LUTY 2009 ( 1193 kB) - Dolnośląska Okręgowa Izba Pielęgniarek i ...

More documents

Recommendations

Info

Pielęgniarstwo niczego lub oralno-genitalnego), a także poprzez kontakt z zakażoną krwią. Jest to najczęstszy sposób szerzenia się HIV. Wirus może być przenoszony z każdej zakażonej osoby na jej partnera seksualnego (z mężczyzny na kobietę, z kobiety na mężczyznę, z mężczyzny na mężczyznę oraz niezwykle rzadko z kobiety na kobietę). Współwystępowanie innych chorób przenoszonych drogą płciową (z ang. STD – Sexually Transmiter Diseases) zwiększa ryzyko zakażenia HIV. Szczególnie niebezpieczne są choroby wywołujące owrzodzenia narządów płciowych. Ułatwiają one wniknięcie wirusa do organizmu, ponieważ większa powierzchnia błony śluzowej ma wówczas kontakt z HIV. – przetoczenia krwi lub preparatów krwiopochodnych uzyskanych od dawców zakażonych HIV – używania sprzętu do iniekcji (igły i strzykawki) oraz innych narzędzi naruszających ciągłość tkanek (np. przy tatuowaniu), z których korzystali zakażeni HIV – przeniesienie wirusa z matki na dziecko – może dojść w czasie ciąży, porodu, a także podczas karmienia piersią NIE MOŻNA ZAKAZIĆ SIĘ HIV PRZEZ: – kaszel lub kichanie – ukąszenia owadów – wodę i żywność – pocałunek – uścisk dłoni – kontakty w pracy lub szkole – wspólne korzystanie z: łaźni publicznych, toalet, telefonów, basenów, kubków, szklanek, talerzy i innych przedmiotów codziennego użytku Od momentu zakażenia do rozwoju AIDS mija przeciętnie 10-12 lat. U niektórych chorych progresja choroby może być szybsza. Historia naturalna zakażenia HIV obejmuje następujące etapy: 1. przedostanie się wirusa do krwioobiegu. 2. inkubacja (wylęganie) – trwa 2-6 tygodni. 3. ostra choroba retrowirusowa – pierwsze objawy kliniczne zakażenia występują u większości (nawet 80 %) chorych i związane są z szybkim namnażaniem się wirusa. W czasie 2-6 tygodni po wniknięciu HIV do organizmu występują objawy podobne do grypy (gorączka, uczucie ogólnego „rozbicia”, bóle mięśni i stawów), połączone z powiększeniem węzłów chłonnych, czasem z wysypką na skórze i zmianami na śluzówkach jamy ustnej. Ten zestaw objawów nazywany jest zespołem mononukleozopodobnym, gdyż przypomina też symptomy wirusowej choroby zwanej mononukleozą zakaźną. Sporadycznie występują infekcje układu nerwowego: aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenia mózgu i rdzenia kręgowego, neuropatie obwodowe. Objawy ostrej choroby retrowirusowej mijają samoistnie, są na tyle niecharakterystyczne, że rzadko stanowią podstawę rozpoznania zakażenia HIV. 4. wczesne zakażenie HIV – okres od chwili zakażenia do ok. 6 miesiąca– w tym czasie ustala się pewien stan równowagi między replikacją wirusa a układem immunologicznym Postęp zakażenia i szybkość progresji zależy od tempa namnażania się wirusa i poziomu na którym ustabilizuje się (czasowo) system odporności. 5. okres utajenia (bezobjawowe lub skąpoobjawowe zakażenia HIV) u dorosłych trwa od kilku miesięcy do kilku lat, natomiast u dzieci okres bezobjawowy jest krótszy. 6. „objawowe” zakażenie HIV – (dawna nazwa: zespół związany z AIDS)- występują objawy upośledzenia odporności zawarte w kategorii klinicznej B 7. zespół nabytego upośledzenia odporności (AIDS) rozpoznawany jest w chwili wystąpienia jednej z kilkudziesięciu chorób wskaźnikowych Osoby żyjące z HIV nawet jeśli nie mają żadnych objawów chorobowych, mogą zakażać innych. Tylko u ok. 1% seropozytywnych osób, być może nigdy nie rozwinie się AIDS. Mówi się wówczas o tzw. niepostępującym zakażeniu HIV. KLASYFIKACJA ZAKAŻENIA HIV: W zależności od występujących objawów zakażenie kliniczne dzieli się na 3 kategorie kliniczne – A, B, C: – kategoria kliniczna A – ostra choroba retrowirusowa, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych i bezobjawowy okres zakażenia – kategoria kliniczna B – objawy wynikające z zakażenia HIV lub związane z upośledzeniem odporności komórkowej. Można do nich zaliczyć m.in.: • kandydozę śluzówek jamy ustnej, • leukoplakię włochatą • półpasiec nawracający • zmiany dysplastyczne w obrębie szyjki macicy • małopłytkowość ze skazą krwotoczną (plamica małopłytkowa). Rozpoznanie schorzeń z kategorii B wyklucza możliwość przejścia do kategorii A (tzn. osoba, u której w wyniku leczenia ustąpiły wymienione wyżej stany chorobowe, nie może być ponownie zakwalifikowana do kategorii A) – kategoria kliniczna C – choroby zawarte w definicji AIDS, tzw. choroby wskaźnikowe. Należą do nich zakażenia oportunistyczne, nowotwory oraz zespoły chorobowe z bezpośrednim oddziaływaniem HIV na „gospodarza”. Większość ludzi żyjących z HIV wie, że są zakażeni. Zakażony organizm wytwarza przeciwciała anty- -HIV w ilościach wykrywalnych dostępnymi testami zazwyczaj od 4-6 tygodni do trzech miesięcy od chwili wniknięcia wirusa. Bardzo rzadko przeciwciała wykrywa się między 3 a 6 miesiącem, zupełnie wyjątkowo po 6 miesiącach. Ważna jest więc znajomość objawów i schorzeń, których 10 W CIENIU CZEPKA
Neonatologia wystąpienie może wskazywać na zakażenie HIV. Testy przesiewowe, stosowane do wykrywania zakażeń HIV, stwierdzają obecność przeciwciał anty-HIV, nie zaś samego wirusa. Testy charakteryzują się bardzo wysoką czułością sięgającą 99,5% oraz swoistością wynoszącą 99,8%. Ze względu na wysoką czułość testów wynik może czasami wypaść dodatnio, mimo braku przeciwciał anty-HIV we krwi. Mówi się wówczas o wyniku fałszywie dodatnim. Dla upewnienia się, że wynik nie jest fałszywy zawsze wykonuje się tzw. test potwierdzenia, który zapewnia wiarygodność dodatniego wyniku. Testy na obecność przeciwciał anty-HIV są rozstrzygające po upływie trzech miesięcy od momentu zakażenia (okienko serologiczne). Bardzo rzadko wynik fałszywie ujemny może wystąpić do sześciu miesięcy. O wyniku fałszywie ujemnym mówimy wówczas, gdy w badaniu próbki krwi na obecność przeciwciał anty- HIV uzyskujemy wynik ujemny, podczas gdy dana osoba jest zakażona i wynik ten powinien być dodatni. Możliwość wystąpienia wyniku fałszywie ujemnego musi być przedyskutowana z pacjentem, o ile jego dotychczasowy styl życia niesie ryzyko zakażenia HIV. W takich sytuacjach, aby upewnić się, że dana osoba nie jest zakażona, konieczne jest ponowne wykonanie testu po pewnym czasie. Najczęstszą przyczyną wystąpienia wyniku fałszywie ujemnego jest wykonanie badania we wczesnym okresie zakażenia (w „okienku serologicznym”), kiedy nie doszło jeszcze do wytworzenia przeciwciał. Należy jednak pamiętać, że osoba, której status serologiczny jest w danej chwili ujemny, może ulec zakażeniu następnego dnia. Opracowanie na podstawie : – „Fakty na temat HIV i AIDS dla pielęgniarek i położnych” Krajowe Centrum ds. AIDS; Warszawa 2008 – „Co musisz wiedzieć o HIV i AIDS” mgr Katarzyna Walkowska-Iwańska, dr Anna Marzec-Bogusławska; Warszawa 2008 Małgorzata Narożna licencjat pielęgniarstwa Akademicki Szpital Kliniczny we Wrocławiu WCZESNA DIAGNOSTYKA WAD SŁUCHU METODĄ REJESTRACJI WYWOŁANYCH OTOEMISJI AKUSTYCZNYCH W BADANIACH PRZESIEWOWYCH NOWORODKÓW Badania dotyczące wczesnej diagnostyki wad słuchu przeprowadziłam z myślą o koleżankach pielęgniarkach i położnych, które wykonują tą olbrzymią pracę dla wszystkich nowo narodzonych dzieci w naszym kraju. Ośrodek w którym pracuję Akademicki Szpital – Neonatologia – OITN badania przesiewowe słuchu u noworodków wykonuje już 6 lat, a w całym kraju program funkcjonuje od 4 lat. Obecnie Polska zliczana jest do czołówki najlepiej przebadanych, pod względem wad słuchu, państw na świecie. Warunkiem niezbędnym do wykształcenia mowy i komunikowania się w sposób właściwy gatunkowi ludzkiemu jest prawidłowy słuch. Ma on zasadnicze znaczenie dla rozwoju języka, warunkuje poznawanie i rozumienie, wpływa na rozwój psychiczny, społeczny i intelektualny. U człowieka proces słyszenia zaczyna się od 24 miesiąca życia płodowego. Dziecko już w łonie matki reaguje na dźwięki, a od momentu narodzin zaczyna długi i skomplikowany proces rozwoju mowy i komunikacji. Sześciotygodniowe niemowlę wykazuje zainteresowanie dźwiękami z otoczenia, a w 6 miesiącu życia potrafi umiejscowić źródło dźwięku, wyraża się to zwracaniem głowy w kierunku źródła dźwięku. Roczne dziecko rozumie i wykonuje proste polecenia oraz wypowiada pierwsze słowa, a w drugim roku życia buduje proste zdania. W przypadku dzieci niedosłyszących od urodzenia proces ten jest bardzo zaburzony. Brak dopływu bodźców dźwiękowych uniemożliwia naturalne komunikowanie się. Dzieci z głębokim uszkodzeniem słuchu nigdy samoistnie nie są w stanie nauczyć się mówić. Niedosłuch znacznego stopnia dostrzegany jest przez rodziców w drugim półroczu życia dziecka (brak reakcji na głośne dźwięki, rozwoju mowy), lżejsza jego postać jest rozpoznawana przez otoczenie dopiero w 2 -3 roku życia. Badania dowodzą, że krytyczny okres w rozwoju mowy obejmuje pierwsze 6 miesięcy życia. Stąd też tak ważne jest wczesne wykrycie niedosłuchu, odpowiednie leczenie (protezowanie aparatami słuchowymi) i rehabilitacja pozwalają dzieciom z wadą słuchu rozwijać się podobnie jak tym bez wad receptora. Późno rozpoczęte leczenie i rehabilitacja są przyczyną zaburzonego lub całkowi- 2 (208) <strong>2009</strong> 11
Page 1 and 2: W CIENIU CZEPKA N IEZALEŻNY E MIES
Page 3 and 4: Drodzy Czytelnicy! Trudno jest nie
Page 5 and 6: Informacje skich. Przedstawiono ilo
Page 7 and 8: Prewencja ASERTYWNOŚĆ - KSZTAŁTO
Page 9 and 10: Informacje NRPiP 1 Wypełniona pira
Page 11: Pielęgniarstwo • umożliwienie d
Page 15 and 16: Neonatologia Szkolenie teoretyczne
Page 17 and 18: Problemy prawne MINISTERSTWO ZDROWI
Page 19 and 20: Problemy prawne UZASADNIENIE Słusz
Page 21 and 22: Konsultanci KONSULTANT KRAJOWY W DZ
Page 23 and 24: Ogłoszenia Podziękowanie Serdeczn
Page 25 and 26: Ogłoszenia Dziedzina Sanitariusz s
Page 27 and 28: Pamięć i serce Nie umiera ten, kt

LUTY 2009 ( 1193 kB) - Dolnośląska Okręgowa Izba Pielęgniarek i ...

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?