LUTY 2009 ( 1193 kB) - Dolnośląska Okręgowa Izba Pielęgniarek i ...

Drodzy Czytelnicy!
Trudno jest nie myśleć o świecie, w którym się żyje. Trudno jest
nie myśleć o śmierci, do której się przez całe życie dąży. Trudno jest
nie myśleć o cierpieniu i chorobie, gdy się pracuje wśród schorowanych
i cierpiących. Trudno jest na co dzień zderzać się z losem okrutnym
i pełnym smutku.
A jednak nawet w świecie pełnym zła znajdują się ludzie, którzy
potrafią w obliczu bliskiego końca dostrzegać piękno świata. Do takich
osób należała Halina Poświatowska. Ta młoda kobieta w obliczu
śmierci umiała pisać o miłości, starała się odwlec swoje odejście
przez słowa pełne pogody ducha, zachwytu nad światem. Gdy
zmarła w wieku zaledwie 32 lat, pozostawiła wiersze, w których
ubolewa nad niedoskonałością ludzkiego ciała, ale potrafi także
wykorzystać każdy moment przemijającego życia. Poetka umiała
wyrazić swój sprzeciw wobec nieugiętego losu, który dla niej okazał
się tragiczny.
Są więc ludzie, którzy potrafią zmierzyć się trudnościami życia,
ale są także tacy, którzy nie akceptują swojego cierpienia, nie
chcą przyznać się do swoich niedoskonałości, nie są świadomi (lub
nie chcą być świadomi) zbliżającego się kresu ziemskiej peregrynacji.
Świat ludzi chorych – to rzeczywistość bardzo zróżnicowana,
stanowiąca trudną do ogarnięcia grupę osób, potrzebujących pomocy
fizycznej i duchowej.
Pomoc fizyczna i troskliwa opieka to elementy codziennej pracy
pielęgniarek i położnych. Zajęcie to niezwykle ciężkie, a efekty
nie zawsze są od razu widoczne. Każda z pielęgniarek wie, ile potrzeba
cierpliwości, ile siły, aby podołać wyzwaniom stawianym w
ich profesji. Satysfakcja też niestety nie jest gwarantowana. Częste
spotkania ze śmiercią stają się przyczyną wypalenia zawodowego,
zwłaszcza u osób, które mocno angażują się w opiekę nad swoimi
podopiecznym. Pomoc duchowa staje się w tym momencie potrzebna
nie tylko chorym, ale i ich opiekunom.
Z myślą o wszystkich ludziach, będących w potrzebie, od kilkunastu
lat w lutym obchodzony jest Światowy Dzień Chorego. Jego
inicjatorem był papież Jan Paweł II, który potrafił jak nikt inny
zrozumieć ludzi, nękanych przez ból i cierpienie. Ustanawiając
Światowy Dzień Chorego zaznaczył, że: „Ma on na celu uwrażliwienie
Ludu Bożego i – w konsekwencji – wielu katolickich
instytucji działających na rzecz służby zdrowia oraz społeczności
świeckiej na konieczność zapewnienia lepszej opieki
chorym; pomagania chorym w dowartościowaniu cierpienia
na płaszczyźnie ludzkiej, a przede wszystkim na płaszczyźnie
nadprzyrodzonej; włączenie w duszpasterstwo służby zdrowia
wspólnot chrześcijańskich, rodzin zakonnych, popieranie
coraz cenniejszego zaangażowania wolontariatu...”
Miesiąc luty stał się więc szczególnym okresem w naszej profesji.
Zwracając uwagę na naszych podopiecznych, zastanówmy się nad
sensem cierpienia i naszym stosunkiem do niego. A wtedy zrozumiemy
istotę trudów, jakich wciąż się obawiamy. Wówczas są dwie możliwości:
albo zwątpimy w sens naszego ziemskiego bytowania, albo
odnajdziemy drogę, która pomoże pogodzić się ze światem.
Redakcja
***(kiedy umrę kochanie)
kiedy umrę kochanie
gdy się ze słońcem rozstanę
i będę długim przedmiotem raczej smutnym
czy mnie wtedy przygarniesz
ramionami ogarniesz
i naprawisz co popsuł los okrutny
często myślę o tobie
często piszę do ciebie
głupie listy - w nich miłość i uśmiech
potem w piecu je chowam
płomień skacze po słowach
nim spokojnie w popiele nie uśnie
patrząc w płomień kochanie
myślę - co się też stanie
z moim sercem miłości głodnym
a ty nie pozwól przecież
żebym umarła w świecie
który ciemny jest i który jest chłodny
Halina Poświatowska