DijitalTeknik_Subat2019v3-

giriyormuş. Her şok, bundan kurtuluş olmadığını
fareye bir kere daha düşündürtüyor, daha şok
gelmeden, ha geldi ha gelecek diye kendini kasıyor,
tedirgin oluyormuş. Elinden bir şey gelmediği için
şok üstüne şok yemenin kaçınılmaz bir sonuç olduğu
kanısıyla kendisini adeta bir kader kurbanı olarak
görüyormuş. Dünyanın şoklu bir dünya olduğunu
düşünüyormuş. Etrafındakileri nesneleri ve olup
bitenleri tanımak iştiyakı duymadığından manivelayı
birtürlü keşfedemiyormuş. İçinde bulunduğu ortama
adapte olamadığından bir süre sonra farede fizyolojik
rahatsızlıklar ve çeşitli hastalıklar da başlıyormuş.
Sonunda bu rahatsızlıklar onulmaz dertler açıyormuş
farenin başına ve «geberip gidiyormuş» fare.
(Köpeklerle başlayan hayvan tartışmalarına beni
dahil etmeyin. Fare ölünce ona geberdi demekte bir
beis yok sanırım.)
Fare deneyinden çıkan hisse, “öğrenemeyen, içinde
bulunduğu ortama adapte olamayan” (zekâ nasıl tarif
ediliyordu?) insan kabahati kafeste buluyor. Bazı
fareler, öğrenmeyi bilmiyor, öğrenmeyi öğrenmiyor,
öğrenmeyi unutuyor, ülser ve kanser ve herbirşey oluyor.
Bizler de herhangi bir kontrol imkanına sahip olmadığımız,
etki ve yetki alanımız dışında kalan hemen
her konuda fikir yürütmekten, ah vah etmekten, ne
olacak bu ekibin hali demekten kurtulamıyoruz. Halbuki,
başkalarının şikayete kalkıştıkları bir durum
ortaya çıktığında kendimize sormalıyız? Daha farklı
bir sonuç için ben ne yapabilirim? Ne yapabilirdim?
Bu problemi ortadan kaldırmak benim elimde mi? Bu
konuda yetkim var mı? Yetkim var da kullanmadım
mı? Yetki almam mümkün müydü? Yetkim olmadığına
göre, sorumluluğum da yoktur. Dolayısıyla ah vah etmenin
de bir anlamı yoktur.
Çare, zihnî, bedenî ve ruhî enerjilerimin tamamını,
kontrol edebildiğim etki alanıma yöneltmek, «ben
ne yapabilirim?» sorusu etrafında en verimli şekilde
kullanmak.
Yoksa, ne ortaya çıkan sıkıntılar için birer suçlu ve
birer kurban arayarak, ne de, değişen şartlara uyum
sağlamaya yönelerek “haşlanan kurbağa” olmayacağını
zannetmek çözüm değil. Her alanda karşımıza
çıkan değişiklikleri kabul etmeli, değişimde beraber
rol almanın, oynayacağımız oyunun yazarlarından biri
haline gelmenin yollarını bulmalıyız. Ne dersiniz?
Maksat Sahibi Deli Gibidir
Hangi pozisyonda olursanız olun, buraya çok çalışarak
geldiniz. Ömrünüz boyunca elinizden geleni
yaptınız. Bazen beklediklerinize kavuştunuz. Bazen,
beklediğinizin de üstünde sonuçlar aldınız. Bazı hallerde
ise, hiç istemediğiniz sonuçlarla karşılaştınız.
Yapmak istediklerinizi yapamadınız. Bu fark nereden
kaynaklandı? Bunun bir sebebi, zaman zaman durum
muhakemesi ve plan yapmamanız olabilir mi?
İnsanımız kendinden başkasına değer vermiyor,
dinler görünüp gerçekte hiç dinlemiyor, her konuşan
kendi bildiğini okuyor. Kendilerini bile dinlemiyorlar.
Ne içlerindeki sese, ne vicdanlarına kulak veriyor,
ne de kendi kendilerini hesaba çekiyorlar. Ölmeden
önce insanın kendini hesaba çekebilmesi ne büyük
bir nimet! İnsanın kendini objektif olarak tartması
kolay değil. Ancak, bu değerlemeyi yapmadan da,
işimizde neyin işe yaradığını, neyin ise beklenen
sonucu vermediğini anlayamıyoruz.
Durum muhakemesi, sağlıklı bir planlama sürecinin
ilk basamaklarından biridir. Plansız yaptığınız bir işte
ne kadar isabetli ve başarılı olduğunuzu anlayamazsınız.
Sattığınız ürünler birer harikadır, fiyatlarınız
sudan ucuzdur, herşeyiniz dört dörtlüktür. Ama, başkaları
başarırken, siz didinip durmaktasınızdır. Fark
nereden geliyor? Niye plan yapmıyorsunuz?
Şimdi bir plan yapmanın zamanı değil
düşüncesindeyseniz, kendinizi zorlayıp plan
yapmayın. Kötü bir plan hiç plansızlıktan daha kötü
olabilir. Kendinizi plan yapmaya hazır hissettiğiniz
bir ana kadar plan yapmayı erteleyin Kendinize ait
planınız dahil planların yazılı olması gerekir. Neleri
iyi yaptınız? Neleri iyi yapamadınız. Müşterilerin size
yönelmeleri, sizi tercih etmeleri üzerinde neler etkili
oldu? En iyi müşterileri size getiren neydi?
Bir grup gence “Kendinizi en başarılı hissettiğiniz bir
satışı görüşmenizi düşünün. Size göre bu başarının
sebebi neydi?” ve “Kendinizi en başarısız hissettiğiniz
bir satış tecrübenizi düşünün. Başarılı olamamanızın
sebebi neydi?” sorularını yöneltmiştim. Büyük çoğunluğu,
sanki sözleşmişçesine kendileri dışında hususları
sebep göstermişlerdi. Yani, bir bakıma, başarıda
da, başarısızlıkta da kendilerinin bir “suçu” yoktu.
Kabahatlerini ve eksikliklerini kabul etmek kolay
değil. Durum muhakemesi yapabilmek, plan geliştirebilmek
için hataları da kabul etmek ve bunlardan
sakınmak ve tekrarlamamak gerekir. Ne gibi hatalar
yaptığınızı, nerelerde para (müşteri, itibar, fırsat) kaybettiğinizi
düşünün ve bunların cevaplarını yazın. Bu
cevaplar hayatınızı planlarken size yol gösterecek.
Kazara başarılı olunmaz. Tesadüflerin başarıda yeri
yoktur. Başarı kendisinin ve başkalarının hatalarından
ders alan insanlara yakın durur. Başarı hem öğrenilebilir,
hem de kazanılabilir.
Hangi faaliyetler en büyük kazancı getirdi? Yaptığınız
ve sattıklarınızdan hangileri toplam gelirinizin önemli
bir kısmını teşkil etti? Ortalama bir müşteriniz ne kadar
harcıyor? (Kim ve ne olursanız olun, sizin de bir
müşteriniz vardır. Bu müşteri de size belli birşeyler
(bedeller) ödüyordur.) Kaç müşteriye hizmet verdiniz?
Kaç satış yaptınız? Kaçına tekrar sattınız? En iyi
müşteriniz sizi nasıl buldu? Size nasıl ve hangi kanaldan
ulaştı? Bu en iyi müşterileri bulmak, onları kazanmak
ve korumak için kullanılabilecek en etkili pazarlama
silahı neydi?
Yaptığınız en büyük üç yanlış neydi? Bunlardan ne
gibi dersler çıkardınız. Bu yanlışları tekrar işlememek
için ne yapmanız gerekiyor? Hangi işlerden elinizi
çekmelisiniz? Hangi işleri genişletmelisiniz? Niçin?
“Geçmişten ders almayı kabul etmeyenlerin dersini
tarih kendisi verir.” Ya da, “Geçmişten ders almayanlar
geçmişi tekrarlamak zorunda kalırlar.” Bugün geldiği
noktaya nasıl geldiğini açıklayamayanlar, birgün
oradan neden alındıklarını da anlayamazlar. Siz bu
kadar şuursuz ve ilgisiz olamazsınız. Neyi ve neden
yaptığınızı biliyorsanız siz “olmuşsunuzdur”. “Maksat
sahibi deli gibidir”.
94 Şubat 2019