ELLENostalji

Asude Kalebek
İzleyici seninle ilk kez tanışacak, biraz kendinden bahseder
misin?
Adana’da doğdum, büyüdüm. Küçükken kasetli kameramızı
bir koltuğun altında bulup onunla kardeşlerime skeçler
oynatıp çekmekle, annemle sinemaya gidişimizde kendimi
perdede hayal etmekle başlayan ama bir türlü yapma fırsatı
bulamadığım, yılların özlemi oyunculuk benim için. Boğaziçi
Üniversitesi Çeviribilim bölümünü kazanarak İstanbul’a
taşındım. Birinci sınıfta okuldaki tiyatro kulübüne katıldım.
Çok zaman alıyordu, başarı bursumu kaybettim, para
kazanmak için bir reklam ajansına kaydoldum ve orada şu
anki menajerimle tanıştık. Kamera önü için audition veriyordum,
seçilmiyordum. Madem öyle ben de önüme bakayım
dediğim bir dönemde bu işe audition verdim ve benimle
görüşmek istendi. Zeynep Günay Tan’ın önüne çıktığımda
sahneyi oynamaya çalışıyordum ama paniktim, dilim sürçüyordu.
Sorular soruyor, cevaplarıma gülüyor, o gülünce
ben de gülüyordum, ‘ben anlayacağımı anladım’ diyerek çıkıp
gitti. İşte her şey böyle başladı. Sonrasında rolü emanet
edecek kadar güvenebilmeleri için tekrar tekrar denemeler…
Hepsi aylar süren süreçler.
İlk set, ilk rol... ‘Raşel’i sen oynuyorsun’ dediklerinde ne
gibi duygular yaşadığını hatırlıyor musun?
Hâlâ uyanmaktan korktuğum bir masalda gibiyim. Ne kadar
şanslı olduğumu biliyorum, bunu bir sorumluluk olarak
alıyorum.
Nasıl hazırlandın? Yetimhanede büyüyen bir karakteri
anlamak için özel bir çalışma yaptın mı?
Zeynep Günay Tan ve Seren Yüce ile karakter üzerine tartışmalar
yaptık, bize sahneler üzerinden doğaçlamalar yap-
tırdılar. Raşel üzerine Zeynep hocayla çok konuştuk. Tansu
Biçer ile iki ay kadar çalıştık. Ben de dünyaya, getirdiği sınırlarıyla,
özgürlükleriyle Raşel’in gözünden bakmaya gayret
ettim.
Dürtüleriyle hareket eden, kuralları takmayan, hesap soran,
asi bir genç kız Raşel... Nasıl bağ kurdun? Senin o
yaştaki halinle var mı benzerlikler?
Raşel’i tek kelimeyle tanımlamak zorunda kalsaydım sanırım
evcilleştirilmemiş derdim. O düşünmeyen, ayıp nedir
bilmeyen, sosyal inşaalardan habersiz bir kız. Bu yüzden iyi
ve kötü yanlarıyla işlenmemiş, ham bir insan bence. Belki
de olması gerektiği gibi, mutlu olmayı var olmanın getirdiği
bir hak olarak görüyor. İstediğini almak üzere alışageldiği
yöntemleri kullanıyor, hırçınlığı bundan. Sonuçta o yetimhanede
kendi kendini büyüten ve kendi hakkı için hep kendi
başına savaşmak zorunda kalan çocuklardan biri. Ses çıkarmayı
hakkını aramada bir yöntem olarak geliştirmiş. Onun
bir 50’ler kızı olduğunu da unutmamak gerek; okula da gitmediği
için dış dünyayla tek bağlantısı yetimhaneden kaçıp
çevirdiği türlü oyunlar. “Ev”de ise baba figürüne en yakın
olan David (yetimhane müdürü) ona özel bir yakınlıkla
davranıyor, Raşel’in kendini ifade ediş biçimine aşina ya da
edemeyişlerinden sıkıntısını anlıyor demek daha doğru olur
belki. Yani gerçek dünyayla çok da yüzleşmemiş. Hikayenin
başladığı yere kadar biz böyle kurduk. Matilda’nın gelişiyle
kendine kurduğu o hayaller ve oyunlarla dolu dünya
bir anda yırtılıyor ve bulutlardan gerçek dünyaya çakılıyor
sanki. Sorunları büyüyor, baş etme yöntemleri işe yaramadıkça
savrulmaya başlıyor zaten. Söz de dinlemez, illa kendi
aklıyla çözecek. Onunki biraz da “coming of age” hikayesi.
Bütün olanlardan sonra güçlenmiş, toplumun dayatmaları
arasında da kendine has kişiliğine özgürlük alanı tanımayı
öğrenmiş bir Raşel görmeyi çok isterim.
Karakterinin en belirgin özellikleri nedir? Sevdiğin ve
şikayet ettiğin huyların? Raşel’in keşke bende de olsa
dediğin bir huyu var mı?
Dediğim gibi, ham bir insan Raşel. Hissiyle davranışı arasında
düşünce süreci yok. Bir sonraki adımda ne olur, bunun
sonucu ne olur diye düşünmüyor. En küçük olumsuzlukta
her şeyini kaybettiğini düşünecek kadar da naif. Bana bir
kuzenimi hatırlatıyor, benzer şartlarda büyüyen, küçükken
anneannemlerde birlikte kaldığımızda istediği yerde ben
yatıyorum diye evi terk eden kuzenim… Toplumda yaşadıkça
gelişen filtrelerimiz olmasaydı, istediğimizi hakkımız
olarak görseydik, hissettiklerimizi o an açıkça yaşasaydık,
bencilliklerimize kadar hem de, nasıl hissettirirdi yaşamak?
Bu merakı oluşturdu Raşel bende. Genelde ergenlik yaşlarındaki
insanların bu sorgulamaları ve isyanları ciddiye
alınmaz, sinir bozucu bulunur. Ben değerli buluyorum, çünkü
insan, o yaşta dünyaya hâlâ çocuk gözüyle bakabilecek
kadar yabancı, ama sorunlarını algılayabilecek kadar da
akıllı oluyor. Bence Raşel de görecek ki bireysel mutluluklar
ancak toplumsal olarak da belli düzeyde bir uyumla sağlanıyor.
Benim Raşel’in en sevdiğim özelliği oyuncu kişiliği.
ELLE 45