Podróże małe i duże. - Puls UM

OPOWIADANIE
w cieplutkim przedziale. Gwizdek, szarpnięcie. Home, sweet
home. Sąsiadka z naprzeciwka jedzie do Sopotu, z dumą
mówiąc, że do narzeczonego. Karmi nas romantyczną historią
ich pierwszej randki, właśnie w Toruniu, kiedy to od
ukochanego zamiast kwiatów dostała paczkę chipsów. My
dzisiaj omijamy Sopot szerokim, bo nie wąskotorowym, łukiem.
Środek nocy, z trudem rozklejam powieki, bo czas na
przesiadkę. Współtowarzysz zwraca uwagę na brak osłony
podgłówka jednego z foteli. Faktycznie – brakuje jednego
z rzędu czterech, sławetnego „Witamy w podróży”. Dworzec
w Inowrocławiu. Niezbędnik – kawa z automatu, okazuje się
kiepskim pomysłem. Jest kwaśna, ale pchnięta desperackim
pożądaniem kofeiny, wypijam ją do końca, modląc się, żeby
nie spędzić pozostałej części podróży w toalecie.
– Cześć Wiesiu, no i jak tam po urlopie? – przysłuchujemy
się rozmowom na peronie.
My mamy jeszcze środek nocy, dla innych to już poranek.
Grupa panów po czterdziestce zbiera się w oczekiwaniu
na pociąg mający ich zawieźć do pracy. Wyrwani z kontekstu
przyglądamy się smutnej prozie życia. Kolejną godzinę spędzamy
spokojnie w bezprzedziałowym wagonie, pędzącym
w stronę Torunia. Szósta rano. Miasto okrągłej Ziemi i pierników
wita nas ciemnością. To znaczy, że na zwiedzanie jeszcze
za wcześnie. Moja ciężka już głowa spoczywa na męskich
kolanach do godziny ósmej. Nowy krzyk mody – halowodworcowy
halny, wygania nas na zewnątrz, a przeciąg jeszcze
pogania: „przygoda, przygoda, każdej chwili szkoda!”.
Przynajmniej pogoda okazuje się łaskawsza – słońce oświetla
nasze zmarszczki mimiczne, podkreślając nieprzespaną,
chociaż bezsprzecznie ciekawą noc. Dzielnie ruszamy przed
siebie w poszukiwaniu Kopernika. Docieramy do fontanny ze
złotymi żabkami.
– Dlaczego jedna się tak błyszczy? To ja dotknę tej matowej,
żeby jej nie było smutno... – słyszę.
Jest i Kopernik. Jednak większą uwagę przykuwa mijający
nas kominiarz. Chwytamy za guzik. To musi być dobry
dzień. Chwilę później siadamy na ławce ogrzanej słońcem.
Pewna staruszka podchodzi do ławki obok i pyta, czy to nasze
bułki. Odpowiadam, że nie, ale pewnie gołębie się ucieszą.
Mało studenckie podejście, ale jakoś nie mam ochoty walczyć
z ptakami o pokarm, zwłaszcza, że akurat z tymi się
chyba polubiłam. Z wyimaginowanej listy „rzeczy koniecznych
do odwiedzenia” został jeszcze sklep z piernikami. Staję
i mówię: „Nie no, tego sklepu już tutaj nie ma, ale dam sobie
rękę uciąć, że jeszcze godzinę temu go tutaj widziałam!”.
Odwracam się i w odpowiedzi na szyld „Pierniki toruńskie”
śmieję się jak szaleniec. Piernikami wypycham plecak i buzię.
Pocztówka w dłoni. W ciągu dziesięciu minut zostaje wypełniona
pozdrowieniami:
Na górze słońce stopę mą za horyzont ciągnie,
serce wybija rytm westchnień w jakim mijają noce i dnie
Pociągowych kół stukot gna do przodu jak stado pędzących
koni
Duch podróży już krok w krok za mną goni
Był Wroclove, miasto stu mostów i dwóch podróżników,
A dziś ci sami w mieście okrągłej Ziemi i pierników
– Trzeba znaleźć pocztę. Musi gdzieś tu być – mówię,
odwracając głowę i już całe miasto wie, czym jest prawdziwy
śmiech szaleńca. Wiszący metr obok szyld „Poczta Polska”
się do mnie uśmiecha. Albo się ze mnie nabija, bez różnicy.
Paczka pierników i pocztówka lądują w kopercie zaadresowanej
tam, gdzie zawsze. Po wyjściu dowiadujemy się o istnieniu
krzywej wieży w Toruniu. Omijanie chodnikowych
linii jest wyjątkowo trudne, kocie łby zdają się sprawy nie
ułatwiać, więc droga się lekko wydłuża. Ale jest i wieża! Zaczepiamy
starszego pana prosząc o zrobienie nam pamiątkowego
zdjęcia. Tacy jak my to mają szczęście – okazuje się, że
trafiliśmy na profesjonalistę. Ustawia nas jak trzeba. Pstryk.
Jest pamiątka dla potomstwa. Okazuje się, że to ostatnie zdjęcie,
jakie Smiena może z siebie wykrzesać, potrzeba nowej
kliszy. Standardem będzie, jeśli powiem, że tuż za rogiem
znajdujemy sklep fotograficzny? Wchodzimy. Klisza gryzie
się z wysłużonym, radzieckim aparatem. Pech nie ma racji
bytu, bo pracownik sklepu – fotograf, jak się okazuje, ma do
tego sprzętu sentyment. Naprawia aparat w kwadrans. Prawie
gratis, bo mimo, że nie żąda w zamian zapłaty – otrzymuje
grosik. Szczęśliwi my i Smiena, wychodzimy, by zakończyć
wycieczkę. Mijamy fontannę tryskającą prosto z ziemi
szczęśliwymi promieniami wody. Zdejmuję kurtkę, rzucam
ją towarzyszowi i biegnę w stronę strumieni (jak się okazuje
– chłodnej – cieczy), po środku której chwilę wcześniej
dostrzegłam kasztana. Schylam się, podnoszę skarb i robiąc
uniki przed wodą, uciekam. Szczęśliwa podbiegam do
zszokowanego wieszaka trzymającego kurtkę i wręczam mu
zdobycz. Śpiewając „ogórek, ogórek, ogórek, zielony ma
garniturek” zbliżamy się do Toruńskiego dworca. Do pociągu
powrotnego została godzina.
– Patrz, jakiś pociąg do Poznania! – wskazuję palcem
(choć mama mówiła, że to brzydko) peron.
Szybkim krokiem pokonujemy metry dzielące nas od tablicy
odjazdów. Pociąg, który widziałam chwilę wcześniej,
odjeżdża za cztery minuty. Szybki zakup biletów, a po nim
próba wysiłkowa. Zdana celująco, bo wskakujemy do wagonu
tuż przed odjazdem. Gwizdek. Szarpnięcie.
Epilog – wersja dla pozbawionych moralności:
Zaginione „Witamy w podróży” okazuje się zawartością
kieszeni mojego współtowarzysza. Teraz, już bezpieczne, stanowi
element wystroju mojego pokoju.
Pierniki ponoć zostały zjedzone ze smakiem. Chciałoby
się powiedzieć „na zdrowie”. Ale powiem raczej „na wysoki
cukier”.
Włóczykij
Puls UM
19