ChoenTawan_Vajiramedhi.pdf

ของใครต่อใครก็ตายกันทั้งนั้น
ทุกหลังคาเรือนเคยมีคนตายมาแล้ว
ทั้งนั้น”
สติมาปัญญาก็พลันบังเกิด นางตัดสินใจทิ้งซากศพบุตรน้อย
ไว้ในป่า มุ่งหน้าไปเฝ้าพระพุทธองค์
พระพุทธองค์ตรัสสอน
สัจธรรมแห่งชีวิตแก่เธอว่า
“โคตมีเอย! ความตายเป็นสิ่งยั่งยืน
นี่เป็นสัจธรรมที่มีมา
ช้านานแล้ว ทุกคนที่เกิดมาล้วนต้องตาย
ความตายนั้นย่อมคร่า
เอาบุคคลผู้มัวเมาอยู่ในบุตร
ในสัตว์เลี้ยง
และผู้มีใจติดข้องอยู่ใน
อารมณ์ต่างๆ ไป ประดุจห้วงน้ำใหญ่ไหลหลากพัดพาเอาชาวบ้าน
ไปฉะนั้น”
พระพุทธองค์ทรงแสดงธรรมอีกเป็นอเนกปริยาย หลังจบ
พระธรรมเทศนา กิสาโคตรมีบรรลุธรรมเป็นพระอริยบุคคลระดับ
พระโสดาบัน แต่นั้นนางตัดสินใจขอบวชในพระธรรมวินัย
พระพุทธองค์ทรงบวชให้แล้วมอบให้เธออยู่ในสำนักของนางภิกษุณี
คืนวันหนึ่งขณะที่เธอกำลังปฏิบัติสมณธรรมอยู่นั้น
เธอสังเกตเห็น
เปลวประทีปที่ลุกโพลงขึ้นแล้วหรี่ลงๆ
อยู่อย่างนั้น
เธอน้อมเอา
ปรากฏการณ์ธรรมชาตินั้นเข้ามาพิจารณาโดยแยบคายว่า
“สัตว์ทั้งหลายก็ไม่ต่างอะไรกับเปลวประทีปนี้
มีเกิดขึ้นมา
แล้วก็ดับไป ส่วนผู้ใดถึงพระนิพพานแล้ว
อาการเกิดดับเช่นนี้
ย่อมไม่มีปรากฏ”
พระพุทธองค์ทรงทราบความคิดของเธอ จึงตรัสสอนเธอว่า
“ถูกแล้วโคตรมี สัตว์ทั้งหลายย่อมเกิดดับเหมือนเปลว
ประทีป ส่วนผู้ถึงพระนิพพานแล้วหาเป็นอย่างนั้นไม่
ความดำรง
อยู่เพียงชั่วครู่เดียวของผู้เห็นพระนิพพานประเสริฐกว่าความดำรง
อยู่ถึง
๑๐๐ ปีของผู้ไม่เห็นพระนิพพาน”
ด้วยโยนิโสมนสิการและกัลยาณมิตรคือพระพุทธองค์ที่คอย
ทรงชี้ทางสว่างอยู่ใกล้ๆ
ทำให้นางกิสาโคตมีภิกษุณี ได้บรรลุ
อริยผลสำเร็จเป็นพระอริยบุคคลระดับพระอรหันต์ ในกาลต่อมา
พระพุทธองค์ทรงยกย่องเธอว่าเป็นเลิศกว่าภิกษุณีสาวิกาทั้งหลาย
สาขา “ผู้ทรงจีวรเศร้าหมอง”
อีกตำแหน่งหนึ่งด้วย