Czerwiec w Bibliotece (2013) - Biblioteka Uniwersytecka w Warszawie

monet i innych zagadnień numizmatycznych „Translatio nummorum
(http://www.khi.fi.it/forschung/projekte/projekte/projekt145/index.html). Na koniec zajęć jeszcze chwilę
byłam u Jana Simane, który opowiedział mi o zaangażowaniu KHI w prace nad włączeniem bibliotek
z ArtLibrary do WorldCat.
W środę po południu wybrałam się na słynny punkt widokowy, Piazzale Michelangelo. Chmury kłębiły się
tak, jakby za chwilę miało zacząć padać. Widok przepiękny, ze wzgórza po drugiej stronie rzeki, na
katedrę i na wszystkie mosty. Wracałam do centrum przez Ponte delle Grazie, w kierunku Santa Maria
Novella.
W czwartek pierwszym punktem programu w KHI był magazyn cimeliów „Raramagazin”.
Odpowiedzialna za niego jest Anette Creutzburg. W tej części biblioteki znajdują się nie tylko stare druki,
czy książki XIX wieczne, ale także cenne materiały współczesne, jak choćby te dotyczące włoskiego
futuryzmu. Kunsthistorisches Institut w zasadzie nie dysponuje typowym magazynem książek i prawie
wszystkie książki i czasopisma stoją na wysokich regałach w wolnym dostępie.
Kolejnym punktem programu była fototeka, która na czas remontu mieści się we wspaniałym budynku
Palazzo Strozzi. Po fonotece oprowadzała mnie Uthe Derecks. Zdjęcia stoją w pudełkach, ustawione
według podziału geograficznego, zaczynając od północy Włoch. Później są podzielone na miasta,
a wewnątrz miast na dziedziny sztuki: architektura, rzeźba, malarstwo i inne. Jednym z projektów
realizowanych przez fototekę jest "Cenobium", cyfrowa kolekcja zdjęć średniowiecznych krużgankow.
Poza tym fototeka jest bardzo zaangażowana w promowanie dokumentowania wszelkiego rodzaju
zabytków i obiektów i w tym celu przygotowała nawet specjalną deklarację "Florence declaration"
(zalecenia dotyczące ochrony analogowych archiwów fotograficznych).
www.khi.fi.it/it/photothek/florencedeclaration/index.html.
Po lunchu w kawiarence na rogu Via Giuseppe Giusti i Borgo Pinti były zajęcia z Barbarą Steindl, która
zajmuje się typowaniem rozdziałów do katalogowania i klasyfikacją. Z bieżących prac prowadzi
„przesygnowywanie” działu J z kółeczkiem („J mit Kreisel” lub Jº), oznaczającego współczesnych
artystów włoskich, na J + n + kombinacje liter i cyfr. Barbara pracuje na pierwszym piętrze, w pokoju
z literą F. Każdy pokój w Kunsthistorischesinstitut ma swoją literę klasyfikacji. Klasyfikacja jest
opracowana przez Instytut. F to (o ile dobrze pamiętam) ilustracje i zdobnictwo książek.
W pokoju obok siedzi Ingeborg Bähr, która zajmuje się uzupełnianiem katalogu kartkowego. W instytucie
w dalszym ciągu prowadzi się katalog do celów skontrum. Katalog jest podzielony oczywiście według
klasyfikacji, ale dodatkowo według artystów, według regionów geograficznych, i według tematów
w sztuce. Nawet święci mają swoją oddzielną szufladkę, do której zresztą z Ingeborg zajrzałyśmy.
W katalogu jest też kilka prac dotyczących historii sztuki w Polsce, ale niewiele.
W czwartek wieczorem poszłam jeszcze raz do Santa Croce, a później w stronę Biblioteki Narodowej.
W Bibliotece Narodowej (Biblioteka Nazionale Centrale) od razu przy drzwiach wejściowych trzeba
okazać legitymację czytelnika, tak że nawet nosa nie można wściubić, żeby coś zobaczyć. Szkoda. Jak się
później dowiedziałam, biblioteki we Włoszech generalnie są mało nowoczesne, a niekiedy w opłakanym
stanie.
W piątek rano była przewidziana wizyta w bibliotece Laurentiana. Przed biblioteką odwiedziłam jeszcze
San Lorenzo. Wizyta w bibliotece odbyła się tylko połowicznie. To znaczy, ja tam byłam, stawiłam się na
umówione miejsce i moją łamaną włoszczyzną powiedziałam, że mam tu zarezerwowaną wizytę
z oprowadzaniem itp. Pani w okienku w kasie zadzwoniła gdzieś, potem powiedziała, że mam iść na górę
do innej pani, która mówi po polsku. Ta inna pani skierowała mnie do wejścia do biblioteki i powiedziała,
że tam muszę sobie poradzić sama, po włosku. Poszłam więc i powiedziałam po raz kolejny, o co mi
chodzi. Pani na stanowisku zapisów, ku memu zaskoczeniu, zrozumiała mnie, zadzwoniła w cztery
miejsca i za parę minut przyszedł pan – Roberto – który nie mówił po angielsku, albo „very little”.
Roberto dał mi identyfikator i mogłam wejść za darmo do zabytkowej części biblioteki, na którą składają
się zaprojektowana przez Michała Anioła czytelnia wraz z przedsionkiem, i dobudowana przez innego
architekta sala kolumnowa. Ponieważ w tym czasie była akurat wystawa starodruków włoskich
w językach orientalnych, obejrzałam sobie wystawę
11 Czerwiec w Bibliotece (2013)