Dirilis Gercegi-Final - Ä°ncil.nl

DinBunun üzerine üniversitedeyken sorularima cevap bulmaya çalistim. Hemenhemen herkes bir çesit dine mensup oldugundan, ben de arayisima kilisede basladim. Sabah,öglen, aksam durmadan kiliseye gidip durdum. Herhalde yanlis bir kiliseye gitmisolmaliyimki kilisedeyken kendimi daha da kötü hissettim.Pratik bir kisilige sahip oldugumdan olumlu sonuçlar alamadim. Her seyi birköseye atmaktaydim. Böylece din ile olan olumsuz deneyimimden sonra, dini de bir köseyekoydum. Dinden elde ettigim tek sey 25 sent ödeyip 35 sentlik bir milkshake almak oldu.Fakat birçok kisi dinden daha fazla sey elde ediyor. Kendi kendime; “Vaiz nederse desin, ben yine de Tanri’ya inaniyorum” diyordum.PrestijArayisim sirasinda prestij sahibi olmanin sorularima cevap verip vermeyeceginidüsünmeye basladim. Bir amaca inanmak ve kendimi bu amaca adayip ünlü olmak sorularimabelki de cevap olabilir diye düsündüm.Ilk gittigim üniversitede ögrenci baskanligi oldukça prestijli bir konumoldugundan birinci yilimda kendi bölümümün baskanligina aday oldum ve baskanligaseçildim.Karar verme pozisyonunda olmak, hangi konusmacilarin davet edilecegine kararvermek ve herkesçe taninmak oldukça prestijli bir durumdu. Fakat prestij tutkusu da kisa birsüre sonra beni tatmin etmez oldu. Pazartesi sabahlari isteksizce yataktan kalkip haftayi nasilgeçirecegim sikintisina girerdim. Hafta içi Pazartesiden Cumaya kadar sikintidan patlardim.Cuma aksami, Cumartesi ve Pazar günleri ise benim mutlu oldugum günlerdi.KarmasaÜniversitedeyken herkesin okuldaki en mutlu kisilerden biri oldugumudüsünmelerini sagladim. Ögrenci baskani olmak için düzenlemis oldugum kampanyada“Mutluluk Josh’tur” slogani kullaniliyordu. Ögrencilerden toplanan paralarla sürekli partilerverirdim. Fakat diger birçok kisi gibi, benim için de mutlu olmak sartlara bagliydi. Islerinyolunda gittigi zamanlarda kendimi çok iyi, isler kötü gittiginde ise kendimi berbathissediyordum.Denizdeki tekne nasil dalgalara göre sallaniyorsa, ben de sartlara göredegisiyordum. Çevremdekilerin hepsi ayni durumdaydi. Üniversite bana nasil parakazanacagimi ögretiyordu, fakat nasil iyi bir yasam yasayacagimi ögretmiyordu. Herkes banane yapmam gerektigini söylüyordu, fakat hiç kimse bana bu gücü vermiyordu.Içinde bulundugum karmasa beni büyük bir sikintiya itiyordu.BOCALAMAYA DEVAMHerhalde bu ülkenin üniversitelerinde benim gibi ciddi bir sekilde anlamarayisinda olan pek fazla kisi yoktur. Yasamin amacini kesfetmek, gerçege ulasmak gibihedefler benim tüm kisiligimi olusturuyordu.Iste böyle bir zamanda üniversitede sekiz ögrenci ve iki ögretim görevlisindenolusan küçük bir grubun varliginin farkina vardim. Bu gruba katilanlarin yasamlarinda birfarklilik vardi. Inandiklari seye neden inandiklarini biliyor gibiydiler.10