yolunda büyük adımlar atabileceklerine yürekten
güvendiğimiz. Onlar da birer yaşam evi çiçeği.
Ulus Yaşam Evi ve Etüd Merkezi’ne gelmişler. Bernar Nahum ve Hasan
Âli Yücel ilköğretim okullarında öğretim görmekte olan 5. sınıf öğrencileri,
matematik dersindeler. Öyle mutlular ki... Birbirlerinden duymuşlar, dersler
başlamış, notlar yükselmiş, öğretmenleriyle ilişkileri çok sıcak. Ortam güzel,
sorumlu Ayten Gedik’le iyi anlaşıyorlar. Yüzlerinde gülücükler açıyor hepsinin.
Gelecek sene başlaması düşünülen İngilizce ders projesi için şimdiden
sabırsızlanıyorlar.
Emekli öğretmen Nafiz Doğan, açılışında Başkan İsmail Ünal’ın “Burada
eğitim ve sağlık hizmetleri vereceğiz. Gönüllülere ihtiyacımız var.” çağrısıyla
koşup gelmiş. 10 yıl aradan sonra burada hayat bulduğunu, yenilendiğini,
velilerin memnunuiyetini duyunca, keyfinin daha da arttığını söylüyor.
Matematik dahisinden formüller
Üçüncü durağımız Ortaköy Mah, Ambarlıdere yolu sokak,
No: 5 Migros’un üstü. Ellerinde alışveriş poşetleri, bir mola,
çokça keyif, sıkı bir sohbet, Aydan Durdağ ve komşusu
Adile Gürgensuyu burada almışlar soluğu. Açılışından beri
buraya haftada iki gün uğruyorlar.
Sorumlu Can Demirbaş ve hizmetli Fatma Köprülü içtenlikle buyur ediyorlar
evlerine. Çok güzel döşenmiş, iç açıcı büyük bir salondayız. Her köşede
koyu muhabbetler bahar coşkusuna karışmış, müthiş bir uyum göze çarpıyor.
Her yaşam evinde olduğu gibi huzur var. Erol Alpagut’la sohbet başlı-
B+ YAZ 77