Çorum Olayları'nın Alevî ve ülkücü tanıkları, 12 Eylül'e müdahil oluyor

More documents

Recommendations

Info

f16 YORUM -Son günlerde zorunlu temel eğitim ile ilgili yeni düzenlemeyi tartışıyoruz. Çoğu tartışma konularında görüldüğü gibi, yine bir toz duman. Tam olarak neyi tartıştığımızı anlamak da zor. Anlayabildiğim kadarıyla, zorunlu temel eğitimin sekiz yıldan on iki yıla çıkarılmasına itiraz eden yok. Dolayısıyla tartışma süre ile ilgili değil. Çekişme temel eğitim döneminin kesintili mi, kesintisiz mi olacağı üzerinde yoğunlaşıyor. Burada da devreye hemen “imam hatiplerin orta kısmının yeniden açılması” üzerinden din, daha doğrusu din eğitimi ve dolayısıyla din-devlet ilişkileri ve tabiî lâiklik giriyor. Tartışma hassaslaşıyor, rasyonel tezlerle sürecin bir ortak anlaşma zeminine doğru ilerlemesinin önü de neredeyse tıkanıyor. Önce, zorunlu temel eğitim ile ilgili düzenleme ihtiyacının nereden kaynaklandığı ile başlayalım. Buradaki en temel gerekçe, Türkiye'nin 2023'te dünyanın ilk on büyük ekonomisi arasına girme hedefi ne bağlı olarak dile getirilen “ortalama eğitim” düzeyinin yükseltilmesi. Şu an için Türkiye'de ortalama eğitim düzeyinin 6. sınıfa tekabül ettiğini, kadınlarda bunun 3. sınıf düzeyinde kaldığını, altını kalın kalın çizerek vurgulamalıyız. Zorunlu temel eğitimin 12 yıla çıkarılmasıyla bu düzeyin de yükseleceği düşünülmektedir ki, ilk bakışta doğru bir yaklaşım olarak görülmektedir. Peki, tartışma nereden çıkıyor? 12 yıla çıkarılması düşünülen zorunlu temel eğitimin “kesintisiz” değil de “kesintili” olarak düzenlenmesine yönelik itirazlardan. İtirazlar, kamuoyuna yansıyan yer yer nâhoş ve sert biçimiyle, 12 yıllık sürenin dörder yıllık üç döneme bölünmesi ve bunun düzenlenme tarzıyla ilgili. Burada, iki temel yaklaşımı ayrıştırmak mümkün. Bunlardan ilki, zorunlu temel eğitimin tümüyle kesintisiz olması ile kesintili olması arasındaki fark. Siyasî muhalefetin içinde de yer alan bazı görüş sâhipleri zorunlu temel eğitimin mutlaka kesintisiz olmasını isterken, kesintili olmasında sakınca görmeyenlerin büyük bir çoğunluk oluşturduğu söylenebilir. Dolayısıyla, zorunlu temel eğitimin 12 yıla çıkarılması üzerinde neredeyse tam bir mutabakat var ve kesintisiz 12 yıl görüşü azınlıkta. İş, 12 yıl içinde yer alacak dönemlerin nasıl organize edileceğinde düğümleniyor. 12 yılın gündemdeki kanun teklifi nde öngörülen dörder yıllık üç döneme bölünmesinin sakıncalı olduğu görüşü, bence ciddî yönleri olan bir görüş ve enine boyuna ama mutlaka rasyonel bir biçimde ele alınıp tartışılmalı. Eğitimle ilgili akademik uzmanlığı bulunan kamuoyu kesimlerinde dile getirilen itirazlara burada kulak vermek gerekiyor. Buna göre: (1) Okula başlama yaşının 60 değil, 72 ay, yani altı yaşın tamamlanmasından sonra olması gerekiyor. (2) Zorunlu temel eğitimin ikinci dönemi, yâni bir anlamda hayattaki yolunu belirlemesinde çok büyük ölçüde belirleyici olacak olan meslekî yöneliminin başlangıcı ilk dört yıl değil, en erken ilk sekiz yıldan sonra gerçekleşmesi gerekiyor. Görüşün desteği şu: Dünya genelinde, zorunlu temel eğitim Avrupa Genel Müdürü ABDULLAH AYMAZ Almanya Koordinatörü MEHMET ATALAY Yayýnlar Koordinatörü MEHMET ALÝ ÞENGÜL Bürolar Koordinatörü ÝSMAÝL KÜÇÜK ABONE Tel: 0049 69 300 34 130 Fax: 0049 69 300 34 105 e-mail: abone@eurozaman.de DAÐITIM Tel: 0049 69 300 34 130-103 e-mail: dagitim@eurozaman.de REKLAM (Anzeige) TUWA MEDIA MARKETING Tel: 0049 69 300 34 200-201 Fax: 0049 69 300 34 205 e-mail: reklam@tuwamedia.eu BASKI (Druck) Sun Print & Vertriebs GmbH Tel: 0049 69 30034 161 Fax: 0049 69 30034 165 e-mail: info@sunprintvertrieb.eu 23 MART 2012 CUMA SA YI: 16331 SAHÝBÝ-HERAUSGEBER: WORLD MEDÝA GROUP A.G. Commerzbank Offenbach Konto Nr: 427 0666 BLZ: 50540028 Avrupa Genel Yayýn Müdürü (Geschaftsführer – Chefredakteur) MAHMUT ÇEBÝ Haber Müdürü (Redaktionsleiter) YAHYA YILDIRIM HABER (Nachrichten) Tel: 0049 69 300 34 246-256 Fax: 0049 69 300 34 250 e-mail: haber@eurozaman.de ALMANYA TEMSÝLCÝLÝKLERÝ Parlamento Berlin Dortmund Duisburg Düsseldorf Hamburg Hannover Frankfurt Köln Mannheim München Stuttgart Tübingen Nürnberg AVRUPA TEMSÝLCÝLÝKLERÝ Avusturya Belçika Danimarka Hollanda Ýsviçre Norveç Fransa Finlandiya Süleyman Bað Nihat Kızılkula Ekrem Yýldýrým Adem Yaka Bülent Çelik Metin Cavlak Erkan Tekin Latif Taş Ümit Selim Macar Ýlyas Arýcan Tamer Aktaþ Yýlmaz Akýn Osman Öztürk Mehmet Kurt Seyit Arslan Tercan Ali Baştürk Kamil Subaşı Ebubekir Şar Özgür Taþçýoðlu Menaf Alıcı Emre Demir Fahrettin Çalışkan 030-224 88060 030-992 57112 0231-2064683 0163-2940125 0211-36779890 040-303 822 19 0511-543 08 778 0176 616 03964 0221-5892242 0621-15699077 089-54885910 0711-121 562 08 07031-261 56 44 0911 274 68 93 0043/6506334499 0032/47-6626211 0045 70206970 0031/10-2013747 0041/313118490 0047/22630708 0033/141 507496 00358 942477400 ZUKUNFT Medien GmbH, Sprendlinger Land Str. 107-109, 63069 Offenbach Ýnternet Adresi: http://www.eurozaman.com e-mail: info@eurozaman.de Zorunlu temel eğitimin sekiz yıldan on iki yıla çıkarılmasına itiraz Levent Köker eden yok. Çekişme temel eğitim döneminin kesintili mi, kesintisiz mi olacağı üzerinde yoğunlaşıyor. Kesintisiz 12 yıl görüşü ise azınlıkta. İş, 12 yıl içinde yer alacak dönemlerin nasıl organize edileceğinde düğümleniyor. içindeki dönemleştirmede meslekî tercih yönelişinin mümkün olduğu kadar geç yaşlarda gerçekleşmesi benimsenmekte. Bunun da hem bilişsel-psikolojik ve hem de çağdaş dünyada eğitim-meslek ilişkisinin değişken bir tarzda oluşmakta oluşuna dayalı makûl sebepleri var. Ayrıca 2010 değişiklikleriyle Anayasa'ya da dâhil ettiğimiz “Çocuk Hakları Sözleşmesi” bağlamında da mes'eleye bakabiliriz. Buna göre, 12 yıllık zorunlu temel eğitimin kademelendirilmesinde iki normatif zorunluluğun birlikte gözetilmesi gerektiğini söylememiz gerekiyor. Bunlardan ilki, çocuğun eğitim hakkının fırsat eşitliği temelinde gerçekleşmesini sağlama yükümlülüğüdür. Buna göre devlet, zorunlu temel eğitimi herkese eşit ve parasız olarak sunmak zorundadır. Bununla birlikte devlet, “ortaöğretim sistemlerinin genel olduğu kadar meslekî nitelikte de olmak üzere çeşitli biçimlerde örgütlenmesini teşvik ederler ve bunların tüm çocuklara açık olmasını sağlarlar ve gerekli durumlarda malî yardım yapılması ve öğretimi parasız kılmak gibi uygun önlemleri” almakla da yükümlüdür. Böyle bakıldığında, 12 yıllık zorunlu eğitimin kademelendirilmesinde 4+4+4 yerine 8+4 gibi bir kademelendirmenin yapılması daha uygun görünmektedir. Böylece hem meslekî yönelimin erken başlatılmasından dolayı özellikle ülkemiz açısından önemli bir sorun olan cinsiyet ve sınıf temeline dayalı ayrımcılığın ve fırsat eşitsizliğinin giderilmesi sağlanacak ve hem de Çocuk Hakları Sözleşmesi'ne de damgasını vurmuş olan hedefl erin birlikte gözetilebildiği bir sistem kurulabilecektir. Mes'elenin kamuoyu nezdinde öne çıkarılan ve tartışmayı bulanıklaştıran boyutlarından bir diğeri ise, yine ve maalesef Türkiye'de hiç bitmeyen “lâiklik” tartışmala- Kral ve Soytarı rıdır. 4+4+4 düzenlemesini “imam hatiplerin orta kısımlarının yeniden açılması” amacına bağlayan ve bunun 28 Şubat sürecine yönelik “rövanşist” bir hamle olduğunu ileri süren eleştiriler bu bağlamda dikkat çekicidir. Sayın Başbakan'ın “Tankla getirileni demokratik yolla değiştiriyoruz.” yollu ifâdesi de, özünde yatan 28 Şubat sürecine yönelik eleştiri bakımından haklı olsa da, bu eleştirilere meşrûiyet kazandırıcı bir “cevap” olmuştur. Oysa din eğitiminin ayrıca ve zorunlu temel eğitim ile ilgili düzenlemenin asıl bağlamından farklı bir temelde tartışılması gerekmektedir. Din eğitimi, bilindiği gibi iki yönlüdür. Bunlardan ilki Anayasa'nın 245. maddesinde de öngörüldüğü gibi, “din kültürü ve ahlâk bilgisi” tedrisatı biçiminde yapılmalıdır. Burada dikkat edilecek olan husus, eğitimden kastedilenin belirli bir dinin (veya mezhebin yahut inancın) çocuklara belletilmesi değildir. Kastedilen, din ve ahlâk alanında beşeriyetin târihsel olarak ortaya koyduğu birikimi çoğulculuk içinde ve çocuğun eleştirel akıl yürütme ve hüküm verme kapasitesini olgunlaştırmaya dönük bir tarzda aktarmaktır. Devletin din eğitimi ile ilgili görevi budur ve bu görevi yaparken ebeveynin dinî ve felsefî inançlarına saygı gösterme yükümlülüğünü de unutmaması gerekmektedir. Böyle olduğu takdirde, Avrupa Konseyi üyesi pek çok devlette oduğu gibi, Türkiye'de de zorunlu dersler arasında olabilir. Ancak, Türkiye devleti böyle bir din kültürü eğitimini gerçekleştirememektedir. Bunun için, devletin din alanını bir bütün olarak Cumhuriyet'in kuruluş felsefesinde var olan türdeş bir toplum yaratma amacı doğrultusunda merkezî bir teşkilât (Diyânet) aracılığıyla kontrol altına almak istemesinin 12 Eylül 1980 darbesiyle zirve yapmasından kaynaklanan bu anlayış ve uygulamanın sona erdirilmesi gerekmektedir. Bu konunun zorunlu temel eğitim bağlamında gündeme gelen “8 mi, 12 mi”, “kesintisiz mi, kesintili mi”, kesintili ise “3 kademeli mi, iki kademeli mi” gibi konuların özüyle bir ilgisi esasen yoktur. Temel eğitimin bir bütün olarak Türkiye'de, fırsat eşitliği ilkesine bağlı olarak, en dezavantajlı olan toplum kesimlerinin (örneğin kız çocuklarının ve yoksulların) öncelikle gözetildiği bir düzen içinde, ortalama okullaşma düzeyini yükseltecek ve çocukların eleştirel bir akılcı olgunluğa erişmelerini mümkün kılacak tarzda yeniden örgütlenmesi gerekiyor. Bunun içinde din eğitiminin nasıl şekilleneceği daha uzun ve ayrı bir konu. Ama özerkleştirilmemiş bir Diyânet bağlamında bu sorunun üstesinden gelinemeyeceği de açıkça ortada. l.koker@zaman.com.tr 23 MART 2012 CUMA ZAMAN İran silahlarının Suriye’ye kaçırılması İYAD ED DÜLEYMİ Suriye devrim günlerinin ilk aylarından itibaren Suriye rejimi ile İran arasında üst düzeyde istihbarat ve güvenlik işbirliğinin varlığı güçlü şekilde dile getirildi. İşbirliği silah taşıyan İran gemilerinin Tartus Limanı’na varmasıyla zirveye çıkmıştı. Olay, kolaylıkla ispatlanamaz veya yalanlanamaz ancak kulisler arkasında olan bitene ilişkin çok şeye işaret ediyordu. Irak’ın İran silahlarının Suriye’ye kaçırılması operasyonlarına karışması etrafında son koparılan gürültü boşuna kendiliğinden gelişmedi. Zira Maliki hükümetinin tutumu Suriye devrimi başladığından beri Esed hükümetine verdiği sınırsız destek ile Arap Birliği’nin Suriye rejimine karşı attığı adımları destekleme yönündeki dramatik değişim arasında ölçüsüz bir konumdaydı. Bu durum Maliki’nin Arapların bu ay sonunda yapılması kararlaştırılan Bağdat zirvesine katılımını sağlama girişimi olarak görüldü. Yalnız olayların akışını takip eden biri, Irak hükümetinin Şam rejimini özellikle başkent Bağdat’ı hedef alan patlama operasyonlarının arkasında olmakla suçladığı yılları unutarak Beşşar Esed rejimine bütün destek şekillerini sunduğunu çok iyi anlar. Irak’ın İran silahlarının Suriye’ye geçiş koridoruna dönüştüğü iddiasını destekleyen birçok kanıt var. Bu iddia öncelikle Şam rejiminin Suriye devrimini mezhepçi, etnik ve ırkçı bir çekişmeye dönüştürme noktasındaki ipoteklerinin etkisiyle mezhepçi çekiş- menin dozunun artması ortasında gerçekleşiyor. Ayrıca Maliki hükümeti Esed’den sonra gelecek yeni Suriye yönetiminin Araplara daha yakın ve Tahran rejimiyle koalisyona daha uzak olmasından endişeli. Bu durum Maliki hükümetini üzerinde güçlü şekilde görülen İran baskıları bir yana belirsiz gelecek noktasında endişelendiriyor. Son Amerikan istihbarat raporları Irak’ın Suriye’ye geçen İran si- lahlarının güvenlik koridoruna dönüştüğünü teyit etti. Hatta Irak hükümeti Suriye’ye geçmekte olan İran uçaklarının denetlenmesi yönündeki birçok Amerikan talebini geri çevirdi. Bağdat hükümeti bu uçakların İran’dan Suriye’ye gıda kargoları taşıdığını belirtti. Irak’ın İran silahlarının güvenlik koridoruna dönüştüğünü anlamak zor değil. Irak hükümetinin bütün yaptıkları Suriye rejimi hanesine yazılıyordu. Zira Irak tek bir Suriyeli mülteciyi dahi kabul etmeyen tek ülke. Hatta Irak, Suriye ile sınırlarında denetimi sıklaştırdı, yüzyıldır Irak’ta ikamet eden Suriye asıllı Iraklıları vatandaşlıktan çıkardı. Ayrıca Suriye ile olan sınır bölgelerini sınırın öbür tarafında kendilerine paralel Suriye bölgeleri halklarına hiçbir destek sunmamaları hususunda uyardı. Suriye yönüne giden İran silahlarından bahsederken Irak’ı zikretmemek hiçbir şekilde mümkün değil. İran silahlarının Suriye’ye geçişi yolu büyük zorluklarla karşılaşıyor. Hatta Suriye rejimi dostlarının kendisini bırakması sebebiyle bazı zamanlar imkânsız hale geldi. Dolayısıyla Irak kanalıyla bu tür koridorlara alternatifl er bulmak mantıklı bir durum gibi görünüyor. Suriye rejimi son nefeslerini soluyor. Rus veya Çin vetosu kanalıyla veya Irak ve Hizbullah’ın desteğiyle aldığı oksijen, bekâsı için yeterli olacak gibi görünmüyor. Dolayısıyla Irak hükümetine düşen öncelikle Suriye rejim değişikliğinin öngöreceği yeni gerçekle uyum sağlamak için rotasını değiştirmeye başlamaktır. Irak hükümeti, Suriye halkını karşısına almanın kesinlikle kendi çıkarına olmayacağını anlamalıdır. Bu durum kendisinden daha diplomatik çıkış yolları bulmasını ve Suriye kriziyle ilişkide bilinçli olmasını istemektedir. KATAR GAZETESİ EL ARAB 18 MART 2012 www.alarab.qa d.cetinkaya@zaman.com.tr Son Amerikan istihbarat raporları Irak’ın, Suriye’ye geçen İran silahlarının güvenlik koridoruna dönüştüğünü teyit etti. Irak hükümetinin bütün yaptıkları Suriye rejimi hanesine yazılıyordu. Zira Irak tek bir Suriyeli mülteciyi dahi kabul etmeyen tek ülke. Suriye yönüne giden İran silahlarından bahsederken Irak’ı zikretmemek hiçbir şekilde mümkün değil.
17 YORUM Mümtaz’er Türköne Demokratikleşmenin limiti Bu soru ile başlamak, bugüne ait çözünürlüğü yüksek bir demokrasi fotoğrafı çekmek için somut bir çerçeve oluşturma fırsatı sunuyor. Çerçeveyi daha nesnel bir analizin etrafına yerleştirelim: İktidarın temerküzü, yani gücün tek elde toplanması ise mesele, uzunca bir tarih boyunca böylesine rakipsiz bir iktidara sahip olmamıştık. Seçilmiş liderlerin, arkasına halk desteği almış politikacıların gücü mutlak monarklarla bile mukayese edilemez. AK Parti iktidarının ve bu iktidarı tek başına temsil eden Başbakan Erdoğan’ın bugün sahip olduğu gücün, tarihte bir benzeri yok. Atatürk bile bu kadar güçlü değildi. İktidarı, bürokratik seçkinlerle payla- Objektif şartlar, anayasa yapamamış bir AK Parti liderinin güç kaybedeceğini gösteriyor. O zaman anayasa karamsarlığına bakarak sadece Erdoğan’ın süreçleri belirleme gücünün pratiği hakkında yorum yapabiliriz. şıyordu; yeni bir toplum inşa etmeye giriştiği için herhalde % 50’nin oyunu serbest seçimlerde alamazdı. Nitekim 1931 yılında Serbest Fırka deneyini bu iddianın bir delili olarak kullanabiliriz. 1950-60 yılları arasında Demokrat Parti’nin yükselişi sadece ikinci seçime sarkabildi. 1957 seçimleri geldiğinde DP oyları gerilemeye başlamıştı. Adalet Partisi, Anavatan Partisi ise kazandıkları ikinci seçimde bile oylarını muhafaza edemediler. AK Parti iktidarı bu konuda tam anlamıyla bir istisna oluşturuyor. 10 yıllık iktidarı boyunca AK Parti, -yani Erdoğan- arkasındaki halk desteğini artırarak ilerledi. Bugün araştırmalar AK Parti’nin oyunun % 54 civarında olduğunu gösteriyor. Bu kadar geniş bir halk desteğinin karşısında hiçbir güç duramaz. Arkasındaki halk desteğinin hakkını veren bir hükümetin bugün sahip olduğu güce ulaşması da son derece doğal. Rakipler teker teker elimine edildi. Askerî vesayet sona erdi. Devletin sahip olduğu bütün güçler tek elde toplandı. Devlet hiyerarşisi ilk defa hükümetin kontrolünde işlemeye başladı. Demokrasi için olduğu gibi aklınıza gelebilecek her yönetim biçiminin bir paradoksu vardır. Teokratik bir yönetimde, Tanrı’nın kimi vekil tayin ettiğine bakılır. Hiçbir diktatör, halkın isteklerine karşı uzun süre ayakta kalamaz. Demokraside halk, yönetme hakkını bir diktatöre veya bir seçkin gruba kontrolsüz bir şekilde devredebilir. Tek istisna, demokrasinin verdiği yetkiyi geri alabilme imkânına sahip olmasıdır. İhsan Dağı Her halükârda güvencemiz kişiler değil kurallardır. O zaman demokrasinin yazılı olan ve olmayan kurallarına bakmak gerekir. Sadece demokrasilerde değil bütün siyasî düzenlerde rekabetin konusu gücün ele geçirilmesidir. Demokrasi, güç rekabetini herkesin üzerinde uzlaştığı kurallara bağladığı ve bu rekabette geride kalanlara da güvenceler sağladığı için tartışmasız bir üstünlüğe sahiptir. Gücün doğası her yerde aynıdır. Güç boşluk kabul etmez. Boş bulduğu alanı hemen doldurur. Siyasî rekabet bu gücün ele geçirilmesi ve elde tutulması için yapıldığına göre, daha fazla güç elde etme fırsatı çıktığında kimse geri çevirmez. Hiçbir iktidar sahibi, “bu kadar güç bana yeter, daha fazlasını istemiyorum” demez. “Erdoğan diktatör mü?” sorusunun cevabını, Başbakan’ın elinde bulundurduğu güce bakarak vermek doğru mu? Sorunun cevabından önce, bu gücün işaretleri üzerinde duralım: Anayasa konusunda karamsarlık artıyor. Sivil toplum hareketli. Toplumda bir merak ve ilgi var. Çok sayıda öneri Meclis’e ulaşıyor. Anayasa Uzlaşma Komisyonu saat gibi çalışıyor. Kimseden “anayasa yapılmasın” gibi bir itiraz gelmiyor. Peki karamsarlığın sebebi ne? Bir tek sebebi var: Başbakan takriben altı aydır, anayasa konusunda tek kelime etmiyor. Başbakan gündemine almadığı için hepimiz yeni anayasanın yapılamayacağı endişesine kapılıyoruz. Peki Başbakan neden gündemine almıyor? Bu sorunun cevabını ancak Erdoğan’ın siyaset yapma tarzıyla, strateji hesabıyla ve zamanlama anlayışıyla verebiliriz. Objektif şartlar, anayasa yapamamış bir AK Parti liderinin güç kaybedeceğini gösteriyor. O zaman anayasa karamsarlığına bakarak sadece Erdoğan’ın süreçleri belirleme gücünün pratiği hakkında yorum yapabiliriz. Önceki hafta Erdoğan, yeni “açılım” mesajları verdi ve “bedel ödemeye hazır olduğunu” söyledi. PKK-BDP cephesinin Nevruz’u öne çekerek iki koldan tırmandırdığı şiddet -hem kitlesel hem de bireysel- bu mesaja verilen bir cevaptan ibaret. PKK’nın artan şiddeti, yolun daraldığını gösteriyor. Yolu daraltan ne? Başbakan’ın bedel ödemeye hazır olduğunu söylemesi değil mi? Demek ki PKK, kendince bir bedel ödetmeye çalışıyor. İşaretlerin ötesine geçelim. Sorunun diğer şeklini, Osman Can’ın “Demokratikleşmede limit aşıldı mı?” sorusunu tartışarak devam edelim. m.turkone@zaman.com.tr Daha ‘milliyetçi Türkiye’ye doğru Milliyetçilik dalgasının yeniden yükseldiği bir dönemdeyiz. Mesele, milliyetçiliğin barındırdığı devletçi, reaksiyoner ve içe kapanmacı eğilimler. Sorunlarımızı çözen değil katmerleştiren bir yöne işaret ediyor yükselen milliyetçilik. Dört ana sorun var önümüzde. Bunlara çözüm bulamayan siyaset ve toplum çareyi milliyetçilik dozunu yükseltmekte bulur. Birincisi, Kürt sorunu. Her geçen gün biraz daha içinden çıkılmaz bir hal alıyor. Hükümet sertleşiyor, PKK acullaşıyor. PKK, sempatizanlarını sokağa saldıkça Türkçü reaksiyonlar artıyor. Nevruz bir kez daha gösterdi ki PKK’nın sokakta koyacağı eylemler hükümetiyle ve toplumuyla Türkiye’yi hızla milliyetçi bir savrulmaya itebilir. Özerklik, statü ve tabii ki bağımsızlık sözleri Türk milliyetçilerinin Türkiye kritik bir noktada. Bırakın yeni anayasa yapmayı, mevcut demokratikleşme seviyesinin muhafazası bile yükselen milliyetçilik nedeniyle zora girebilir. Belirleyici olan AK Parti’nin alacağı pozisyondur. kimyasını bozuyor. İkincisi, Ermeni sorunu. 2015’e doğru yaklaştıkça Türkiye’ye yönelik baskılar yoğunlaşıyor. Fransa ile yaşadıklarımız küçük bir provaydı. Mesele daha da büyüyecek, görünürlük kazanacak. ‘Ermeni soykırımı’ sözünü her işittiğimizde biraz daha içe kapanacağız. Dışarıda baskı yiyen Türkiye, içeride bu baskıyı yüzleşelim, konuşalım diyenlere yansıtacak. ‘Hepiniz Ermenisiniz, Hepiniz Piçsiniz’ pankartı bunun basit bir habercisi. Üçüncüsü, Kıbrıs meselesi ve bunun tetikleyeceği Avrupa krizi. Kıbrıs görüşmelerinden yine bir şey çıkmayacak ve Rum Yönetimi temmuz ayında AB dönem başkanı olacak. Hükümetin tavrı net; biz de masadan çekileceğiz. Zaten iyice tıkanan AB süreci resmen dondurulacak. Yani AB ile nişanı atacağız. Bunu yaparken de Avrupa’nın ikiyüzlülüğü, Yunan düşkünlüğü, Türk düşmanlığı gibi bildik temalar işlenecek. AB ile kopuşun ‘Kıbrıs meselesi’ üzerinden olması milliyetçiliğin iki kaynağını birden coşturacak; Batı karşıtlığı ve milli dava Kıbrıs... Geçenlerde hükümetin bir bakanının dillendirdiği ‘Kıbrıs’ın Türkiye’ye bağlanması’ seçeneğinin ‘masada olması’ durumu bu hatta varılabilecek noktayı işaret ediyor; içe kapanma, yalnızlaşma ve bunların yaratacağı travmaları yönetmek için de ‘milliyetçileşme’... Denktaş ve onun mirasıyla yapılan ‘barış’ önümüzdeki dönemde, karşılaşılacak krizlere karşılık olarak ne tür yeni ‘ittifak’ modelleri olabileceğinin sinyallerini veriyor. Bu ülke Kürt meselesi, Ermeni soykırım iddiaları ve Kıbrıs davasını aynı anda kucağında bulduğunda milliyetçilik tavan yapar. Bu üç konu milliyetçiliğin ‘afrodizyakları’dır; onu uyarır, şahlandırır. Dikkat edin, bu noktalarda ‘milliyetçi’ kesimlerle ‘ulusalcı’ gruplar ve fi kirler arasında evlilikler de görebiliriz. Sonuçta, bu üç konuda ‘resmî’ ve baskın toplumsal görüş dışındaki kanaatleri seslendirmenin zorlaştığı otoriter bir siyasal ve sosyal iklimde bulabiliriz kendimizi. Bunlara ek olarak dördüncüsü, etrafımızı saran dış politika konuları; İran, Irak ve Suriye ile yaşanan gerginlikler... Irak merkezî yönetimi ile ipler kopmuş vaziyette. Irak Kürdistan Yönetimi ise ülkedeki karışıklığa bağlı olarak bağımsızlık ilan etmeye hazırlanıyor. Türkiye hazır mı böyle bir gelişmeye? Türk milliyetçiliğinin ve devletin kırmızı çizgisi, hatta kâbusudur bu. Kürt sorununun çözülemediği bir noktada Irak’ın bölünmesi Türkiye Kürtlerini heyecanlandıracağı gibi, geri kalan kesimlerdeki bölünme korkusunu da zirveye çıkarır. Böyle bir durumu MHP’nin avantaja çevirmesini önlemek isteyen rakipleri ‘milliyetçilik yarışı’na kalkışacaklardır. Dahası Suriye ile neler yaşayacağımız henüz meçhul. Türkiye’nin de taraf olacağı sıcak bir çatışma kimse için sürpriz olmaz. Herkes bilir ki, savaşa bulaşan bir ülkede ilk kabaran şey, milliyetçiliktir. Sonuç olarak Türkiye kritik bir noktada. Bırakın yeni anayasa yapmayı, mevcut demokratikleşme seviyesinin muhafazası bile yükselen milliyetçilik ve buna hasas siyaset nedeniyle zora girebilir. Belirleyici olan AK Parti’nin alacağı pozisyondur; AK Parti yükselen milliyetçi dalganın üzerinde siyaset yapmaya yönelirse devlet de otoriterleşir. Yok, milliyetçiliğe teslim olmak yerine onu dizginlemeyi ve yönetmeyi tercih ederse dalga kırılabilir, Türkiye sakin sulara ulaşabilir. Bunun için AK Parti’nin Kürt sorununda ‘güvenlikçi’ politikadan ‘açılım’ ve diyalog yaklaşımına geri dönmesi; Ermeni katliamı konusunda Dersim katliamı kadar cesur olması ve ezber bozması; dış politikayı içeride milliyetçiliği kabartacak bir tonda kullanmaktan kaçınması gerekir. i.dagi@zaman.com.tr Hüseyin Gülerce Evren, hâlâ neden öyle zannediyor? 4 Nisan’da hâkim karşısına çıkacak olan 12 Eylül darbecileri Kenan Evren ve Tahsin Şahinkaya, umulmadık, duyulmadık bir çıkış yaptı. “Ben kurucu iktidarım” diyen Evren ve Şahinkaya, mahkemeye yolladıkları savunmada, “Darbe yapmak anayasa suçu değildir. Kurucu iktidarı yargılamak, ihtilalcinin bir başka ihtilalci tarafından yargılanmasıdır. TCK’da kurucu iktidar olma ve ihtilal yapma suçu yok. Kanun, ihtilal teşebbüsünü suç sayıyor.” görüşüne yer verdiler. Acaba 367 mucidi Sabih Kanadoğlu’ndan yardım mı aldılar? Aklı kim verdiyse şapka çıkartmak lazım. Bu yorum, bütün hukuk dalaverelerini arkada bıraktırır. Neymiş; “ihtilal yapmak suç değil, ihtilale teşebbüs suç”muş… Yani, “adam öldürmek suç değil, öldürmeye teşebbüs suçtur” diyorlar… Bir şey daha aklıma geldi. Ergenekon ve Balyoz davaları başladığında vesayetin hukukçusu, gazetecisi ve yazarı olarak temayüz etmiş bazıları, “efendim, olmamış darbenin davası mı olurmuş…” diyerek, Evren’in savunduğunun tersini savunmuşlardı. Diyorlardı ki; “bazı durumlarda darbe yapılmasını istemek ve bunu düşünce olarak kamuoyuna açıklamak, ifade özgürlüğü kapsamında”dır… Darbe teşebbüsü davalarını itibarsızlaştırmak, sulandırmak, bulandırmak için görmediğimiz numara kalmadı. Utanma duygusu da kalmadı. İfade özgürlüğü kapsamına sokmaya çalıştıkları darbe talebi ve hazırlıkları; silahla, provokasyonlarla, faili meçhul cinayet tertipleriy- Dağıstan Çetinkaya Mustafa Ünal 2012 senaryosu… CHP’nin Anayasa Mahkemesi’ne sonuç almak için değil siyaseten başvurduğunu düşünüyordum. Partinin etkin ismi Gürsel Tekin şaşırttı beni. Kararın talepleri doğrultusunda çıkacağından o kadar emin konuştu ki… Kuru bir umut değil onunki. Bir bildiği var sanki. Lafı dolandırmadan ‘Anayasa Mahkemesi Cumhurbaşkanı Seçimi Kanunu’nun bazı maddelerini iptal edecek’ dedi. Ardından bazı hukukî gerekçeler sıraladı. ‘Düzenleme açıkça anayasaya aykırı’ dedi sözgelimi. Cumhurbaşkanı Gül’ün görev süresi konusunda anayasa hukukçuları ikiye bölündü. Bir kısmı ‘5 yıl’, bir bölümü ise ‘7 yıl’ dedi. AK Parti belirsizliği yasayla giderdi. CHP biraz ağırdan aldı. İki ay bekledi. Önceki gün Anayasa Mahkemesi’ne götürdü. İki ayın sırrı ne? Başta olağanüstü kurultaylar olmak üzere parti için sorunların etkisi olabilir. Gürsel Tekin ‘hukukçuların titiz çalışmasına’ bağladı, ‘Bir gecikme de yok normal bir süreç’ dedi. CHP’nin iptalini ve yürürlüğünün durdurulmasını istediği düzenlemenin en önemli maddesi Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’ün görev süresiyle ilgili olanı… Anamuhalefet partisi, Gül’ün süresinin ‘7 değil, 5 yıl olduğu’ konusunda başından beri ısrarcı. Şimdi top siyasetin sahasından çıktı, Anayasa Mahkemesi’nin önüne gitti. Kararı mahkeme verecek. Ankara’da hesaplar hep ‘7 yıl üzeri- le, toplumu sindirmek, insanları işkencelerden geçirmek, hükümeti devirmek, Meclis’i kapatmak için yapılıyordu… Dr. Ümit Kardaş, bu zihniyete ne güzel cevap vermişti: “Darbe teşebbüsü suçları, anayasal düzene ve bu düzenin işleyişine karşı işlenen ve cezaları, ağırlaştırılmış müebbet hapis olan soyut tehlike suçlarıdır. Yani suçun ce- Sayın Evren kendini hâlâ kurucu iktidar zannediyor. Çünkü öyle zannetmesi için cesaret veren generaller, gazeteciler, yazarlar, yargıçlar, barolar, akademisyenler ve işadamları var… Onun için bize lazım olan, zihniyet değişimidir. ne’ yapıldı. Kulislerde sıkça 2014 senaryoları dillendirildi. Bugünün konusu olmamasına rağmen Tayyip Erdoğan’ın Çankaya’ya çıkması durumunda AK Parti’nin başına kimin geçeceği bile tartışıldı. Siyasetin mekânlarında ‘5 yıl’ hiç öngörülmedi. Gözler Anayasa Mahkemesi’nde. Konu sadece hukukî değil aynı zamanda siyasî… Mahkeme bir sürpriz yapar mı? CHP’nin Gözler Anayasa Mahkemesi’nde. Konu sadece hukukî değil aynı zamanda siyasi… Mahkeme bir sürpriz yapar mı? CHP’nin talepleri doğrultusunda ‘Gül’ün görev süresi 5 yıldır’ der mi? Anayasa Mahkemesi ‘5 yıl’ derse seçim takvimi hemen işlemeye başlayacak. zalandırılması için tehlikenin meydana gelmesi gerekmez. İfade özgürlüğü; cebir ve şiddetle işlenen suçların savunulabileceğidüşüncesinikapsamamaktadır. Evrensel hukuk, bu tür insanlık, demokrasi ve insan hak ve özgürlükleri için tehlikeli ve za- rarlı olan düşünceleri himaye etmemektedir.” Evren ve Şahinkaya’nın, hâlâ “biz kurucu iktidarız” demeleri, bir zihniyetin ifadesi. Darbe teşebbüslerini yargılama aşamasına gelmiş olmamız elbette demokratikleşme adına önemli bir adım. Fakat asıl önemli olan, darbe zihniyetinin ortadan kalkmasıdır. Acı ama gerçek, bu ülkede yarın darbe olsa gazetelerinde, televizyonlarında bayram havası estirecek, sokaklara dökülüp “kurtarıcılar”a alkış tutacak epey insan var. Sayalım şimdi; kurucu iktidar olduğuna talepleri doğrultusunda ‘Gül’ün görev süresi 5 yıldır’ der mi? Böyle bir ihtimal var mı? Mahkeme ‘5 yıl’ derse bütün hesaplar silbaştan. Bunun çok önemli siyasi sonuçlar doğuracağı kesin. Ben başından beri bu ihtimali düşük görüyorum. Ancak Gürsel Tekin’in sözleri, iki ayın sırrı ve CHP’nin heyecanı ‘acaba’ kuşkusu düşürmedi de değil. Kamuoyu daha çok AK Parti’nin cumhurbaşkanlığı seçim stratejisiyle ilgili ama CHP’nin de kayıtsız kalınmaması gereken Çankaya hesapları var. Anayasa Mahkemesi’ne başvuru bunun bir parçası. Kılıçdaroğlu bir süre önce bayram değil seyran değilken ‘CHP’nin desteklediği kişi Cumhurbaşkanı seçilecek’ dedi. 23 MART 2012 CUMA ZAMAN inanan Evren... “Hukuk dışına çıktık, bunu yol yaptık, hep böyle gidecek sandık” diyen geçen dönemin Genelkurmay Başkanı Koşaner… Daha birkaç gün önce, “28 Şubat bitmedi, nadasa çekildik” gibisinden laf eden eski Milli Güvenlik Kurulu Genel Sekreteri, görevde iken dolar basarak ekonomiyi kurtarma mucidi emekli general, hepsi aynı zihniyeti seslendiriyorlar: Biz asıl iradeyiz… Hatırlayınız, İlker Başbuğ gözaltına alınma kararının ardından kameralara konuşurken, terör örgütü kurmak ve yönetmekle suçlanmaya infi al gösterirken, darbeye teşebbüs suçlamasından hiç rahatsız olmadı. Bu suçlamaya bir tepki göstermedi. Neden? Çünkü darbeyi suç görmeyen bir zihniyetten geliyor. On yılda bir darbe yaparsan, bir de Silahlı Kuvvetler İç Hizmet Kanunu’nun 35. maddesinde hâlâ Cumhuriyet’i koruma kollama görevini, muhtemel darbeler için gerekçe olarak tutarsan, demokrasiye müdahaleyi “görev” bilirsen, darbecilik ithamından utanır mısın? Sayın Evren kendini hâlâ kurucu iktidar zannediyor. Çünkü öyle zannetmesi için cesaret veren generaller, gazeteciler, yazarlar, yargıçlar, barolar, akademisyenler ve işadamları var… Onun için bize lazım olan, zihniyet değişimidir. Farklılıklara tahammülsüz, ötekileştirici, kendinden saymadıklarına bir asırdır zulmeden, nefret ve düşmanlık aşılayan, hukuku, özgürlüğü ve barışı defterinden silen bir zihniyetten kurtulmamız gerekiyor… h.gulerce@zaman.com.tr d.cetinkaya@zaman.com.tr Bu sadece temenni mi? Ya da tabana verilmiş iyimserlik mesajı mı? Yoksa sonuca dönük bir planın parçası mı? CHP’nin gözü öncelikle AK Parti’de… Bir ihtilaf yaşanmasını bekliyor. Kendi adaylarının seçilme şansının çok düşük olduğunun farkında. O yüzden AK Parti’nin karşısına bir muhalefet bloku olarak çıkacak. Gürsel Tekin ‘Herkesten oy alabilecek merkezde bir isim’ dedi. Belli ki cumhurbaşkanlığı konusu CHP’de çoktan konuşulmaya başlanmış. Düne kadar hiç konuşulmazken bugün kulislerde ‘5 yıl ihtimali var mı?’ sorusunu soran sorana… CHP’yi heyecanlandıran Anayasa Mahkemesi’nin ‘Kanun Hükmünde Kararnamelerle’ ilgili kararı olabilir mi? Kasım ayındaki oylamada ‘7 – 7’ sonucu çıkmış, Başkan Haşim Kılıç’ın reyinin ağırlığı, iptali önlemişti. Bu oy dağılımı acaba Cumhurbaşkanlığı Seçim Kanunu için de bir işaret sayılır mı? Niye olmasın. CHP’deki heyecanlı havaya rağmen 2012 ciddiye aldığı bir senaryo değil ama düşük de olsa ihtimal… Gerçekleşmesi durumunda bütün hesapların altüst olacağı muhakkak. Buna ne iktidar hazır ne de muhalefet. Anayasa Mahkemesi ‘5 yıl’ derse seçim takvimi hemen işlemeye başlayacak. 2012’nin üç ayı öylesine hızlı, gergin ve dolu dolu geçti ki… İnsan sormadan edemiyor; acaba içinde beklenmedik, sürpriz senaryolar da mı barındırıyor? m.unal@zaman.com.tr SAYFA TASARIM: ŞERAFETTİN YILMAZ
Page 1 and 2: 03 Gündem Cevşen âşığı Marov
Page 3 and 4: 03 GÜNDEM Diyalog temsilcisi Georg
Page 5 and 6: 05 GÜNDEM Scheele: Baþbakan artý
Page 7 and 8: 07 SAYFA TASARIM: ŞERAFETTİN YILM
Page 9 and 10: 09POLİTİKA CHP’li vekil tebdil-
Page 11 and 12: 11 DIŞ HABERLER ‘İsrail, Batı
Page 13 and 14: 13 ailem 23 MART 2012 CUMA ZAMAN So
Page 15: 15 GÜNDEM Yurtdışındaki öğren
Page 19 and 20: 19 Ha zýr la yan: YAL ÇIN SAB RÝ
Page 21 and 22: 21 SPOR KİŞİ VE KULÜPLER AYRI T
Page 23 and 24: f23 SPOR DORTMUND’UN RAKİBİ BAY

Çorum Olayları'nın Alevî ve ülkücü tanıkları, 12 Eylül'e müdahil oluyor

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?