SHFAJESIME NAIVE - Gazeta Express

E shtunë, 7 janar 2012
“Asgjë nuk do të jetë si më parë”, shpalli Sarkozy në
Toulon. Megjithëse shumë larg të qenit frymëzuese
e një vizioni për të ardhmen, prapë është më mirë se
Godoja me “nuk mund të bëhet asgjë”.
A do të bjerë Franca
sërish në dashuri?
Peter Beaumont
The Observer
Një vit pasi Nicolas Sarkozy ‘pushtoi’ Pallatin Élysée
në vitin 2007, komediani François-Xavier Gelin vuri
në skenë një pjesë stand up në teatrin Nesle të Parisit.
E titulloi En attendant Sarko, duke bërë ironi
me titullin e pjesës Duke pritur Godonë të Samuel
Beckett-it, personazhet kryesore të të cilit besojnë
se shpëtimi do t’u vijë kur të shfaqet Godoja.
Shakaja ishte e mprehtë. Sado e vështirë të duket
tani, për ata që votuan për Sarkozy-në, ai simbolizonte
pikërisht atë, një ‘shpëtimtar’ që kishte
ardhur nga jashtë elitës së vjetër e të korruptuar
politike me premtimin për ta ringritur Francën.
Duke fi tuar mandatin më të gjerë popullor që
nga viti 1958, Sarkozy mori më shumë se gjysmën
e votave të grave, ndërkohë që siguroi edhe shumë
vota nga klasa punëtore e Veriut, e cila nuk kishte
votuar për një president të djathtë që nga Charles
de Gaulle në vitin 1965.
Por kjo i përket së kaluarës.
Tani kur i kanë mbetur edhe pesë muaj, Sarkozy
vihet sërish përballë francezëve për një mandat
tjetër. Në një kohë kur popullariteti i tij është në
mjerim, ato zgjedhje të largëta të fi tuara nga De
Gaulle kundër François Mitterand duken të mbushura
me paralele historike.
Ajo fushatë e 1965-ës, ashtu si e tanishmja,
ndodhte brenda teatrit të dramës europiane-në
kohën e ‘karrigeve bosh’, të quajtur kështu për
shkak të bojkotit francez ndaj institucioneve
të Brukselit, të cilat ishin për zgjerimin e fuqive
mbikombëtare kundër një Parisi këmbëngulës për
të arritur një marrëveshje që mbronte fermerët
vendas. Derikur një president francez u largua nga
takimet-jo një kryeministër britanik-dhe Franca
e përjashtoi veten nga dhoma e lartë europiane.
Pas katër vitesh të një presidence shumë të kritikuar,
në të cilën Sarkozy ka vuajtur për të bërë
ndonjë gjë për së mbari, përqafi mi i papritur dhe
popullor i një degolizmi bolshevik në shërbim të
republikës-kombinuar me origjinalitetin e fëmijës
së parë të Presidentit në tetor dhe vazhdimin e teatrit
Carla Bruni-Sarkozy-dëshmuan një kthesë
të shkurtër ku u fi tua një pjesë e popullaritetit të
humbur.
Ai ia arriti kësaj duke iu rikthyer një pozicioni të
njohur, mbështetur te ambicia gjermane për një
union më të ngushtë, ndërkohë që sulmoheshin
britanikët. Kjo përfshinte injorimin e David Cameron-it
në samitin e eurozonës në Bruksel dhe
më vonë kritikën ndaj tij, sipas së cilës ai po sillej
si fëmijë kryeneç.
Nëse kjo është një strategji që ka funksionuar
përkohësisht, pyetja është nëse mjafton për të
marrë mbështetës nga rivali socialist Francois Hollande,
i cili do ta dërrmojë Sarkozy-në në një raund
të dytë, sipas anketimeve të opinionit. Që nga
shfryrja e numrit të mbështetësve, pak pasi mori
detyrën, pjesërisht për shkak të shijeve të tij për
pushime të shtrenjta me miq pasunarë, ai i është
gëzuar vetëm dunave të vogla në popullaritetin
gjithnjë në rënie. Njëra kur mbështeti ndërhyrjen
në Libi, diktatorin e së cilës e kishte pritur më parë.
Ashtu si në parodinë disi sureale të komedianit,
presidenca e Sarkozy-së-i mbiquajturi presidenti
Bling-Bling- nganjëherë është dukur sa pjesë e teatrit
absurd; sa një telenovelë vëmendjetërheqëse
dhe sa politikë serioze.
Ndërsa paraardhësit e Sarkoyz-së, përfshirë Chirac-un
dhe Mitterand-in, iu dhanë marrëdhënieve
jashtëmartesore, ato kryesisht mbetën private. Në
të kundërt, vështirësitë martesore dhe lidhjet e Sarkozy-së
janë luajtur para syve të të gjithëve. Ndarja
e tij me Cecilia-n, e cila thuhet se qëndroi me të
vetëm sa për të rritur shanset elektorale, u pasuan
nga një romancë fl uturake me ish-supermodelen
dhe këngëtaren Carla Bruni, një lidhje që nuk u ka
rezistuar thashethemeve.
Sarkozy është kritikuar për vulgaritetin ndaj parave,
për aferat e tij me të pasurit e të famshmit, dhe
për një ambicie të tepruar për pushtet.
Ndoshta Gelin kishte të drejtë në titullimin e
parodisë së tij. Pasi shpesh-ashtu si Godoja që
nuk vjen-ajo që Sarko ka ofruar, ashtu siç vëren
Vladimiri i Bekett-it, është “asgjë përfundimtare”.
Marrëveshja për politika buxhetore më të ashpra
brenda Europës është nën trysni si nga Hollande
ashtu dhe nga liderja e së djathtës ekstreme Marine
Le Pen. Një problem i dytë ka të bëjë me atë se,
pavarësisht popullariteti të shkurtër që fi toi pas
samitit të Brukselit, më shumë se gjysma e elektoratit
francez mbeten, ironikisht, kundërshtarë
të kompaktësisë fi skale të negociuar nga Sarkozy.
Megjithëse nuk pritet që ai të shpallë zyrtarisht
vendimin e tij për të rikandiduar deri në muajt e
parë të këtij viti, një fjalim i mbajtur në Toulon në
dhjetor u pa si goditja e tij e parë kundër Hollande.
Qasja e Sarkozy-së është ripaketimi i mesazhit që
përdori në vitin 2007-fajësimi i modelit të vjetruar
shoqëror të Francës dhe javës 35-orëshe të punës
për ngecjen në vend.
Kjo kërkon bindjen e Francës që të votojë për
masat shtrënguese ekonomike, ndërkohë që
pat premtuar se vendi do të jetë më i pasur nën
udhëheqjen e tij. Të votojnë në favor të të qenit
më të varfër. Dhe t’i besojnë udhëheqjes së tij, të
cilën kanë fi lluar ta shohin me dyshim. “Asgjë nuk
do të jetë si më parë”, shpalli Sarkozy në Toulon.
Megjithëse shumë larg të qenit frymëzuese e një
vizioni për të ardhmen, prapë është më mirë se
Godoja me “nuk mund të bëhet asgjë”.
Samsung
Galaxy S II,
vetëm në
IPKO!
3