AVRUPA KULTUR YILLIK 2016

duyuluyor, bu kez bir kadın, 20lerinde
ancak:
Sabahtan akama sizlerden para istendiğini,
rahatsız edildiğinizi biliyorum.
Ben de sizi rahatsız ettiğim için özür diliyorum.
Ama ben de yoksulum. Param
pulum yok, evim barkım yok. Ayrıca
seropozitiim. Anneyim, 25 aylık bir kız
çocuğum var: Onun karnını da doyurmam
gerek. Ne olur bir öro, bir metro bileti, bir
lokanta bileti, bir sigara, bir sandviç, bir
parça
çikolata...
Genç anne küçük bir kız çocuğunun
elinden tutmu, çekitirerek dileniyor. Kız
çocuğuna bakıyorum: Sanki artık bu dünyadan
değil. Sanki bu dünya, onun dünyası
değil. Genç anne ön kapıdan binmiti, arka
kapıdan iniyor: Para veren, yardım eden
oldu mu?
Metro yeraltından yeryüzüne çıkıyor:
Seine Nehri üstündeki köprüden geçiyoruz.
Sağ tarafımızda, çok uzaklarda
tavanı, gökle bulutu buluacak kubbesi
altınla kaplı İnvalides binası pırıl pırıl,
gözlerimiz kamaıyor. Dilenci genç kadın
bu manzarayı görmüyor. Onun derdi çocuğunun
karnını doyurmak. Austerlitz Garı
solda kalırken, metro durağına varıyoruz.
Pazar yorgunu vagondan birkaç kii daha
iniyor. Biz kalıyoruz: Bastillede binen
sarıın bomba, Magripli genç ve bendeniz
kulunuz.
Tam o sırada yalı bir çift biniyor. Yalı
kadın ve kocası gelip karıma oturuyorlar.
Erkeğin elinde iki naylon torbada
pazardan alınmı taze sebzeler. Bayan iki
büklüm, ama son derece genç ii ve hakikaten
harika bir at kuyruğu yapmı ki
diliniz
tutulur. At kuyruğunu inerlerken fark ediyorum.
Yanıma oturur oturmaz derin felsefe
yapmaya balıyorlar. Önce bayan balıyor:
Gérard bugün biraz daha iyiydi.
Sonra erkek devam ediyor ... Sonra kısa
süren bir sessizlik ... Bir ara yalı kadın,
elleriyle iki naylon torbaya hakim, Herhalde
Campo-Formio istasyonuna varıyoruz
diyor. Dosdoğru. Bakası zaten olamazdı.
İstasyona varınca yalı amca sözü
yeniden alıyor, Bak gördün mü, Campo-
Formioymu gerçekten. Doğru be! Sanki
bu iareti bekliyormu gibi, yalı bayan,
Haydi kalkalım, diyor, gelecek istasyonda
ineceğiz nasıl olsa. Tedbiri elden
bırakma Cabbar! diyen Yılmaz Güney
gözümün önünde canlanıyor, birlikte bıyık
altından gülüyoruz.
Pazar metroları yollarına devam ediyor.
Bizimle veya bizsiz.
Sadece, sanki sadece yabancıları
taıyan metrolardır pazar metroları:
Yabancıları, göçmenleri, köklerinden kopmuları,
kökenlerinden koparılmıları.
Köklerini yitirmek üzere olanları. Yani (k)
öksüzleri.
Place dİtaliede (İtalya Meydanında)
iniyorum. Saat 14 olmadı daha... Güne
soğuk.
Pazar öğleden sonrası bitmeden, saat
16.30da, haydi eve dönmeli ve bütün bunları
yazmalı diyorum...
Paris böyledir ite. Aynen böyle:
Korkak, umursamaz, hain, yalı, fırlama,
dilenci, bitirim, kopuk, sabahları serseri,
geceleri put, akam üstleri aceleci, isizleriyle
ihtilalci, kadınlarıyla saldırgan,
sevecen, âık, yalnız, geveze-gezegeze,
seyirci ve seyirlik, uzak ve yakın. İhtilaller
tanığı bakent. İhtilallere beiklik yapan
ama bir türlü ana ol(a)mayan bakent. Iık-
Kent. Seyir-Kent ve bilhassa Gösteri-Kent.
Metro-Gün. Metro-Gece.
■
34