Türkü Life Ocak Şubat Mart 2021

röportaj
Neşet Ertaş ne diyor:
Vay ne olur, ne olur, sevda sırrınan
olur,
Gözdür alemi gezer de gönül
biriynen olur”
Ya da
Başımda altın tacım, hem susuzum
hem acım
Yârimi bana verin, gerisi anam
bacım
Burada kötü bir örnek, kötü bir
öğüt var mı? Genç kuşaklara ne
diyor: Birini sev, adam gibi sev.
Burada tek eşliliği öneriyor, sağlıklı
olanı öneriyor. Kültürel, ahlaki,
sanatsal değerlerin dışına çıkmış
mı? Hayır.
Ülkemizdeki arşivciliği nasıl
görüyorsunuz?
Türkiye’de arşivcilik olgusu; TRT,
konservatuvarlar, Kültür Bakanlığı,
Milli Kütüphane, üniversiteler ve
özel arşivlerden oluşuyor. Bu
noktalarda dağılmış durumda.
Fakat devlet bu arşivleri bir
araya toplamış mıdır? Hayır!
Yıllardır arzuladığım şey, bir
arşiv enstitüsünün oluşması ve
bu arşivlerin, bu numunelerin,
bu örneklerin bir çatı altında
korunması, saklanmasıdır.
Gelişmiş ülkelerde böyle
enstitüler oluşturulmuş durumda.
Almanya’da, İngiltere’de, Fransa’da,
Amerika’da hatta Azerbaycan’da
var. Dolayısıyla bunların devlet
koruması altında, devlet çatısı
altında olması lazım. Teknoloji
değiştikçe bal mumu plaklar,
45’lik plaklar, taş plaklar, makara
bantlar, tel kayıtlar, her teknoloji
geliştiğinde bir önceki teknolojiyi
kapı dışarı etmişiz, imha etmişiz;
içim sızlayarak söylüyorum, yanlış
yapılmış.
Kişisel arşivinizin çok olduğu
söyleniyor. Bu doğru mu?
Baktığınız zaman çöp ev dersiniz.
Evim altı oda bir salon ama
evimin dört odası arşiv dolu. Üç
bin civarında taş plakla birlikte 10
binin üzerinde plağım var. Kitaplar,
dergiler, fotoğraflar, yazılar, notlar,
hepsi o kadar kıymetli ki!
Buna bir örnek vereyim… Yurt
dışında şimdiye kadar 250’nin
üzerinde konserim oldu. Bu
konserlerimde, sahneye çıkmadan
evvel yetkili kişiden konser ile
ilgili yapılan afişlerden isterdim.
Afişi alır, çantama yerleştirir, öyle
konsere çıkardım. Bu sebeple
çıktığım her konserin afişi bile
benim evimde, arşivimde saklıdır.
Yine Âşık Veysel fotoğrafları,
plakları ve onun hakkında yazılan
bütün kitaplar bu arşivimde
mevcut.
Bu sayımızda ayın konusu
olarak Âşık Veysel’i işliyoruz.
Onunla bir anınız var mı?
Elbette var. 1971 yılında, Sivas
Âşıklar Bayramı hemen evimizin
yan tarafındaki spor salonunda
yapılıyordu. Ben henüz o yıllarda
müzikle haşır neşir olmaya
başlamamıştım. Dışarıdaydım
ve yolun karşısında bir minibüs
durdu. İçinden yaşlı ve fötr şapkalı
biri indi. Gazetelerdeki, kitaplardaki
16
Türkülife
OCAK • ŞUBAT • MART 2021