Modele zagrożeń aglomeracji miejskiej wraz z systemem - MANHAZ

udynków celowym jest posiadanie dwóch detektorów w jednym urządzeniu: jednego
nastawionego na wejście, drugiego na wewnętrzny obieg. Detektor powinien móc
wykrywać zarówno chemiczne środki bojowe jak i przemysłowe substancje toksyczne.
Przykładowym takim rozwiązaniem jest RAID-S, firmy Bruker.
5. WyposaŜenie słuŜb w niewielkie detektory przenośne. NaleŜy oczywiście uwzględnić
dostępność aktualnie posiadanego sprzętu. Jako przykład dobrego detektora moŜna tu
podać RAID-M, uŜywany zresztą obecnie przez warszawską jednostkę ratowniczogaśniczą
straŜy poŜarnej.
6. MoŜliwość uŜycia helikopterów, bezzałogowych samolotów lub zeppelinów. Ten
element wymaga, albo ścisłej współpracy z armią, albo posiadania zwiększonych
środków finansowych na utrzymanie. NaleŜy zwrócić uwagę na fakt, iŜ zastosowanie
zarówno bezzałogowych samolotów lub zeppelinów będzie w przyszłości coraz
większe. W przypadku bezzałogowych samolotów (zwłaszcza małych rozmiarów np.
wertykopterów) lub zeppelinów istnieje obecnie jeszcze szereg ograniczeń ich uŜycia
(np. związanych z moŜliwą masą zainstalowanych przyrządów, czasem pracy baterii
(np. 1 doba) czy ograniczeniami spowodowanymi warunkami atmosferycznymi),
jednak naleŜy się spodziewać, Ŝe ograniczenia te będą z upływem czasu usuwane.
Zastosowanie helikopterów naleŜy uznać za zasadne w sytuacji zagroŜenia, gdy nie ma
innej moŜliwości monitoringu np. z uwagi na ograniczenia terenowe. Z kolei małe
bezzałogowe samoloty mogą być uŜyte gdy jest zbyt duŜe ryzyko dla słuŜb
ratowniczych np. w przypadku uwolnienia się toksycznych substancji w tunelu.
Natomiast zeppeliny mogą być zastosowane do stałego monitoringu z większej
wysokości (1-4 km) obejmując swym zasięgiem nieco większy teren.
7. MoŜliwości zintegrowania wszystkich elementów w jeden spójny system. Istotne jest
to, aby dane przesyłane z róŜnych detektorów mogły być prezentowane w spójny
sposób. W tym celu konieczne jest odpowiednie oprogramowanie, które za pomocą
modelowania matematycznego potrafi złoŜyć uzyskane informacje pochodzące z
róŜnych lokalizacji i z wykorzystaniem map cyfrowych zwizualizować – stosuje się do
tego np. metodę triangularyzacji. Zwykle firmy dostarczające sprzęt mają takie
oprogramowanie opracowane.
8. Dobór systemu łączności do przekazywania danych. NaleŜy tu wziąć pod uwagę
przekazywanie danych monitoringowych z sieci detektorów stacjonarnych oraz
mobilnych zainstalowanych w pojazdach mechanicznych (lub latających). Technicznie
moŜna podzielić systemy komunikacji na przewodowe i bezprzewodowe. Sieci
przewodowe mogą być uŜyte dla stacjonarnych instalacji – w niektórych przypadkach
moŜe się to okazać najlepszym rozwiązaniem z uwagi na ograniczenia techniczne –
przykładowo w obszarach podziemnych jak stacje metra. Wymagania co do systemu
łączności moŜna krótko scharakteryzować jako: niezawodność (odporność na awarie i
zakłócenia), bezpieczeństwo (szyfrowane połączenia) i wiarygodność (właściwy
system kontrolny). Rozpatrując systemy bezprzewodowe najbardziej odpowiedni
wydaje się być radiowy system trankingowy. Zapewnia on wysoką wydajność
spektrum częstotliwości spowodowaną dwoma czynnikami. Po pierwsze, wszyscy
uŜytkownicy wykorzystują wszystkie kanały w systemie. Po drugie, Ŝaden kanał nie
zostaje nie wykorzystywany, kiedy zachodzi potrzeba łączności. Centralny kontroler
natychmiast rozdziela wolne kanały, kiedy jest zgłoszenie zapotrzebowania łączności.
Zapewnia on takŜe niezawodność. ZałóŜmy, Ŝe pracujemy na określonym kanale w