Cinedergi 45

Yeni akımlar çıkarken bu akımlar aslında
üreten insanların ortak dertlere sahip olup,
özel hayatlarındaki iletişimlerden ortaya
çıkmış üretimlerle olmuş. Türkiye’de
böyle bir iletişim, böyle bir arkadaşlık
ortamı, sanatçılar arasında aynı dertleri
paylaşmak, böyle bir ortam var mıdır?
3-4 ay önce ben bir turnede Picasso sergisine
gittim. Bu Picasso’nun eserlerinden
oluşan bir sergi değildi. Bir sanatçının
hayatını ele alıp, bir eseri yaratırken nelerden
etkilendiğiyle alakalı bir sergiydi.
Picasso’nun kadınları, onların videoları,
sesleri vardı. Keçilere takmış mesela. Birisi
ona keçi hediye etmiş evde besliyormuş.
Bir yaratıcının nelerden etkilendiği çok
önemli. O sergi beni çok etkiledi. Hep
öyle bakarım. Bir insan kıymetliyse onu
kıymetli yapan nedir diye bakarım. Bizde
bir aydın soykırımı yaşandı. Sağcısıyla
solcusuyla ne kadar kıymetli adam varsa
hepsini öldürdük öyle olmayalım diye.
Çünkü sanatçı, sorgulayan bir yaratıktır.
O yüzden şu dönemlerde yok. Ben kendi
adıma resimleri çok takip ediyorum. Ressam
veya müzisyen arkadaşlarım var.
Onlarla sohbet ettiğimde mutlaka aklımda
bir şey çakıyor ve onunla ilgili bir şeyler
yazıyorum. Farklı disiplinlerden insanlarla
bir arada vakit geçirmeye dikkat ediyorum
ve ona zaman ayırıyorum. Çok yakın
arkadaşlarım farklı meslek gruplarından.
Bilgisayarcı bir çocuk var her şey matematik
kafasında. Bambaşka yerden bakmamı
sağlıyor. Bir ülkede müzisyenin çıkabilmesi
için bir edebiyatçıya ihtiyaç var. Onlar aynı
sofrada yemek yiyorsa tadından yenmez..
Birbirlerini desteklerler. Sadece tek
disiplinden beslenebilme imkanı yok. Bu
sadece kitap okuyarak olur. O da zaten
olması gereken. Farklı insanlarla dostluklar
yaşaman tatile gitmen gerekiyor ki
kendini aşabilesin. Ben bu yüzden farklı
meslek gruplarından insanlarla tanışmaya
çalışıyorum.
Cinedergi okuyucularına mesajınız var mı?
Hepsini öptüm.