Jagoda 2011 - Puls UM

cover

cover

WSTĘPNIAK 

Drodzy Czytelnicy! 

Witajcie po wakacyjnej 

przerwie. Nowy rok akademicki 

oznacza wiele zmian – dla 

tych, którzy zaczynają studia 

lub je kontynuują, ale również 

dla Redakcji. Rozpoczynamy 

w zmienionym składzie i mam 

nadzieję, że numer, który trzymacie 

w rękach, a który z różnych 

powodów dla wielu z nas 

jest „pierwszym”, spełni Wasze 

oczekiwania i jego lektura okaże się wciągająca. 

Za oknami jest już, niestety, zdecydowanie jesiennie; 

opalenizna blednie, a letnie ciuchy ponownie lądują na 

dnie szafy. Jednak nie martwcie się, żeby nie trzeba było 

całkowicie pożegnać się z wakacjami, przygotowaliśmy 

dla Was artykuły – wspomnienia z wakacji. Tematem numeru 

są festiwale – jeśli nie byliście w tym roku na żadnym, 

być może uda nam się zachęcić Was do tego, by za 

(niecały już) rok to nadrobić. Możecie także przeczytać 

o groźnie brzmiącej chorobie, która dotknęła niektórych 

w czasie letniego odpoczynku – serialozie. 

Nie zabrakło również naszych stałych rubryk – niezależnie 

od tego, czy czujecie się szefami kuchni, czy też 

uważacie, że samo ugotowanie makaronu jest skomplikowaną 

procedurą, zapraszam do wypróbowania prezentowanych 

przepisów; a jeśli zastanawiacie się, gdzie warto 

spotkać się z przyjaciółmi, by podzielić się wakacyjnymi 

wrażeniami lub też po prostu, odpocząć po zajęciach, koniecznie 

zajrzyjcie dalej. 

Życzę wszystkim powodzenia w nowym roku akademickim 

i zapraszam do lektury! 

Katarzyna Paczkowska 

Spis treści 

Mikroskop....................................................................4 

Six Feet Under.............................................................5 

Wariograf – Ewa Socha, Maciej Tomczak...................6 

Imprezożercy..............................................................8 

ASMR........................................................................9 

Ona była żoną Twojego brata....................................10 

KSM.....................................................................12 

Jagoda 2011................................................................13 

Temat Numeru – Festiwale......................................14 

Jagoda Listopadowa...................................................16 

Studia od kuchni........................................................17 

Ona & On....................................................................18 

Białe fartuchy w światłach reflektorów.....................20 

Real Medical English.................................................21 

Transplantacja.............................................................22 

Diversity and Equity and Health Promotion.................22 

SKN Etyki i Bioetyki.................................................23 

Poradnik przyszłego absolwenta................................24 

Pulsterwencja....................................................24 

Kino Muza.................................................................25 

LEP............................................................................26 

Łatwiej przez miasto.................................................27 

Pamiętnik lekarza stażysty.........................................29 

Szykuje się rewolucja.................................................30 

Literatura dla konkretnych........................................33 

Kącik Filmowy...........................................................35 

Jolka..........................................................................36 

Humor...............................................................38 

Redaktor Naczelna: Katarzyna Paczkowska (k.paczkowska@pulsum.pl) 

Z-ca Redaktor Naczelnej: Anna Zajączkowska (a.zajaczkowska@pulsum.pl) 

Sekretarz: Anna Płóciennik (a.plociennik@pulsum.pl) 

Redaktor Techniczny: Katarzyna Kordiuk (k.kordiuk@pulsum.pl) 

Skarbnik: Anika Mielewczyk (a.mielewczyk@pulsum.pl) 

Grafik: Michał Maliński 

Fotograf: Joanna Pluto-Prondzinska 

Kolegium Redakcyjne: Ewelina Bukowska, Bartosz Fiłka, Justyna 

Kwitowska, Patryk Nowak, Magdalena Pawlaczyk, Anita Pogorzelska, 

Marta Ptaszyk, Barbara Średzińska 

Współpracownicy: Agnieszka Brychcy, Łukasz Brzyski, Marta Kamińska, 

Justyna Koszarska, Beata Leszczak, Dominik Langer, Martyna Musik, Paulina 

Patalas, Maciej Tomczak, Grzegorz Sławiński, Ewa Socha, Jolanta Wlizło, 

Marta Zawacka 

Adres redakcji: ul. Przybyszewskiego 39, DS „Eskulap”, 

sala nr 2, 60-356 Poznań, tel./faks (61) 658-44-35, 

Druk: Wydawnictwo Uczelniane Uniwersytetu Medycznego 

w Poznaniu, nakład 4000 egz. 

Okładka: Michał Maliński 

Skład: Marta Kamińska, Katarzyna Kordiuk 

Numer zamknięto: 15.10.2011 

Prosimy o przesyłanie tekstów na adres 

teksty@pulsum.pl. 

Nadesłanych tekstów nie zwracamy. Redakcja zastrzega 

sobie prawo do skracania i adiustacji tekstów oraz zmiany ich 

tytułów. 

www.pulsum.pl 

pulsum@ump.edu.pl 

3

MIKROSKOP 

MIKROSKOP 

Aspiryna może zwiększać ryzyko wystąpienia 

krwawienia żołądkowo-jelitowego (GI) 

Według badań zamieszczonych w Clinical Gastroenterology and Hepatology, użycie nawet małej dawki aspiryny zwiększa 

ryzyko krwawienia GI, zwłaszcza przy długotrwałym stosowaniu terapii zapobiegającej schorzeniom sercowo-naczyniowym 

w równoczesnym leczeniu klopidogrelem i antykoagulantami. Niska dawka – definiowana jako 75 do 325 mg dziennie 

– jest stałym elementem terapii tych chorób. „Wpływ zażywania aspiryny na zmniejszenie ilości przypadków śmiertelnych 

wśród pacjentów cierpiących na choroby sercowo-naczyniowe został udowodniony, tak samo jak w przypadku redukcji 

ryzyka wystąpienia nowotworu”, mówi dr Angel Lanas – główny autor publikacji -„Jednakże klinicyści powinni podwoić 

wysiłki, by zredukować potencjalne czynniki ryzyka związane ze wszystkimi dawkami aspiryny, jak np. krwawienie GI (...)”. 

Warto zauważyć, że u pacjentów biorących dodatkowo inhibitory pompy protonowej (PPI) ryzyko krwawienia maleje. 

Konsumpcja alkoholu w średnim wieku 

i pomyślne starzenie się kobiet 

AGA, 12 września 2011 r. 

W badaniach obserwacyjnych odnotowano odwrotnie proporcjonalny związek pomiędzy umiarkowaną konsumpcją 

alkoholu i ryzykiem przedwczesnej śmierci. Nowa analiza danych pochodzących z prospektywnego, kohortowego badania 

przeprowadzonego na grupie 13 894 Amerykanek miała sprecyzować charakter tej zależności. Średnie spożycie alkoholu 

oszacowano na podstawie kwestionariuszy. Status „pomyślnego starzenia się” przyznawano osobom, które dożyły wieku co 

najmniej 70 lat i których ciągła obserwacja pozwalała stwierdzić brak którejkolwiek z jedenastu, odgórnie określonych chorób 

przewlekłych, czy większych zaburzeń poznawczych, ruchowych lub psychicznych. Analizy dotyczyły wyłącznie 98,1% 

uczestniczek, które nie nadużywały alkoholu w średnim wieku ( >45 g/d). Spośród nich 10,7 % cieszyło się dobrym stanem 

zdrowia na starość. Niezależnie od całkowitej tygodniowej dawki alkoholu, kobiety, które piły go 3-4 lub 5-7 razy w tygodniu, 

miały większe szanse na pomyślne starzenie od abstynentek (iloraz szans odpowiednio 1.29 i 1.47). Dane sugerują, 

że regularne, umiarkowane picie alkoholu w średnim wieku, może być skorelowane z pewnym wzrostem ogólnego statusu 

zdrowotnego kobiet, które dożyły starości. 

PloS Medicine, 7 września 2011 r. 

Czerwone wino lekarstwem na raka piersi? 

Grupa naukowców z University of Kalabria (Włochy) przeprowadziła szereg badań, które sugerują, że resweratrol może 

stać się nowym narzędziem w terapii raka piersi. Ten naturalny antyoksydant, zawarty m.in. w czerwonym winie, hamuje 

wzrost komórek rakowych. Podczas eksperymentów naukowcy wykorzystali kilka linii komórek rakowych wykazujących 

ekspresję receptora estrogenowego. Następnie, stosując resweratrol względem wybranych, uzyskali znaczące ograniczenie 

wzrostu komórek w porównaniu z próbą kontrolną. Dodatkowe badania wykazały, iż efekt ten skojarzony był ze znaczną 

redukcją ilości receptorów estrogenowych. Ma to istotne implikacje kliniczne. Substancja ta mogłaby okazać się pomocna 

szczególnie w leczeniu pacjentek z nowotworami wykazującymi oporność na terapię hormonalną w stosunku do których 

obecnie pozostajemy bezradni. „Odkrycia te są fascynujące, jednak w żadnym wypadku nie oznacza to, że pacjentki powinny 

stosować czerwone wino (..) w terapii raka piersi” – pisze Gerald Weissmann z The FASEB Journal. 

The FASEB Journal, październik 2011 

Opracowanie: Anna Płóciennik i Martyna Musik 

4 

Gazeta Studentów

Felieton powakacyjny* 

Z LOTU PTAKA 

O czym można napisać po wakacjach? Pierwsza moja 

myśl dotyczyła praktyk wakacyjnych, po których własny 

szpital powiatowy nie będzie dla mnie już taki, jak kiedyś 

i na pewno trzy razy się zastanowię, zanim tam zawitam 

jako pacjent. I najlepiej na początku miesiąca, bo w późniejszych 

terminach administracja będzie próbowała na mnie 

oszczędzać... Ale ileż można mówić i pisać o praktykach? 

Za to ciekawym zbiegiem okoliczności (?) tuż obok szpitala 

w Ostrowie znajdują się cmentarz i co najmniej trzy 

domy pogrzebowe, a ponieważ usłyszałam kiedyś, że nic tak 

nie ożywia gazety, jak trup na 

pierwszej stronie, to znów nawiążę 

do wątku kostnicy wraz 

z jej mniej lub bardziej witalnymi 

lokatorami. 

„Sześć stóp pod ziemią” to 

serial, który w te wakacje podbił 

moje serce i wolne miejsce 

na twardym dysku. Dawno, 

daaawno już nie widziałam tak 

dobrego serialu o …niczym. 

O niczym i wszystkim zarazem, 

bo określić go można jako obyczajowy. Wyłamuje się dzięki 

temu z formy, która od pewnego czasu dominuje, a której 

przykładem są: „Kryminalne zagadki ”, „Dr House”, „Kości”, „Lie to me”, 

itp... Odcinki tych seriali w lwiej części przeznaczonę są na 

rozgryzanie łamigłówek, spektrum dziedzin jest dość szerokie, 

natomiast wątki dotyczące życia prywatnego głównych 

bohaterów – z reguły bardzo intrygujące! – przesunięte są na 

drugi plan, na margines. O dziwo, nie jest też czarną komedią, 

z jakimi to opiniami o „Sześć stóp pod ziemią' (org. tytuł 

„Six feet under”) zdążyłam się już spotkać. Czytając opisy 

na filmwebie można się dowiedzieć, że opowiada o rodzinie 

grabarzy – lub delikatniej – prowadzącej dom pogrzebowy, 

jednakże to nie na ich oryginalnej pracy skupia się akcja serialu. 

Tworzą ją perypetie poszczególnych członków rodziny: 

dopiero co owdowiałej starszej kobiety, buntującej się 

nastolatki, problemy sercowe dwóch braci. Brzmi banalnie, 

prawda? Ale wszystkie sceny są w sposób nieprawdopodobny 

naładowane emocjami, które – używając fizycznego porównania 

– wchodzą w rezonans z tym, co gdzieś tam siedzi 

w środku widza. Efekt jest naprawdę mocny. Serial jest po 

prostu dobrze zrobiony. Ktoś, kto siedzi za scenariuszem, 

sensownie ocenił, że taka dawka ludzkich problemów będzie 

po prostu ciężkostrawna dla potencjalnego oglądającego. Co 

prawda, nie ma tu żadnej brylującej w towarzystwie postaci, 

która rzuca złośliwymi żartami, ale są elementy wcześniej 

wspomnianego dobrego czarnego humoru; zwłaszcza w tzw. 

pilocie, gdzie cały odcinek jest poprzerywany groteskowymi 

reklamami środków do balsamowania zwłok. Wydaje się paradoksalne, 

że fragmenty dotyczące śmierci działają niczym 

lekki przerywnik, odskocznia od depresyjnej, przytłaczającej 

codzienności osób jeszcze żywych i to najbardziej ujęło 

mnie w całej formule serialu. 

To, co jeszcze cenię w „Sześć stóp pod ziemią” to to, 

że do niczego nie jestem zmuszana przez scenarzystów. 

Ani szczególnie do myślenia – wystarczy przeżywać to, co 

się dzieje; ani do śmiania się 

z dowcipów, nie narzucają ani 

nie promują żadnej ideologii, 

czy sposobu postępowania. To 

po prostu fair wobec widza. No 

i trudno nie wspomnieć o grze 

aktorskiej Michaela C. Halla, 

znanego głównie z odgrywania 

tytułowej postaci w innym serialu 

– „Dexter”. 

Żeby nie było, że robię za 

konkurencję dla kącika filmowego, 

gdzie dziewczyny znają się zdecydowanie lepiej na 

kinematografii, polecę też dla przeciwwagi książkę – „Stulecie 

chirurgów” J. Torwalda. Obracamy się ciągle w tym 

samym obszarze tematycznym, biorąc pod uwagę początkową 

śmiertelność na stołach chirurgicznych. Są to spisane 

i uporządkowane wspomnienia niepraktykującego lekarza 

żyjącego na przełomie XIX i XX wieku, który za cel obrał 

sobie obserwowanie postępów w chirurgii. I jeździ ten oszołom 

po całym świecie i dokumentuje wynalezienie anestezji 

czy aseptyki. Pierwsze rozdziały czyta się jak horror albo 

dokument o torturach średniowiecznych, bo dotyczą zabiegów 

przed zastosowaniem znieczulenia. Warto zaznaczyć, 

że nie jest to podawanie suchych faktów i dat; lekarz-narrator 

jest niesamowitym “opowiadaczem” i dlatego np. jego 

paniczny strach przed usunięciem ówczesną metodą kamieni 

z pęcherza moczowego, jest namacalny także poza stronnicami 

książki. Pamiętam jak łapałam się za głowę czytając 

o niechlubnych pomysłach przeprowadzania cesarskiego 

cięcia albo o reakcjach środowiska chirurgicznego na pomysł 

mycia rąk przed operacjami. To wciągająca pozycja 

dla choć trochę zainteresowanych medycyną i jej prawie że 

współczesną historią. 

Anna Płóciennik, nielot 

* Przez dwa miesiące próbowałam wymyślić tytuł i nic; 

wena twórcza to dziwka. 

Puls UM 

5

EWA 

SOCHA 

Imię i nazwisko: Ewa Socha 

Stopień naukowy, stanowisko, miejsce pracy: mgr farm., 

stażystka 

Staż na uczelni: 5 lat 

10. Irytuje mnie: tumiwisizm, chamstwo i podejście 

do życia w stylu „to jest bez sensu…”. 

11. Kim lub czym chciałbym być, gdybym nie 

był tym, kim jestem? Dziennikarką podróżniczą. 

12. Studentom zazdroszczę: codziennych spotkań 

z grupą studencką, samego statusu bycia 

studentem. 

13. Kiedy stoję w korku: tramwaje rzadko stoją 

w korku, natomiast w autobusach przeważnie 

czytam książki bądź staram się choć przez 

chwilkę zdrzemnąć… 

14. Zawsze mam przy sobie: telefon, błyszczyk 

do ust. 

15. Niezwykła umiejętność, którą posiadam: słuchanie 

innych. 

1. Trzy słowa, które najtrafniej 

mnie opisują: 

niecierpliwa, energiczna, 

gadatliwa. 

2. Jestem mistrzem w: pocieszaniu 

innych i wymyślaniu 

własnych problemów. 

3. Mam słabość do: słodyczy 

z dzieciństwa: lizaków, 

żelków itp. 

4. Nie potrafię: zjeść śledzia 

i kaszanki;) 

5. Zawsze chciałam się nauczyć: 

kilku języków obcych. 

6. Chciałabym jeszcze: 

zwiedzać świat, każdego dnia wymyślam kolejne wymarzone 

miejsca. 

7. Autorytetem jest dla mnie: każdy, kto własną pracą 

i determinacją potrafi osiągnąć więcej niż inni. 

8. Kiedy kłamię: unikam wzroku rozmówcy. 

9. Słowa, których nadużywam: raczej nadmiernie gestykuluję 

:) 

Moje redakcyjne początki 

16. Moje ulubione miejsce na Ziemi: chciałoby się napisać 

dom rodzinny, ale myślę, że ważniejsze są osoby, 

a nie miejsca. 

17. Muzyka, przy której się bawię: przeboje lat 70- i 80-tych; 

dźwięki, przy których nogi same rwą się do tańca. 

18. Muzyka, przy której odpoczywam: spokojniejsze 

kawałki z tamtych lat. 

19. Energii dodaje mi: piękna pogoda, spotkania z przyjaciółmi. 

20. Moja dobra rada dla studentów: nie marnujcie czasu 

na byle co. Studia miną bardzo szybko. Angażujcie się, 

spotykajcie, twórzcie coś razem. Liczy się każdy dzień! 

6 

Gazeta Studentów

MACIEJ TOMCZAK 

Stopień naukowy, stanowisko, miejsce pracy: lekarz 

stażysta, Szpital Powiatowy we Wrześni. 

Staż na Uczelni: 7 lat. 

1. Trzy słowa, które najtrafniej mnie opisują: perfekcjonista, 

wrażliwy, tolerancyjny. 

2. Jestem mistrzem w: bezwzrokowym pisaniu na klawiaturze. 

3. Mam słabość do: zup, sosów i sałatek. 

4. Nie potrafię: naprawić sprzętu AGD, RTV, samochodu, 

kranu, szafki. 

5. Zawsze chciałem się nauczyć: zakładać wenflon. 

6. Chciałbym jeszcze: nurkować na rafie koralowej, pracować 

w Lotniczym Pogotowiu Ratunkowym. 

7. Autorytetem jest dla mnie: wiele osób; chyba nie mam 

konkretnego autorytetu. 

8. Kiedy kłamię: ponoć od razu to widać. 

9. Słowa, których nadużywam: „w tym uroczystym 

dniu”, „klawo”, poza tym zdrabniam imiona, szczególnie 

żeńskie. 

10. Irytuje mnie: postawa roszczeniowa – „mi się należy”, 

nie tylko u pacjentów. 

11. Kim lub czym chciałbym być, gdybym nie był tym, 

kim jestem? Dziennikarzem, montażystą filmowym, realizatorem 

telewizyjnym. 

12. Studentom zazdroszczę: zniżek, wolnego czasu, braku 

odpowiedzialności. 

13. Kiedy stoję w korku: w małym – słucham muzyki, 

w dużym – czytam książkę. 

14. Zawsze mam przy sobie: komórkę, portfel, No-Spę, 

Stoperan i Pyralginę. 

15. Niezwykła umiejętność, 

którą posiadam: 

amatorski 

śpiew, szczególnie 

piosenka z filmu „Pocahontas” 

pt. „Kolorowy 

wiatr”, wykonywana 

przez Edytę 

Górniak. 

16. Moje ulubione 

miejsce na Ziemi: 

oczywiście redakcja 

„Pulsu UM”. 

17. Muzyka, przy 

której się bawię: 

rock, pop, ale rzadko 

mnie to bawi. 

18. Muzyka, przy której odpoczywam: filmowa, musical, 

poważna, rock. 

19. Energii dodaje mi: współpraca z ciekawymi ludźmi 

w tworzeniu czegoś dobrego. 

20. Moja dobra rada dla studentów: stypendium naukowe 

to nie wszystko – najważniejsze to być dobrym człowiekiem. 

Wasi pacjenci na pewno to docenią. Poza tym 

polecam wolontariat, szczególnie w szpitalnych oddziałach 

ratunkowych. 


7

IMPREZOŻERCY 

IMPREZOŻERCY 

czyli całkowicie subiektywny przewodnik 

po poznańskich miejscówkach 

Stało się! Znów zakuwamy się dobrowolnie w kajdany ciężkiej orki. Na szczęście, nie tak 

od razu. Najpierw należy, zgodnie z tradycjami, należycie uczcić rozpoczęcie roku akademickiego 

‘11/’12. Energii do nocnych szaleństw, przynajmniej przez pierwsze dwa tygodnie, 

nie ma prawa zabraknąć. Otrzęsiny otrzęsinami, ale nie tylko masówkami żyje poznański 

imprezowicz. Z równie wielkim zapałem wybywamy na miasto w doborowej ekipie znajomych, 

a ci, jak wiadomo, nie zawsze przepadają za podrygami na parkiecie. 

Na wszelakiej maści spotkania pod hasłem „reunion” – jedna z moich propozycji. Druga 

zaś dla wielbicieli soczystego, współgrającego ze stereotypami clubbingu – a czy będzie to 

wybór w dobrym guście, to już (jak mawiał Kipling) “zupełnie inna historia”. Niemniej zapraszam 

na wspólne podboje: Imprezożercy witają po wakacjach! 

Brovaria 

Nie dajcie się zwieść pozorom – mimo, że Brovaria 

to jednocześnie hotel, restauracja i warzelnia piw; mimo 

nieustannie wypełniających lokal oficjalnie ubranych 

przedstawicieli pokolenia „30+”; mimo nawet swej świetnej 

lokalizacji pośrodku 

zachodniej ściany 

Starego Rynku, nie jest 

to miejsce dla wybranych. 

W niezbyt licznej 

grupie (problemem jest 

bowiem niedostatek 

miejsc, mimo olbrzymich 

rozmiarów lokalu) 

powinniście wejść. 

Oczywiście, nie w dresach. 

Ale o takie faux 

pas nie podejrzewałabym 

nikogo z Naszej 

Zacnej Uczelni. Jeśli 

się pospieszycie, może 

zdążycie jeszcze przed 

zamknięciem ogródków 

piwnych na Starym. 

Poza odpowiadającym 

mojemu zmysłowi estetycznemu wystrojem wnętrz, 

Brovaria oferuje ucztę dla podniebienia, jeśli chodzi o napoje, 

a zwłaszcza – jak sama nazwa wskazuje – różne 

rodzaje piwa. Oprócz firmowego Pilsa czy Pszenicznego 

Mocnego coś dla płci pięknej: Brovaria Miodowe. Nie wahajcie 

się też skosztować drinków na bazie piwa – mogą 

się okazać bardzo pozytywnym zaskoczeniem! W razie 

napadu głodu, karta dań kusi różnorakimi pozycjami. Jeśli 

jest was kilkoro, polecam zamówienie „beczki piwa” – po 

prostu bardziej się opłaca. 

Plus: rewelacyjne „trzy szychy” 3x0,2l piw, dla każdego 

coś miłego. 

Minus: praktycznie zawsze trzeba się naczekać na obsługę 

z powodu tłumów. 

Summa summarum – naprawdę 

sprawdzony punkt zaczepienia, jeśli 

chcecie się z kimś nagadać przy interesujących 

smakach. Równie dobry punkt 

początkowy, jeżeli macie dalekosiężne 

plany wieczorowe. Introwertykom odradzam! 

Brovaria (www.brovaria.pl) 

Stary Rynek 73, 74 

czynna: 7.00 - 01.00 

piwo: 9 zł, przeciętny cenowo drink: 16 zł 

Club 22 

Otwarty przed pięcioma miesiącami 

klub reklamuje się jako nowoczesna 

ostoja poznańskiej imprezowej rozpusty. 

Czy słusznie, ośmielam się wątpić. 

Po dwukrotnej tamże wizycie wyrobiłam 

sobie już nieco odmienny pogląd na owo miejsce. 

Przystąpmy jednak do kopania leżącego. 

Pierwsze wrażenie po wejściu jest nie najgorsze. Klub 

owszem, jest urządzony nowocześnie, na parkiet dostajemy 

się, mijając ”da velvet rope” i schodząc w dół eleganckimi 

schodami. Na dole jednak – rozczarowanie. Parkiet, 

jak na tego typu przybytek, niewielki; główną część zajmują 

raczej loże i siedziska. Muzyka – podkreślam, ocena 

8 

Gazeta Studentów

IMPREZOŻERCY 

subiektywna – koszmar. DJ zdaje się nie wychodzić poza 

ramy muzyki techno-house-umpa-umpa. Jednak muzyka 

to faktycznie rzecz gustu. Gwoździem do trumny okazuje 

się jednak być najważniejszy aspekt – bywalcy klubu. 

Otóż, był sobie do niedawna w Pyrlandii klub 

o dźwięcznej nazwie Tuba, reputacji zaś dość niewdzięcznej. 

Panowie o szerokich barach oraz szyjach ozdobionych 

ciężkimi łańcuchami, wraz ze swoimi odważnie 

umalowanymi partnerkami w złotych topach i białych kozakach, 

stanowili grono stałych gości. Mam wrażenie, że 

ASMR – coś dla Ciebie! 

Przyjdź, ogarnij i RATUJ! 

ten właśnie target przejął obecnie Club 22. 

Z małym dodatkiem – można tam również 

uświadczyć gentlemanów nie pierwszej już 

młodości, podrygujących na parkiecie z błyskiem 

nadziei w oku. Decyzja, jak zawsze, 

należy do Was, ale osobiście raczej nie nastawiałabym 

się na możliwość zawarcia tam 

ciekawej znajomości. 

Plus: dla płci pięknej darmowy drink przy 

wejściu (nie zawsze). 

Minus: godna pożałowania różnorodność 

w zakresie gatunków muzycznych. 

Jeśli niełatwo Was zrazić, spróbujcie 

sami. Miłośnicy eterycznych wnętrz i muzyki 

alternatywnej – wejście grozi trwałym uszczerbkiem 

na zdrowiu, zwłaszcza psychicznym. 

Club 22 (www.club22.com.pl) 

Stary Rynek 88 

czynny: pon - czw 12.00 - 18.00, pt - sob 12.00 - 22.00 

piwo: 6 zł, przeciętny cenowo drink: 14 zł 

MP 

Studencie, rozpiera Cię energia i nie masz co zrobić 

z wolnym czasem? Brak Ci pomysłu na siebie? Może masz 

ochotę poznać tajniki ratownictwa medycznego i sprawdzić 

się jako ratownik 

w praktyce? 

A przy 

okazji poznać 

pozytywnych 

ludzi i ciekawie 

spędzić czas 

podczas studiów 

w Poznaniu. Jeśli 

tak, Akademickie 

Stowarzyszenie Medycyny Ratunkowej zaprasza! 

Kim jesteśmy – obecnymi i byłymi studentami UM, 

którzy uczą i są uczeni, a teorie z zajęć przekładają na 

praktykę, pod okiem wykwalifikowanych ratowników, 

a tym samym rozwijają swoją pasję i zarażają nią innych. 

Po co? Przyjdź i się przekonaj, czekamy na WAS! 

Najbliższe spotkanie 14.11.2011 godz. 18.30 Collegium 

Wrzoska ul. Dąbrowskiego 79, sala 105! 

Na samym początku treściwie i konkretnie obsługa deski 

ortopedycznej i kołnierzy, dla bardziej ambitnych zastosowanie 

iniekcji doszpikowej 

za pomocą BIG-ów. 

Zapaleńcom zaprezentujemy 

obsługę KED-A i aby nie 

wyjść z wprawy, przypomnimy 

sobie RKO i AED, 

badanie pacjenta i gratisowo 

działanie w sytuacjach ekstremalnych. 

Jeszcze się zastanawiasz? Znajdź ASMR na Facebooku 

– polub nas i wstąp w nasze szeregi :) 

Anna eM 


9

ROZMAITOŚCI 

„Ona była żoną Twojego brata, żoną Twojego 

ojca, a Ty jesteś ojczymem dla swojego 

przyrodniego rodzeństwa!”*, 

czyli za co kochamy seriale. 

Dedykowane „gossip girl” – Nataszy C. 

Z karty pacjenta 

Panie doktorze, w wakacje tylko się pogorszyło. Kończę 

ostatni sezon „Sześciu stóp pod ziemią”. Na półce 

czeka „Mad men”. Gdzieś pomiędzy tym powinnam jeszcze 

nadrobić kultowe przecież „Miasteczko Twin Peaks”. 

By nie zapomnieć o tym, co studiuję, niech będzie kilka 

odcinków „Chirurgów”. Nie, akurat „House’a” nie lubię. 

Słucham? Chroniczna serialoza**? Nie, to niemożliwe! 

Możliwe? 

Ta dość nietypowa przypadłość dolega coraz większej 

liczbie moich znajomych. Nie, nie mówię tutaj o tych statystycznych 

Polakach, co to w sondażach nabijają oglądalność 

rodzimym produkcjom emitowanym po kolacji. 

Mam na myśli podniebienia nieco bardziej wybredne, 

którym „M jak miłość” ciężko zaakceptować jako jakąkolwiek 

formę wątpliwej rozrywki. Jako zarażona, postanowiłam 

swej chorobie przyjrzeć się bliżej. 

Historia choroby 

Historia formy, którą posługuje się serial, sięga XIX 

wieku, kiedy to powieści takich twórców jak Dickens, 

Hugo, Tołstoj czy Dostojewski drukowane były w odcinkach, 

najczęściej na łamach gazet. Później były radiowe 

audycje (kto z nas nie zna Matysiaków?). Tutaj nastąpił 

znaczny spadek jakości emitowanych treści. Wynikało to 

przede wszystkim z faktu, że kolejne odcinki nadawane 

były w godzinach przedpołudniowych, by umilić czas 

pracy gospodyniom domowym. Stąd też wywodzi się 

termin „opera mydlana”, ponieważ wyżej wspomniane 

audycje przerywane były licznymi reklamami środków 

czystości, co zdaje się całkiem racjonalne, jeśli odbiorcami 

były w większości panie domu, potencjalne konsumentki 

tychże produktów. Gdy pod strzechami zagościł 

na stałe telewizor, serial znalazł sobie w nim wygodne 

miejsce. Znów jednak pozostawał niewybredny, jeśli 

chodzi o przekazywane treści. Mimo tego faktu, historia 

odnotowała sporą liczbę zainteresowanych. Przykładem 

choćby masowa (i do dziś budząca spory wśród psychologów) 

fascynacja w Polsce serialem „Niewolnica Isaura”. 

Osiągnął on pozycję zdecydowanie kultową. Jeśli 

macie wątpliwości, porozmawiajcie z rodzicami. Drugim 

fenomenem, choć już na skalę światową, jest 

„Moda na sukces”. Na jej przykładzie dokonać 

można wstępnej analizy, która pozwoli na 

znalezienie kilku przyczyn epidemii serialozy. 

Produkcja tej opery trwa nieprzerwanie od 

1987 roku i w momencie powstania tego artykułu 

emitowana jest niemal w 100 krajach. 

Gdzie tkwi fenomen? „Moda na sukces”, 

jak trafnie podsumował w swoim artykule 

„W obronie bicia piany” Adam Kruk, jest odpowiednikiem 

starożytnej tragedii, zbiorem 

szekspirowskim, streszczeniem dziejów kultury. 

Gdy nie ma już monarchów ani bogów, 

Olimp zajmują zwycięzcy kapitalistycznego 

wyścigu. Forresterowie. Mamy tutaj Zeusa 

– Ericka (z drobną skłonnością do romansów), Herę – 

Stephanie (która wybryki męża toleruje, a w zamian ma 

najsilniejszą pozycję i szacunek w rodzinie – nawet wśród 

swoich wrogów, gdyż umiejętnie i zawsze na korzyść familii 

potrafi manipulować decyzjami podejmowanymi 

przez swego męża). Jest i syn – Ridge, pięta achillesowa 

Stephanie. Nie potrafi ona zaakceptować wybranek swego 

syna i walczy z nimi o jego względy. Swoista aktualizacja 

relacji Jokasty i Edypa. Ostatnim ważnym nawiązaniem 

do antyku jest tutaj nieustannie pojawiająca się postać 

(krewny, przyjaciel, dziecko), dokonująca narracyjnych 

powtórzeń, przejmująca rolę chóru z greckiej tragedii. 

10 

Gazeta Studentów

ROZMAITOŚCI 

Te zwielokrotnione relacje tych samych wydarzeń nadają 

sytuacji większej dramaturgii. Poza tym rodzina Forresterów 

nie uczy się na potknięciach, popełnia wciąż te same 

błędy. Cytując Freuda: „Czym jest więc psychoanaliza, jeśli 

nie wykorzystaniem na użytek życia instynktu śmierci, 

praktycznym i produktywnym wykorzystaniem przymusu 

powtarzania”. Powtórzenie zapewnia opanowane stanu 

poczucia straty czy lęku, umożliwia też, poprzez odtwarzanie 

traumy, uwspółcześnienie swojego „ja”. Uwspółcześniają 

się więc nieprzerwanie, od ponad dwudziestu 

lat, Forresterowie. Z nimi, poprzez analogie, i my. 

Polska szczepionka 

Na chroniczną serialozę nasz rodzimy rynek wynalazł 

najlepszą szczepionkę – serial polski. Jego emisją 

odbywa się na dobrą 

sprawę w trzech stacjach 

telewizyjnych. Co roku 

każda z nich dokonuje 

wypuszczenia na rynek 

analogicznego produktu 

o trochę zmienionych 

właściwościach. Wystarczy, 

że widz wybranego 

dnia zasiądzie przed telewizorem 

i zaaplikuje 

sobie tę szczepionkę po 

kolacji. Bohaterowie są 

tutaj bezrefleksyjni, nie 

podejmują tematów politycznych, 

nie rozmawiają o podatkach, kompetencjach 

instytucji państwowych, aborcji czy swoich zarobkach. 

Nawet jeśli ktoś tu traci pracę, to tylko na chwilę, bo zaraz 

popilnuje czyjegoś dziecka albo wpadnie na starego 

znajomego – nowego pracodawcę w sklepie. Poza tym, 

polski serial to rezerwat. Gdy wokoło przybywa rozbitych 

rodzin, samotnych rodziców, konkubinatów, partnerstwa 

zamiast podziału zgodnego z wzorcem, czy rodziców tej 

samej płci – tutaj rodzina jest niezmiennie heteroseksualna, 

z mężczyzną-głową i kobietą-szyją. Nawet jeśli mamy 

tutaj zdrady, czy rozstania, to w finale triumfuje zgodność 

i jedność – zdradzający mąż (Krzysztof z „M jak miłość”, 

Jerzy z „Klanu”) wraca na łono rodziny, a żona udziela mu 

rozgrzeszenia (najlepiej przy stole wigilijnym, jak Elżbieta 

z „Klanu”), a nawet zaproponuje pracę jego kochance 

(Marysia z „M jak miłość”). W polskim serialu etos Matki 

Polki ma się świetnie. Bohaterki balansują tu na granicy 

miłosierdzia i bezrefleksyjnej naiwności. Mimo kreowania 

w nowszych, tvnowskich produkcjach postaci kobiet 

sukcesu, niezależnych i pewnych siebie (Marta z „Teraz 

albo nigdy”, Magda z „Magda M”), ich szczęście finalne 

zależne jest od rychłego zamążpójścia lub przynajmniej 

utraty nieszczęsnego singlostwa. Ta wielka, serialowa, 

polska rodzina Lubiczów, Brzozowskich, Burskich, Złotopolskich 

i Mostowiaków zdecydowanie z serialozy 

może wyleczyć. 

Amerykański patogen 

Polska szczepionka okazuje się jednak bezskuteczna, 

gdy pacjent ma dostęp do Internetu, czy też bezpośrednio 

do produktów amerykańskich stacji telewizyjnych. Lekarze 

zanotowali szkodliwość wyżej wymienionych czynników 

już w latach dziewięćdziesiątych, gdy pacjentów 

zaatakował między innymi „Ostry dyżur”. Jak na ówczesne 

warunki charakteryzował się zaskakująco dobrymi, 

błyskotliwymi dialogami, ciekawymi portretami postaci 

i wartką akcją. Jego powstawanie nadzorował sam Spielberg, 

a jeden z odcinków, 

na swoje własne życzenie, 

nakręcił Tarantino. 

Agnieszka Holland w jednym 

z wywiadów mówi 

o nim: „Ostry dyżur” 

udowodnił, że w na pozór 

konwencjonalnym serialu 

można pokazać rozmaite 

komplikacje życia społecznego, 

że bohaterowie 

mogą popełniać błędy, że 

nie wszystko kończy się 

dobrze, że system opieki 

zdrowotnej jest niesprawiedliwy 

i kryje wiele ludzkich tragedii. Była też „Rodzina 

Soprano”, czy „Seks w wielkim mieście”. Znów podeprę 

się cytatem pani Agnieszki Holland: "Seks w wielkim 

mieście" pokazał współczesną kobietę z całą jej seksualnością, 

ale też poza wszystkim pokazał seks na małym 

ekranie – tego wcześniej w Stanach nie było, nawet na dużym 

ekranie trudno to było przeprowadzić. Rewolucja zaczęła 

się właśnie w HBO. Oni – produkując "Rodzinę Soprano" 

i "Seks..." – zmienili sposób opowiadania. Potem 

serialoza postępowała coraz szybciej, pojawiali się nowi 

bohaterowie: seryjni mordercy, dealerzy, mafiosi, wampiry, 

gotowe na wszystko panie domu, właściciele domu 

pogrzebowego. Łączy ich jedno. Niebanalny sposób portretowania, 

na który nie stać produkcji hollywoodzkich, 

ponieważ muszą one zagwarantować sukces finansowy. 

Seriale natomiast stały się produktem, który dzięki niższym 

nakładom (np. inwestycja w „The Killing” wynosiła 

2,5 mln dol., podczas gdy przeciętny budżet hollywoodzkiej 

produkcji to 60 mln) może zaryzykować i wejść 

na rynek z bardziej niekonwencjonalnym produktem, co 

do którego reakcja widzów nie jest przewidywalna. Poza 

tym, mamy tutaj zupełnie inny system pracy. Produkcja 


11

ROZMAITOŚCI 

HBO ma zazwyczaj kilku reżyserów, każdy z nich odpowiedzialny 

jest tylko za poszczególne odcinki. Przy 

tworzeniu każdego epizodu zasiada odrębna grupa ludzi. 

To wnosi ogromną 

różnorodność. Drugim 

czynnikiem, 

który wpływa w tak 

znaczący sposób 

na jakość serialu, 

jest brak pośpiechu 

w tworzeniu portretu 

psychologicznego 

postaci. Zamiast 

ściśle określonych 

dwóch godzin, bo 

tyle trwa średnio 

przeciętny film kinowy, 

zyskujemy dodatkowe przestrzenie czasowe, w trakcie 

których nasz bohater w konfrontacji nabierze cech, 

które w produkcie kinowym zostają mu nadane odgórnie, 

ze względu na brak czasu, by rozwinąć wszystkie wątki 

fabularne. Najlepszym przykładem jest świeży mini serial 

„Mildred Pierce”, który nieporównywalnie przewyższa 

kinowy pierwowzór. 

Mit odporności związanej z inteligencją 

W społeczeństwie istnieje powszechnie znany mit, 

który zakłada zerową podatność na serialozę osób inteligentnych. 

Powoduje to spory dyskomfort psychiczny 

u pacjenta, który objawia się zawstydzeniem i dążeniem 

do ukrycia swojej choroby (sytuacja analogiczna występuje 

np. przy zarażeniu rzeżączką). Intensywnie prowadzone 

w tej dziedzinie badania dowodzą jednak, że 

wszyscy jesteśmy świadkami swojego rodzaju rewolucji. 

Świat filmowy i telewizyjny przenika się, a w wyniku 

tego procesu powstaje nowa jakość. Jej znamiona noszą 

właśnie niektóre współczesne seriale. Proces zastępowania 

w masowej wyobraźni powieści przez film dokonał 

się kilkadziesiąt lat temu. Teraz, 

na naszych oczach przewartościowuje 

się pojęcie serialu. 

Podsumowanie i zalecenia 

Jak wynika z powyższego, 

serialoza jest chorobą XXI wieku, 

mimo, że już XIX-wieczne 

utwory w odcinkach Prusa, czy 

Tołstoja – wzbudzające spore zainteresowanie 

wśród regularnych 

czytelników – były zapowiedzią 

tej epidemii. W wyniku globalizacji 

widz polski jest równie zagrożony 

serialozą, mimo że nie jest to 

choroba występująca naturalnie w jego środowisku telewizyjnym. 

Poprzez kontakt ze środkami masowego przekazu 

(szczególnie niebezpieczny zdaje się być tu Internet), 

nabywa serialozy. Nawet przy zachowaniu szczególnych 

środków ostrożności, częstokroć serial podsuwany jest, 

nie do końca świadomie, przez najbliższe otoczenie, znajomych, 

rodzeństwo. Jedyne, o co może więc apelować 

autorka tegoż artykułu, to umiar, by po trosze nie stało się 

tak, jak w dość apokaliptycznej wizji pewnych krytyków, 

którzy twierdzą, że system wywłaszcza nas ze wszystkich 

autentycznych przeżyć i oddaje nam je w postaci produktu 

kultury masowej. 

Justyna Kwitowska 

* Stephanie, „Moda na sukces” 

**Termin wymyślony przez Grzegorza Wysockiego na 

potrzeby artykułu o tymże 

Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży 

1. Koło Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży przy 

UM zaprasza na kurs języka migowego I stopnia. Zajęcia 

prowadzić będzie tłumacz języka migowego p. Ewa 

Gano. Kurs obejmuje 60 h i zakończony będzie egzaminem. 

Spotkania odbywać się będą w soboty od 9 do 13 

w budynkach Uniwersytetu Medycznego. Cena kursu to 

jedynie 300 zł. 

Szczegóły i zapisy: Natalia Zamelek zamnat@o2.pl, 

tel: 697 460 999 

2. Zapraszamy Cię do działania w niepowtarzalnej organizacji 

studenckiej – Kole Katolickiego Stowarzyszenia 

Młodzieży przy Uniwersytecie Medycznym. Z nami możesz 

rozwijać wszystkie swoje talenty i odkrywać nowe. 

Gwarantujemy pracę nad twórczymi projektami w gronie 

ciekawych ludzi. Z nami możesz liczyć na: 

*Formację*, czyli wielokierunkowy rozwój, 

*Wspólną modlitwę* podczas Mszy Świętej i Adoracji, 

*Spotkania biblijne*, inaczej tłumaczenie z natchnionego 

na „nasze”, 

*Dyskusje* na tematy, które są dla nas ważne, 

*Integrację* w najróżniejszych okolicznościach przyrody. 

Spotykamy się we wtorki o 18:00 w sali Duszpasterstwa 

Akademickiego u Pallotynów. Więcej informacji 

na stronie www.koloksm.ump.edu.pl. 

Magdalena Szymczak 

12 

Gazeta Studentów

Jagoda 2011 

Z ŻYCIA UCZELNI 

Za siedmioma górami i za siedmioma morzami stoi sobie 

w lesie samotna chatka zwana Jagodą. Dotarłem do niej 

19 sierpnia z grupą Kotów – nowoprzyjętych studentów UMP, 

którzy na tydzień postanowili wyrzec się bieżącej wody, gazu, 

elektryczności i wszelkich dogodności, do których tak bardzo 

jesteśmy przyzwyczajeni – oto wizytówka „Jagody” – obozu 

integracyjnego dla pierwszaków! Ale po kolei! 

Do otuliny Drawieńskiego Parku Narodowego (gdzie 

mieści się Jagoda) dojechaliśmy autobusem – my Koty 

i cześć RUSSowiczów. Wysiedliśmy w środku lasu, niestety, 

nikt z chlebem i solą na nas nie czekał. W zamian za to zostaliśmy 

powitani przez dziesiątki 

bardzo spragnionych 

naszej krwi komarów. 

Spryskani wszelkiej 

maści środkami odstraszającymi 

te wspaniałe 

owady, ruszyliśmy śladami 

studentów w kierunku 

Chaty. Spoceni i pogryzieni, 

wśród narzekań, doszliśmy 

na miejsce. Przywitała 

nas Weronika – przewodnicząca 

RUSS-u, która, 

ku zdumieniu wszystkich 

Kotów, od razu zapamiętała 

imiona całej naszej jedenastki. 

Po kilku wstępnych 

informacjach wtargaliśmy nasze bagaże do środka (pamiętne 

torby na kółkach też) i każdy z nas rzucił się na łóżko. 

Później czas się zatrzymał. W ciągu tego wakacyjnego 

tygodnia spędzaliśmy go w większości na słodkim leniuchowaniu 

i odmóżdżaniu – przed rozpoczęciem roku jest to niezbędne. 

Poza nicnierobieniem i opalaniem musieliśmy, jak 

to powiedziała RUSSałka Justyna: „zapracować na siebie.” 

Nasze obowiązki sprowadzały się do mycia garów i naczyń 

po posiłkach, czyszczeniu lamp naftowych – jedynych źródeł 

światła nocą – i wypraw do lasu po drewno. Operowanie 

siekierą bardzo nam się spodobało, toteż prawie codziennie 

zabieraliśmy ją ze sobą w drodze do buszu. Gdy już mieliśmy 

opał, sięgaliśmy po zapałki. Niemało trudu trzeba było 

włożyć w rozpalenie ogniska, jeśli miało się do dyspozycji 

wilgotny chrust. Na szczęście mieliśmy w grupie niegdysiejszą 

harcerkę – o jakże pasującym do nazwy obozu imieniu - 

Jagodę. Kilka jej uwag i już mogliśmy piec pianki, kiełbaski 

i kromki/pajdy/skibki chleba – nazewnictwo jest wszelakie 

– o czym się przekonaliśmy. 

Wystarczy zebrać ludzi z Leszna, Poznania, Środy Wielkopolskiej 

czy Konina, żeby dowiedzieć się, jak zamieszkujący 

różne rejony Wielkopolski ludzie, nazywają tą samą 

rzecz. Prócz chleba gadaliśmy o sznece z glancem i zaśpiewie 

rdzennych Poznaniaków, a gdy mieliśmy już dość słowotwórstwa 

i rozkmin o akcencie, zaczynaliśmy wyć do księżyca. 

Dosłownie! Wyobraźcie sobie grupę kilkunastu studentów 

skupionych wokół ogniska, z latarkami do oświetlania śpiewników 

i o baaardzo rożnych zdolnościach wokalnych. Repertuar 

był bogaty. Sięgaliśmy po piosenki od Czerwonych 

Gitar i Perfektu po refleksyjną pieśń zdradzonego mężczyzny 

pt. „Chryzantemy Złociste”, ale i tak hitem tegorocznej jagody 

została piosenka “Małe 

rzeczy” Sylwii Grzeszczak, 

która towarzyszyła 

nam, a szczególności Arturowi 

z ratownictwa, całe 

siedem dni. Ogniska trwały 

bardzo długo i kończyły 

się późno w nocy, czyli 

jakieś dwie, trzy godzinki 

przed wschodem słońca. 

Po krótkiej nocy budziliśmy 

się do życia około 

12 rano. Rozpoczynały się 

wtedy pielgrzymki zombie 

do jeziora. Trzeba było 

przecież zmyć z siebie 

zapach dymu i ogniska. 

Kąpiel polegała na spłukaniu mydlin z ciała wiadrem wody 

pobranej z jeziora. Woda mimo pory roku bardzo zimna, ale 

i tak była to jedna z rzeczy, które spodobały mi się najbardziej. 

Taki „zastrzyk zimna” z rana był orzeźwiający i bardzo 

potrzebny. 

Do worka z jagodowymi hitami dorzuciłbym jeszcze gry 

towarzyskie: mafię (w roli rewelacyjnej prowadzącej Weronika), 

rewolwer, pif-paf i psychologa. Niech żałuje ten, kto 

nigdy nie grał w żadną z tych zabaw. Wyeliminowanie przeciwnika 

w rewolwerze, czy zlikwidowanie przedstawiciela 

mafii dawało dużo satysfakcji i radości (w przypadku mafii 

śmiali się wtedy zbieracze bawełny ;p). 

Prócz świetnej zabawy i wypoczynku Jagoda to źródło 

porad i informacji. My, Koty, obrzucaliśmy Russowiczów 

dziesiątkami pytań. Książki? Akademiki? Wykładowcy? Te 

i wiele innych tajemnic świata UMP stały się dla nas jasne 

i nie tak stereotypowo straszne. 

Russowicze, Koty mówią: „Dziękujemy za Jagodę 

2011!” Do zobaczenia w murach Uczelni! 

Michał Fidera 


13

TEMAT NUMERU: 

FESTIWALE 

Już w październiku studenci zmęczeni 

naporem zajęć, pytają: „Kiedy będą wakacje?”. Niestety, 

odpowiedź na to pytanie nie jest specjalnie optymistyczna, 

dlatego w pierwszym, powakacyjnym numerze 

„Pulsu”, czas na subiektywne wspomnienia tego kapryśnego, 

ale – mimo wszystko – pięknego, bardzo muzycznego 

lata. 

Nigdy nie byłem w stanie zrozumieć, dlaczego tak 

wielu z nas w wakacje wybiera Bułgarię czy Egipt tylko 

po to, aby leżeć na plaży i kąpać się w morzu. Propozycja 

takiego wyjazdu już z daleka trąca długą, ciągnącą się 

w nieskończoność, nudą! Oczywiście, można nieświadomie 

zapewnić sobie pewnego rodzaju „atrakcje”, trafiając 

do obskurnego hotelu z jedną gwiazdką (lub bez niej) zamiast 

czterech, ale chyba nikt o czymś takim nie marzy 

i z pewnością marzyć nie będzie. 

A można przecież inaczej. Bo prawdziwe atrakcje, zarówno 

stricte muzyczne jak i te pozamuzyczne, zaczynają 

się na festiwalach, których w Polsce niemało. A w tym artykule 

postaram się Wam przybliżyć kilka z nich. 

Swoje festiwalowe lato rozpocząłem od nieplanowanego 

Orange Warsaw Festival, który z roku na rok rośnie 

w siłę. Odbywa się na płycie, nielubianego przez poznańskich 

kibiców, stadionu Legii. Subiektywnie stwierdzając, 

pod względem muzycznym mogło być lepiej. Niestety, 

mimo ogromnej miłości do muzyki, nie byłem w stanie 

słuchać wijącego się po scenie Michała Szpaka, czy stać 

w tłumie 14-latek podczas My Chemical Romance, któ- 

rych – delikatnie pisząc – nie darzę specjalną 

sympatią. Na szczęście wystąpili Moby 

i Skin, więc jednak było warto. 

Drugiego dnia czekałem na The Streets, 

ale niestety w ostatnim momencie odwołali swój 

występ, dlatego z ciężkim sercem odsprzedałem bilet konikowi 

(podobnych do mnie było znacznie więcej) i wróciłem 

do domu. 

Open'erowo 

Orange Festival znacznie odbiega klimatem od typowego, 

letniego festiwalu. To można poczuć dopiero na 

imprezach organizowanych na dużej przestrzeni. Właśnie 

takie „coś” ma najpopularniejszy polski festiwal, czyli 

Open’er Festival w Gdyni. To od niego zaczęła się w Polsce 

moda na letnie festiwale. I najwyraźniej owa moda ma 

się bardzo dobrze. 

Dla tych, którzy nigdy nie mieli okazji być na Open'erze, 

mały wstępniak. Impreza od kilku lat stale gości 

w Gdyni, na lotnisku 

wojskowym, które na 

czas festiwalu (4 dni) 

zamienia się w wielkie 

miasto podzielone 

na wiele stref. Są tam 

parkingi, ogromne pole 

namiotowe z zapleczem 

gastronomicznym i sanitarnym 

oraz właściwy 

teren festiwalu, gdzie 

jest rozmieszczonych 

aż 7 scen (w tym dwie 

namiotowe i hangar 

przerobiony na „klub”), 

trzy miasteczka z gastronomią, sklepikami z płytami oraz 

ze stoiskami sponsorów. 

Ogólnie przygoda z każdym festiwalem, także Open'erem, 

rozpoczyna się od zamiany biletów na materiałowe 

opaski. Po tym zabiegu ochrona nie musi sprawdzać 

każdemu biletu (który pod wpływem deszczu może 

przestać istnieć w normalnej formie) tylko widzi z daleka 

daną opaskę, która uprawnia do wejścia czy to na teren 

festiwalu (3-4 DAYS), czy też na pole namiotowe (opaska 

CAMPING). Opasek jest wiele rodzajów, w zależności kto 

jaki karnet kupił, na ile dni lub jakie ‘ma chody’ (ostatnie 

dotyczy opasek VIP). Po festiwalu wiele osób przez jakiś 

czas lansuje się nimi na mieście – bo Open’er dla wielu to 

bardzo lansersko-hipsterska impreza. 

W tym roku line-up (czyli lista wykonawców) nie był 

przesadnie imponujący. W 2009 roku było pod tym względem 

znacznie lepiej. Ale kto co lubi. Ja pojechałem, żeby 

14 

Gazeta Studentów

TEMAT NUMERU 

zobaczyć przede wszystkim Coldplay, Foals, The National 

oraz M. I. A. Co prawda zdarzały się też trudne wybory 

między jedną sceną a drugą, na których jednocześnie 

ktoś grał, lub miał grać za chwilę (przed ewentualnym 

wyjazdem lepiej zadbać o lepszą kondycję bo sceny są 

rozmieszczone dość daleko od siebie), ale wrażenia pofestiwalowe 

mam jak najbardziej pozytywne. Coldplay dali 

przepiękny, porywający i naprawdę wzruszający koncert, 

opatrzony specjalną oprawą z dodatkowymi laserami, 

ogromnymi balonami z confetti oraz fajerwerkami na 

początku występu i podczas „Fix You” – chyba 

ich najlepszej piosenki w wersji live. 

Oczywiście poza Coldplay 

była cała masa 

innych, równie przyzwoitych 

koncertów. 

Wśród polskich wykonawców 

grających 

wcześnie (czyli od ok. 

17-ej do 20-ej), na wyróżnienie 

zasługują Pustki, 

Wojtek Mazolewski Quintet 

(zagrali aż 3 bisy w Alter Space) 

oraz powracający do grania 

zespół Sistars. Wśród wielkich 

gwiazd zagranicznych bardzo poruszył 

mnie James Blake grający 

w namiocie pełnym publiki mimo tego, że 

jego muzyka niespecjalnie pasuje do masowych imprez. 

Podobał mi się również występ Kate Nash, zaś Prince dał 

absolutnie wielki koncert (widok potężnego tłumu sunącego 

w kierunku Sceny Głównej – bezcenny), ale to chyba 

nie do końca mój klimat. Całkiem w moim stylu był niepowtarzalny, 

zagrany w rzęsistym deszczu, występ zespołu 

Foals. 

Zresztą, deszcz na festiwalu to oddzielna kwestia. 

Kiedy pada, królują peleryny przeciwdeszczowe oraz 

różnokolorowe gumowce. Kiedy pada mocno – namioty 

przeciekają, trzeba je okopywać i ratować dobytek od wilgoci. 

Na szczęście, w tym roku na Open’erze nie padało aż 

tak, żeby wszystko zamieniło się w błoto, ale i tak deszcz 

dał się niektórym mocno we znaki. Na przykład Monika 

Brodka zakończyła swój koncert przedwcześnie, ratując 

sprzęt przed lejącą się strumieniami wodą. Dla festiwalowiczów 

zasada jest prosta - skoro się jedzie na festiwal 

„pod chmurką” – trzeba liczyć się z deszczem i nie zabierać 

zbyt wielu cennych, wrażliwych na wilgoć przedmiotów. 

Nie będę ukrywał, że lubię Open’era. Od niego zacząłem 

swoją przygodę z festiwalami i do niego 

porównuję każdą kolejną imprezę, 

na której jestem. To miejsce ma 

specyficzny klimat, który przy 

pięknej pogodzie powoduje, że 

dzień zlewa się z nocą i odwrotnie. 

Całe pole namiotowe 

tętni życiem, festiwalowicze 

przed wyjściem na 

koncerty grają na gitarach, 

stoją w kolejkach 

do pryszniców i autobusów 

(tam zwykle 

rodzą się dyskusje 

na temat obejrzanych 

występów), ładują 

telefony czy po prostu poznają 

nowych ludzi. Śpi się mało, a żyje bardzo 

intensywnie. 

Trzeba dodać, że Open’er nie jest imprezą tanią (pewnie 

dlatego stał się dla niektórych swego rodzaju lansem). 

Sam bilet z polem namiotowym kosztował 410 zł (w roku 

2012 będzie zapewne drożej), choć ta cena za 4 dni jest 

całkiem w porządku, jeśli porównać ją z pojedynczymi 

koncertami organizowanymi w klubach. Gorzej z cenami 

w miasteczku. Trzeba było naprawdę dużo wydać, żeby 

się najeść i czymś ów posiłek popić, dlatego przed koncertami 

zwykłem odwiedzać centrum Gdyni, do którego 

zawoziły wszystkich darmowe autobusy. 

Offowo 

Skoro już mowa o cenach zarówno biletów, jak 

i „utrzymania”, to chyba muszę w końcu napisać o katowickim 

Off Festivalu. To chyba najbardziej hipsterska 

impreza w kraju. W końcu każdy, kto jest hipsterem (nikt 

Wam nie powie, że nim 

jest – oficjalnie nie istnieją), 

podąża za czymś co nie 

jest modne, ale wkrótce 

będzie. Off Festival pasuje 

do tej subkultury niemal 

w 100%. Trudno znaleźć 

w line-upie zespoły, które 

są znane szerokiej pu- 


15

TEMAT NUMERU 

bliczności, jak np. wyżej wspomniany zespół Coldplay. Co 

prawda, część z Was kojarzy Primal Scream, Tesco Value 

(to zespół Czesława Mozila), czy Mogwai, ale większość 

wykonawców na Offie jest po prostu w Polsce nieznana. 

Sam pojechałem trochę „na żywioł”, bo tanio, bo dość łatwo 

się dostać, ale zdecydowanie warto było tam być. 

Impreza jest zorganizowana w Dolinie Trzech Stawów. 

Ściślej: pole namiotowe zlokalizowano na lotnisku 

dla awionetek, właściwy teren festiwalu - w Dolinie. Off 

znacznie różni się od Open’era – dlatego teren jest mniejszy, 

ale zaskakująco dobrze zaplanowany. Cztery sceny, 

ogromne stoiska z gastronomią oraz masa gadżeciarzy 

rozdających kartki pocztowe, książki, przypinki itp. 

Przyznam, że gdy jechałem na Offa myślałem, że żadne 

letnie widowisko nie jest w stanie się z nim równać. 

Festiwal organizowany przez Artura Rojka naprawdę daje 

radę, zarówno organizacyjnie, jak i repertuarowo. 

Wiadomo – nikt na Offa nie jedzie, żeby zobaczyć 

wielkie gwiazdy muzyki i chyba to jest w nim najpiękniejsze. 

Oczywiście warto przed festiwalem mieć jakikolwiek 

research o tym kto-co-gra, ale już podstawowa 

wiedza o muzyce artysty pozwala na zaplanowanie występów 

i świetną zabawę pod sceną. Dzięki takiemu zabiegowi 

odkryłem kilka bardzo obiecujących zespołów, 

takich jak PC TV czy Muariolanza. Jednak mam wrażenie, 

że w tym roku absolutnym liderem wśród wykonawców 

abstrakcyjnych (tych akurat było trochę), ale przykuwających 

uwagę, był Omar Souleyman – Syryjczyk w arafatce 

i rodzimym stroju grający… techno. Szczerze? Muzyka 

grana przez Souleymana bardziej 

przypominała skoczne rytmy disco 

polo, ale siła tej tandety wyrażona 

w postaci skaczącego tłumu w przepełnionym 

namiocie była ogromna. 

I nie chodzi tutaj o to, że publika 

nie bardzo interesowała się muzyką 

i przyszła na Omara, aby obejrzeć 

coś wspaniałego. Wręcz odwrotnie! 

Ludzie przybyli zobaczyć kogoś, 

kto nie powinien tam być, ale był 

tak frapujący i odmienny- że go pokochali. 

Zresztą - wcale im się nie 

dziwię ;-) 

Off to bardzo osobliwy festiwal. 

Nie ma gwiazd, a co za tym idzie - 

raczej nie ma i nie będzie problemu ze znalezieniem kilkudziesięciu 

wykonawców pasujących do jego formuły. 

Inne festiwale typu Open’er czy duńskie Roskilde w najbliższych 

latach mogą przeżyć kryzys. A przynajmniej 

tak twierdzi Michael Eavis, szef Glastonbury Festival, 

najbardziej prestiżowego festiwalu w Europie (około 200 

tysięcy biletów rozchodzi się w kilka godzin). Według 

niego ludzie już wszystko widzieli i słyszeli, dlatego coraz 

trudniej będzie organizować duży festiwal i zapewnić 

na nim komplet widzów. Piszę to dlatego, że być może 

przyszłoroczne edycje niektórych imprez w Polsce będą 

ich ostatnimi, więc zachęcam Was do odwiedzenia chociaż 

jednej z nich. 

Łukasz Brzyski 

l.brzyski@pulsum.pl 

Jagoda Listopadowa 

Jak co roku Prorektor ds. Studenckich dr hab. Mariusz 

Puszczewicz oraz Rada Uczelniana Samorządu Studenckiego 

mają zaszczyt zaprosić wszystkich studentów Uniwersytetu 

Medycznego na: JAGODĘ LISTOPADOWĄ! 

Gdzie? Drawieński Park Narodowy 

Kiedy? 11 listopada 2011 roku 

Skąd? Parking Centrum Stomatologii, godz. 7.45 

Zapisy: 7 i 8 listopada - Biuro RUSS: D.S. Medyk pokój 018 

W godzinach: 19:00 - 20:00 

Zapewniamy: rogale marcińskie, pieczenie kiełbasek, bigos, 

grochówkę, „jagodowy barszcz”. 

A co najważniejsze chwilę odpoczynku na łonie natury. 

Każdy może zapisać maksymalnie 3 osoby - konieczne dane: 

PESEL, numery telefonu. 

Obowiązuje kaucja zwrotna w wysokości 20 zł. 

Katarzyna Kordiuk, katarzynakordiuk@tlen.pl 

16 

Gazeta Studentów

Studia od kuchni 

STUDIA OD KUCHNI 

Październikowy kurczak 

Początek października, większość z nas przywiozła zapasy 

jedzenia z rodzinnego domu, jednak są wyjątki (czyt. 

ja). Muszę więc zakasać rękawy i sama zadbać o swój 

żołądek. W związku z tym, że moje fundusze 

na samym początku nie są doszczętnie zniszczone 

– w tym miesiącu proponuję wersję na 

bogato, czyli z kurczakiem. Dlaczego październikowym? 

Ten miesiąc kojarzy mi się nie tylko 

z początkiem nowego roku akademickiego, ale 

również z grzybami, a że jestem tylko studentką, 

a nie grzybiarzem – pozostają mi pieczarki 

z Piotra i Pawła. 

Zakupy (na moją wielkość żołądka): 

- 1 pierś z kurczaka, 

- 1 duża cebula, 

- 4-5 średnich pieczarek, 

- 2 łyżki oleju lub masła, 

- 2 łyżki śmietany 12%, 

- sól, pieprz, kostka rosołowa, przyprawa do kurczaka. 

Włączamy muzyczkę*, ażeby się przyjemnie gotowało 

i w międzyczasie można było pokręcić tańce-hulańce 

nad garnkami. To do roboty! 

Obieramy cebulę, rozgrzewamy tłuszcz, w tym czasie 

kroimy cebulę w kostkę. 

Podczas gdy cebula nabiera rumieńców (dosłownie), 

myjemy pieczarki i kroimy je w półplastry. Cebula powinna 

być już zeszklona (albo przypalona, jak kogoś do 

reszty porwały tańce-hulańce), wtedy dodajemy pieczarki 

i chwilę podsmażamy, dodajemy sól, pieprz, zioła – co kto 

preferuje. 

Robimy wyśmienity i wysokiej jakości bulion z kostki 

rosołowej (pół lub cała szklanka), wlewamy do pieczarek, 

mieszamy, przykrywamy. 

Kurczaka myjemy, kroimy w kostkę, posypujemy 

przyprawą do kurczaka, podsmażamy na minimalnej ilości 

oleju (wersja light – upiec w całości i później pokroić 

w kostkę). 

Część wywaru z pieczarek i cebuli mieszamy ze śmietaną 

w osobnym naczyniu (profesjonaliści nazywają to 

hartowaniem), wtedy całość wlewamy do duszących się 

pieczarek, mieszamy i chwilę gotujemy. 

Doprawiamy wg uznania. 

Dodajemy kurczaka i po chwili gotowania podajemy 

z ziemniakami lub ryżem (polecam wstawić wodę na jedno 

lub drugie na samym początku gotowania). 

Smacznego! 

Czas: maksymalnie 30 minut. 

Naczynia, przyrządy i inne kuchenne narzędzia tortur, 

które należałoby później umyć: garnek, patelnia, deska 

do krojenia, nóż, miseczka, talerz, sztućce. 

Dodatek dla dbających o linię: 445 kcal, 30 g tłuszczu, 

35 g białka, 10 g węglowodanów, 3 g błonnika. 

Skoro już jesteśmy przy temacie diet i jesieni… Jesień 

kojarzy się z chandrą i tym samym chęcią podjadania czegoś 

słodkiego. W związku z tym proponuję przepis na coś 

dobrego i dietetycznego zarazem. 

Owsiane batoniki z jabłkami i cynamonem 

- 2 jabłka, pokrojone w plasterki i ugotowane albo 175 g 

przecieru jabłkowego, 

- 175 g płatków owsianych, 

- 2 łyżeczki cynamonu, 

- 4 białka z jaj, 

- 1 łyżka miodu, 

- 50 g rodzynek, 

- 6 łyżek odtłuszczonego mleka. 

Mieszamy wszystkie składniki w misce, przekładamy 

do formy ( 23x15 cm), pieczemy w temp. 200° przez 15 

minut. Gdy ciasto będzie chłodne, kroimy je w prostokąty. 

Szybko, prawda? 

Kalorie = 87 

Białko = 3g 

Węglowodany = 17 g 

Tłuszcze = 1,3 g 

Błonnik = 1,3 g 

B.Ś 


17

ONA & ON 

On: Dobry ranek, Cukiereczku! 

Ona: Cześć, Orzeszku! 

On: Powiemy im, Fryteczko? 

Ona: Czemu nie? I tak wszyscy nasi znajomi już wiedzą 

z fejsa. 

On: Chyba Twoi. Mnie nie ma na fejsie. 

Ona: Może o tym 

jeszcze nie wiesz, ale 

„nie ma Cię na fejsie 

– nie istniejesz”. 

On: Zdecydowanie nie 

czuję się, jakbym nie 

istniał. Szczególnie 

teraz, kiedy nie ma już 

Onej i Onego, tylko 

są... 

Ona: … Oni! 

On: Zaczęło się od 

wspólnego pisania, 

a skończyło się jak 

zawsze. Cieszę się, że 

wzięłaś mnie na to wesele. 

Ona: Daj spokój, po 

prostu nie miałam 

z kim iść. 

On: A myślałem, że Ty 

to tak... 

Ona: No pewnie, 

Żuczku! 

On: Czyli żartujesz 

sobie ze mnie, Wisienko? 

Ona: Tak, Eklerku! 

On: Komuś chyba zaraz 

glukoza skoczy, 

więc może zejdźmy 

z tych tematów cukierniczych. 

Ona: Ale przyznasz, 

że moja mama robi 

świetny sernik. 

On: Och, nie mów, bo 

mi aż burczy w brzuchu! 

Ona: Zrobiłeś na niej świetne wrażenie, wiesz? 

On: Wiadomo, w końcu do moich licznych zalet, oprócz 

inteligencji, urody, grzeczności... 

Ona: … skromności... 

On: … należy też błyskotliwość. 

Ona: Oj, nie wlewaj sobie. Za to walnąłeś z tym silnikiem... 

On: No co, skąd mogłem wiedzieć, że Twój tata jest mechanikiem-amatorem? 

Ona: Ale nie musiałeś mówić, że tylko głupi i biedny 

naprawia sam swój samochód, a Ty jeździsz do autoryzowanego 

warsztatu. 

On: No jeden raz gdzieś nawaliłem, a Ty mi tu... 

& 

Ona: Jeden? Jeden z wielu! Jeden raz, to udało Ci się 

błysnąć! 

On: Czy mi się wydaje, czy my się kłócimy? 

Ona: Ja się kłócę? To Ty się kłócisz! 

On: Jesteśmy ze sobą od lipca, a zrzędzisz tak, jakbyśmybyli 

z 40 lat. 

Ona: My nie przetrwamy 40 lat! Tak ładnie zaczęliśmy, 

a Ty mi tu zaczynasz z samego rana szopkę robić? 

18 

Gazeta Studentów

ONA & ON 

On: Ja zaczynam? Skarbeńku, daj spokój! 

Ona: Tak samo mnie nazwałeś, gdy mnie pierwszy raz 

pocałowałeś. 

On: Pamiętasz to jeszcze? 

Ona: Oczywiście, że tak. Noc, gwiazdy, cisza wkoło. 

On: I dym papierosowy. Może i to szkodzi, ale palenie 

czasem łączy ludzi. 

Ona: Gdybyśmy wtedy nie wyszli zapalić... 

On: … to pewnie byśmy się sparowali kiedy indziej. 

Ona: Może tak, może nie. 

On: Może z tej okazji powinniśmy wyprodukować papierosy 

z naszymi imionami? 

Ona: Albo po prostu „Ona & On”. 

On: Brzmi całkiem nieźle. Zrobiłyby furorę i odniosły 

ogromny sukces komercyjny. 

Ona: A w ogóle skąd Ty wiedziałeś, że ja coś do Ciebie 

mam? Tak mocno starałam się to ukryć. 

On: Słońce, to po prostu efekt złożonej analizy sygnałów 

werbalnych i niewerbalnych. W męskim mózgu jest nawet 

taki duży ośrodek za to odpowiedzialny. 

Ona: I nazywa się „seks”? 

On: No, to teraz już mi sprawiłaś przykrość... Nie żebym 

nie miał ośrodka seksu, ale mam też liczne inne ośrodki: 

uprzejmości, romantyczności, miłości. 

Ona: No dobrze, to był głupi żart. Ty naprawdę jesteś 

fajny. I tak mnie wtedy znienacka pocałowałeś... 

On: Miałaś takie maślane oczy, że chyba musiałbym być 

ślepy, żeby tego nie zauważyć. 

Ona: A ja Tobie od kiedy się podobałam? 

On: Już Ci mówiłem, że u mnie nie ma takiej stałej granicy. 

Lubiliśmy się, oboje byliśmy wolni, więc pomyślałem 

sobie, że może warto spróbować. 

Ona: I bardzo dobrze, że wtedy spróbowałeś. Czasem 

mnie wkurzasz, ale w głębi duszy... 

On: … no? 

Ona: No nic, lubię Cię. Po prostu. 

On: Ja Ciebie też. 

Ona: Nie uważasz, że trochę za dużo prywaty w tych 

naszych wyznaniach? 

On: Chwalimy się swoim szczęściem. Co w tym złego? 

Ona: To, że są osoby samotne, którym nie jest za fajnie, 

gdy to czytają. 

On: Niech na naszym przykładzie widzą, że samotność 

nie trwa wiecznie. 

Ona: To prawda, ja niedawno też byłam sama. Ale 

jakbyśmy chcieli komuś poradzić, jak znaleźć partnera, 

skąd go wziąć, to co powinniśmy powiedzieć? 

On: Chyba nie ma konkretnej recepty. Osobiście uważam, 

że najlepszą metodą jest „nie szukać”. 

Ona: Trudno kogoś znaleźć, jak się nie szuka... 

On: Ale nie szukać, to nie to samo, co nie kontaktować 

się z ludźmi. Chodzi o to, by nie narzucać się ze swoimi 

emocjami. 

Ona: Że to niby zniechęca? Ale to przecież miłe, jak 

wiesz, że komuś na Tobie zależy. 

On: Miłe, jeśli Tobie też zależy. 

Ona: Fakt. Łatwo przejść w narzucanie się. 

On: Otóż to. A tak, gdy podejdziesz do sprawy na luzie, 

może się tylko udać! Obojętnie, czy przez „udanie się” 

rozumiesz bycie z kimś czy właśnie nie. 

Ona: Ja Ci się narzucałam? 

On: Nie, zdecydowanie nie, chociaż od sygnałów niewerbalnych 

robiło się momentami gorąco. Po Tobie po 

prostu widać, że ktoś Ci się podoba. 

Ona: Ojej, czuję, że się czerwienię... 

On: Nie tylko po Tobie, to po prostu widać, tylko trzeba 

mieć trzeźwość umysłu, by to zauważyć. 

Ona: A jak już się kogoś zdobędzie, tak na luzie, to już 

nie trzeba się starać? 

On: Oczywiście, że trzeba. Tylko też nie można robić 

tego przesadnie. 

Ona: Ja tam lubię, jak mnie podrywasz. 

On: Ale ja to robię z umiarem, daję Ci żyć. Daję, prawda? 

Ona: Zgadza się. Nie czuję, żebyś mi się narzucał. 

On: No właśnie. A Kasia mi to zarzucała. Czuła się osaczona. 

Ona: Nadal o niej myślisz? 

On: Skłamię, jeśli powiem, że nie. Ale wiem, że to już 

przeszłość i że jedynie Ty się dla mnie liczysz. Tylko 

rozumiesz, pewne bolesne sprawy zostają, tak łatwo nie 

znikają. 

Ona: Rozumiem, rozumiem. A co mogę zrobić, żebyś 

o niej nie myślał? 

On: Jest pewien sposób... 

Ona: No nie, znowu? Przecież skończyliśmy to robić 

pół godziny temu! 

On: Ja wiecznie jestem gotowy! 

Ona: Taaa, udowodnij! 

On: Drodzy czytelnicy, pozwolicie, że na tym skończymy 

i... 

Ona: … do zobaczenia w listopadzie. No dalej, wyłączaj 

ten dykta... 

ona@pulsum.pl 

on@pulsum.pl 


19

ROZMAITOŚCI 

Białe fartuchy 

w światłach reflektorów 

Zapewne każdy z Was kiedyś natknął się na artykuł 

o zawodach, w których jeszcze do niedawna, czasem nawet 

nadal, pracują Gwiazdy. Z zaskoczeniem przyjmujemy 

wiadomości, że znany, serialowy aktor, jeszcze do 

niedawna był ochroniarzem lub że kabareciarz z zawodu 

jest nauczycielem WF-u. Postanowiłam pójść tym tropem 

o krok dalej i dowiedzieć się o Znanych, którzy związali 

się z medycyną. Poniżej przedstawiam Wam kilka nazwisk, 

które oprócz sceny powiązane są/były/miały być 

z branżą medyczną. 

Każdy szanujący się fan 

„Kilera”, „Poranku kojota” 

i podobnych polskich produkcji 

lat ’90 zna zapewne 

Kubę Sienkiewicza – lidera 

zespołu „Elektryczne Gitary”. 

Na myśl przychodzą mi 

już kultowe (i z jaką radością 

opuszczające gardła na imprezach) 

przeboje typu „To 

już jest koniec”, czy „Dzieci”. 

W godzinach dziennych, 

czasami nocnych, wykonawca 

wyżej wymienionych hitów wdziewa kitel i spełnia się 

jako neurolog z tytułem doktora nauk medycznych. 

Zmieniając lokalizację na Katedrę Nefrologii, Dializoterapii 

i Chorób Wewnętrznych Warszawskiego UM 

mamy szansę spotkać doktora Mirosława Jędrasa – który 

odmiennie od wyżej wymienionego kolegi po fachu 

– w wolnych chwilach zakłada na głowę czajnik/garnek 

i daje się poznać szerszej publiczności jako pozytywnie 

zakręcony lider grupy muzycznej „Zacier”. 

Ada Fijał natomiast, aktorka i piosenkarka, miała 

w swoim życiu epizod związany z – jak sama twierdzi 

– „zaglądaniem ludziom w zęby”. Chodzi oczywiście 

o ukończoną na UJ stomatologię, jednak w przeciwieństwie 

do Sienkiewicza i Zaciera, pani Fijał nie deklaruje 

powrotu do zawodu. Podobnie Maria Pakulnis – aktorka 

jest dyplomowaną pielęgniarką, która od dawna nie praktykuje 

w swoim dawnym zawodzie, ale pewne umiejętności 

posiada do dziś. 

Wybieramy się za granicę i docieramy do członków 

legendarnego Monty Pythona. Jeden z założycieli grupy, 

Graham Chapman, medycynę ukończył na Uniwersytecie 

Cambridge, jednak nigdy w zawodzie nie pracował. 

W czasie studiów poznał przyszłych współpracowników 

i jego przygoda z białym fartuchem zakończyła się zaraz 

po praktykach. 

Jeżeli pamiętacie popularny kilka lat temu serial „Misja 

w czasie”, zapewne kojarzycie odtwórcę głównej roli , 

Jonathana LaPagilę. Otóż okazuje się, że serialowy Frank 

Parker w rzeczywistości przez 3 lata po studiach praktykował 

medycynę, a dopiero potem zajął się aktorstwem. 

Więcej sław deklaruje bądź to dawną chęć do uprawiania 

zawodów medycznych, bądź to nawet mówi o rozpoczęciu 

(ale nie ukończeniu) studiów. Edward Linde- 

Lubaszenko porzucił medycynę na IV roku, kiedy to 

ostatecznie zwyciężyła miłość do aktorstwa. Miał co 

prawda jeszcze pewne nadzieje, że lekarzem zostanie 

jego syn, Olaf, ale i jego pochłonęła scena. 

Denzel Washington kończył właśnie kolejny 

semestr na wydziale lekarskim, kiedy stwierdził, że 

lepiej realizuje się na warsztatach aktorskich – podążył 

więc, śmiem twierdzić, za swoim powołaniem. 

Natomiast Jesse Spencer – serialowy dr Chase, 

którego nikomu nie trzeba przedstawiać – w życiu 

prywatnym jest otoczony lekarzami. Ojciec, dwóch 

braci i siostra aktora realizują się jako medycy (swoją 

drogą jestem ciekawa, czy mu wytykają błędy merytoryczne 

po emisji każdego nowego odcinka „Doktora 

House’a”). Sam aktor mówi, że gdyby nie aktorstwo, pewnie 

zostałby lekarzem. 

Wśród znanych istnieją też tacy, którzy są w trakcie 

studiów na kierunku lekarskim. Czy dopingowaliście Matsa 

Meguenni’ego w trakcie emisji polskiej wersji programu 

„X-Factor”? To nasz kolega „łączący się w bólu” – studiuje 

medycynę w Krakowie. 

Wśród polskich gwiazdek i gwiazdeczek nie brakuje 

takich, którzy zgodnym chórkiem deklarują, iż „gdyby nie 

(…), pewnie byłbym/byłabym lekarzem”. Należą do nich 

Anna Samusionek, Małgorzata Kożuchowska, Cezary Pazura 

(w jego przypadku wielokropkiem jest lęk przed widokiem 

krwi – a niby Kiler, nie?). No cóż, rodzima scena 

sporo by straciła, ale medycyna… hmmm. 

Nazwisk niezbyt wiele, ale cóż za jakość. Jak widać 

w wyjątkowych przypadkach studia medyczne potrafią 

otworzyć drzwi nie tylko do szpitala czy przychodni, ale 

także do show-biznesu. A Wy? Czy znacie jakiegoś lekarza, 

pielęgniarkę, stomatologa czy farmaceutę realizującego 

się na scenie? A może sami planujecie takową przyszłość?:-) 

j.w. 

20 

Gazeta Studentów

ROZMAITOŚCI 

26 października – Światowy Dzień Donacji i Transplantacji 

“You never know when it's time to go 

But you can leave flowers when you go 

Roses from your body 

Your so precious gift 

Your last wish so simply 

Left for those to live” 

(fragment “A Gift for Life”) 

Przed nami kolejny Światowy Dzień Donacji i Transplantacji. 

Pierwszy z nich odbył się w Genewie, 6 lat temu. 

Poruszono na nim m.in. temat jakości życia po przeszczepie, 

regulacji prawnych oraz powrotu do normalnego 

funkcjonowania po zabiegu. W tym roku spotkanie odbędzie 

się w RPA. 

Jest to doskonały moment do podsumowań i przemyśleń 

dotyczących popularności przeszczepów w naszym 

kraju. Wielu Polaków wciąż nie zgadza się na oddanie 

organów swojego bliskiego dla potrzebujących chorych; 

równie mało popularne są przeszczepy rodzinne. Często 

takie sytuacje wynikają z braku doinformowania czy lęku 

przed nieznanym. „Każdy przeszczep narządu ma swoje 

źródło w decyzji o wielkiej wartości etycznej, decyzji, aby 

bezinteresownie ofiarować część własnego ciała z myślą 

o zdrowiu i dobru innego człowieka. Na tym właśnie 

polega szlachetność tego czynu, który jest autentycznym 

aktem miłości.” – są to słowa Jana Pawła II, który w ten 

sposób wyraził poparcie Kościoła dla transplantacji. 

Pozytywną tendencję wykazują rosnące bazy dawców 

szpiku - coraz większa świadomość pozwala na ratowanie 

żyć ludzkich na całym świecie. (więcej informacji na: 

http://www.dawcy-szpiku.pl/). W naszym kraju najbardziej 

popularne jest oddawanie krwi, w Poznaniu jest to 

możliwe dzięki Regionalnemu Centrum Krwiodawstwa 

i Krwiolecznictwa, znajdującemu się przy ulicy Marcelińskiej 

44, czyli bardzo blisko naszej Uczelni Do donacji, 

poza oczywistą ideą, ma zachęcić spora dawka kalorii oraz 

zwolnienie z zajęć; oddanie krwi łączy się z jej przebadaniem, 

dzięki czemu możemy dowiedzieć się więcej na 

temat swojego zdrowia (więcej informacji na: http://www. 

rckik.poznan.pl/). 

Jako dorośli ludzie możemy sami decydować o swoim 

losie. Dzięki naszym wyborom już teraz możemy podarować 

komuś zdrowie, a nawet życie. Świadomość wśród 

studentów uczelni medycznych powinna być największa 

i dzięki temu rozpowszechniana w coraz szerszych kręgach. 

Z okazji zbliżającego się Światowego Dnia Donacji 

i Transplantacji życzę wszystkim i sobie odwagi, by podzielić 

się z potrzebującymi tym, co jest nam najbliższe. 

Diversity and Equity and Health Promotion 

J.K. 

Można powiedzieć, że wakacje to czas, w którym należy 

odpoczywać. Po pełnym wyzwań roku akademickim 

każdemu należy się chwila relaksu. Ale dlaczego nie połączyć 

wypoczynku z odrobiną pracy? Wbrew pozorom jest 

co całkiem łatwe, a nawet przyjemne. 

Tak też było w przypadku 8 studentów naszej uczelni. 

Połączyliśmy naukę z wypoczynkiem, a to za sprawą 

VIII edycji Summer School. W tym roku temat przewodni 

brzmiał: Diversity and Equity and Health Promotion. 

Oprócz Polaków wśród uczestników można było znaleźć 

studentów z Niemiec, Turcji, Hiszpanii czy Holandii. Od 

rana do popołudnia przedstawialiśmy wyniki naszych 

badań, a po południu zwiedzaliśmy miasteczko. Dyskutowaliśmy 

między innymi o dyskryminacji osób transseksualnych, 

dzieciobójstwie czy szczepieniach dla podróżujących. 

Nie sposób wymienić wszystkich tematów. 

Dyskusje nie miały końca, a kiedy już się nagadaliśmy, 

przychodził czas na odpoczynek. Jednak organizatorzy tegorocznej 

edycji nie pozwolili nam się nudzić. W czasie 

wolnym nie zabrakło wycieczek do pobliskiego Stuttgartu, 

gdzie zwiedziliśmy główną ulicę Königstraße, ale również 

szpital Fundacji Roberta Boscha (najnowocześniejszy 

szpital jaki widziałam i na szczęście nie tylko my - Polacy 

byliśmy zszokowani poziomem tej placówki). Kolejną 

atrakcją był spacer z przewodnikiem po Esslingen, spotkanie 

z burmistrzem oraz uroczysta kolacja ze specjałami 

kuchni niemieckiej. 

Oczywiście nie ma nic za darmo. Wyniki, które prezentowaliśmy, 

należało najpierw uzyskać. Prace trwały już od 

października 2010 roku. Tak też będzie i w tym roku. Jeśli 

więc chcesz poszerzyć swoje horyzonty, rozwinąć się 

naukowo lub poznać ludzi z innych krajów – zapraszamy. 

Najbliższe spotkanie odbędzie się 25 października 

br. o godz. 18:00 w sali 501 Coll. A. Wrzoska 

przy ulicy Dąbrowskiego 79. Na zachętę dodam, że 

Szkoła Letnia liczy się jako fakultet! 

Wszelkie informacje na temat najnowszej edycji 

Summer School znajdziecie również na stronie: 

www.kpz.ump.edu.pl. 

Gorąco zachęcam do udziału. 

Ania Ratajczyk 

22 

Gazeta Studentów

Fakultet „Medycyna w czasach narodowego socjalizmu” 

Dwadzieścioro studentów naszej uczelni: 

Wydziału Lekarskiego I i Wydziału Nauk 

o Zdrowiu w dniach 23-26 maja 2011 wyjechało 

do Berlina, aby wziąć udział w polskoniemieckim 

seminarium „Medycyna w czasach 

narodowego socjalizmu”. Oprócz zajęć 

w Domu Konferencji Wannsee, uczestnicy 

mieli okazję zwiedzić stolicę Niemiec, Poczdam 

oraz były obóz koncentracyjny w Ravensbrück. 

O seminarium 

Dom Konferencji w Wannsee to piękna 

willa nad jeziorem na obrzeżach Berlina, 

w której 20 stycznia 1945 roku grupa najwyższych 

rangą nazistów podjęła decyzję 

o „ostatecznym rozwiązaniu kwestii żydowskiej”. 

Po latach posesja stała się Miejscem 

Pamięci i Edukacji Historycznej, odwiedzanym 

przez gości z całego świata. 

Plan trzydniowego seminarium zawierał prelekcje, ćwiczenia 

z materiałami źródłowymi, pracę w grupach oraz dyskusje. 

Tematyka seminarium była wymagająca. Dotyczyła 

m.in. przymusowej sterylizacji i eutanazji, stosunku lekarzy 

i pielęgniarek do higieny rasowej i zabijania chorych, ich 

współudziału w mordowaniu pacjentów, czy odmowę współpracy 

jako możliwość działania personelu medycznego. 

Szansę na precyzyjne zrozumienie omawianych kwestii mieliśmy 

dzięki przeprowadzeniu całości zajęć w języku polskim. 

Wielokulturowy Berlin 

Pobyt w Berlinie nie ograniczył się jedynie do zajęć 

w Miejscu Pamięci i Edukacji Historycznej. W ramach programu 

byliśmy pod pomnikiem ofiar Akcji T4 - miejscem 

składania hołdu wszystkim zamordowanym ofiarom planowej 

eutanazji. Zwiedziliśmy także berlińskie Muzeum 

Żydowskim oraz Pomnik Zamordowanych Żydów Europejskich 

i Ośrodek Informacji. Wieczorami, po powrocie do 

samego serca Berlina, tuż przy ulicy Unter den Linden, cała 

grupa miała okazję zwiedzać najsłynniejsze zakątki tego 

wielokulturowego miasta. Możemy pochwalić się licznymi 

fotografiami upamiętniającymi między innymi: Bramę 

ROZMAITOŚCI 

Brandenburską, Uniwersytet Humboldtów, Kronprinzenpalais, 

Opernpalais, Katedrę Świętej Jadwigi oraz Katedrę 

Berlińską, Park Tiergarten, Alexanderplatz, Babelplatz, Mur 

Berliński, Kolumnę Zwycięstwa, Pomnik Żołnierzy Radzieckich, 

Filharmonię Berlińską oraz Bundestag. 

Wizyta w Poczdamie, choć trwająca zaledwie kilka 

godzin, była niezwykle interesująca. Każdego bez wyjątku 

zachwycił kompleks parków, ogrodów oraz pałace, które nawet 

dla najbardziej wymagających turystów stanowią prawdziwą 

atrakcję. Ostatnim miejscem, jakie odwiedziliśmy już 

w drodze powrotnej, był dawny obóz koncentracyjny w Ravensbrück. 

Nie tylko nauka 

Seminarium w Berlinie zaowocował nie tylko rozwojem 

naukowym. Był to również mile spędzony czas oraz 

przede wszystkim okazja do zawarcia nowych znajomości 

studentów różnych kierunków. Pomimo trudnej tematyki zajęć, 

dopisywał nam humor. Niesamowita atmosfera Berlina 

sprzyjała dobrej zabawie i odpoczynkowi. W imieniu swoim 

i wszystkich uczestników zachęcam do wzięcia udziału 

w kolejnych projektach SKN Etyki i Bioetyki. 

Anna Płażewska 

SKN Etyki i Bioetyki 


23

PORADNIK 

PORADNIK DLA PRZYSZŁEGO ABSOLWENTA, 

czyli jak skończyć studia 

Dopiero skończyły się wakacje, a w PULSie możecie już 

przeczytać kolejną – czwartą część poradnika dla przyszłego 

absolwenta. Wiem, że do końca roku akademickiego zostało 

bardzo, bardzo dużo czasu, w tym jeszcze 7 numerów PULSu, 

ale tematów które interesują studentów ostatnich lat jest pewnie 

znacznie więcej, dlatego z poradnikiem ruszamy już teraz, 

w październiku. 

O czym przeczytacie w tym miesiącu? O kilku nowościach 

związanych z nowelizacją Ustawy o Szkolnictwie Wyższym, 

o ubezpieczeniu zdrowotnym, a także o zmianach które dotyczą 

studentów kierunku lekarskiego. 

Ustawa o Szkolnictwie Wyższym 

Nowa Ustawa o Szkolnictwie Wyższym wprowadza zmianę 

dotyczącą ulg w opłatach za przejazd publicznymi środkami 

komunikacji miejskiej dla absolwentów studiów licencjackich. 

Z ulg tych będziecie mogli korzystać do 31 października roku, 

w którym ukończycie studia, a nie jak było to dotychczas – do 

dnia ukończenia studiów. Ta zmiana nie dotyczy jednak absolwentów 

studiów uzupełniających magisterskich oraz jednolitych 

studiów magisterskich. 

Ubezpieczenie zdrowotne 

Kończąc studia warto wiedzieć, że prawo do świadczeń 

opieki zdrowotnej studenta wygasa po upływie 4 miesięcy od 

zakończenia studiów, przyjmując że zgodnie z Ustawą: „datą 

ukończenia studiów jest data złożenia egzaminu dyplomowego, 

w przypadku kierunków lekarskiego, lekarsko-dentystycznego 

– data złożenia ostatniego wymaganego planem studiów 

egzaminu, a w przypadku kierunku farmacja – data zaliczenia 

ostatniej, przewidzianej w planie studiów praktyki”. W przypadku 

studenta, który zaliczył ostatni rok studiów i nie złożył 

egzaminu dyplomowego w terminie obowiązek ubezpieczenia 

zdrowotnego wygasa z dniem 30 września. 

Zmiany dotyczące studentów WL I 

Na koniec chciałabym zwrócić uwagę studentom Wydziału 

Lekarskiego I, że od tego roku, aby ukończyć studia 

w książeczce praktyk należy mieć poświadczone wykonanie 

wszystkich umiejętności praktycznych. 

Jeżeli po przeczytaniu kolejnej części tego poradnika 

będziecie mieli jakieś pytania piszcie: 

a.zajaczkowska@pulsum.pl. 

Ania Zajączkowska 

Pulsterwencja – napisz do nas: pulsterwencja@pulsum.pl 

Witam. Mam pytanie odnośnie ankiet studenckich. Dlaczego studenci kierunku farmacja (nie wiem jak innych kierunków na 

naszym wydziale) nie mają możliwości wypełniania ankiet przez Wirtualny Dziekanat, które są stworzone po to aby poprawić 

jakość kształcenia? Z tego co mi wiadomo dla studentów WNoZ istnieje taka opcja na Wirtualnym Dziekanacie. Wypełniając 

ankiety \"papierowe\" w każdej z Katedr, po zakończeniu cyklu zajęć, mam wrażenie, że te ankiety wylądują w koszu i nikt nie 

przejmie się naszą opinią. Co więcej, osoby z którymi rozmawiałem myślą podobnie. Czy jest nadzieja, że to się kiedyś zmieni? 

Pozdrawiam gorąco. - student farmacji 

Weronika Pelczar, przewodnicząca RUSS: „Zgodnie 

z obowiązującym Regulaminem Studiów każda jednostka jest 

zobowiązana do przeprowadzenia wewnętrznej ankietyzacji 

po zakończeniu kursu zajęć. Każdy student wie jak często 

i czy w ogóle takie ankiety się pojawiają. 

Co do ich dalszych losów, po mniej lub bardziej skrupulatnym 

wypełnieniu przez studenta- np.: na Wydziale Lekarskim 

I informacje z ankietyzacji wewnętrznej spływają do 

Dziekana. Dokładny przebieg ankietyzacji jest już kwestią 

indywidualną każdej jednostki. 

Osobny problem to akietyzacja oparta na ocenie zajęć 

prowadzonych przez poszczególnych asystentów - wielokrotnie 

zwracaliśmy uwagę na konieczność tego typu ankietyzacji, 

ponieważ jak każdy już pewnie doświadczył - poziom 

zajęć bardzo zależy od kompetencji i stopnia zaangażowania 

prowadzącego.” 

Prof. UM dr hab. Maria Chrzanowska, pełnomocnik 

Dziekana Wydziału Farmaceutycznego ds. Zapewniania 

Jakości Kształcenia: „Uprzejmie informuję, że na Wydziale 

Farmaceutycznym Naszego Uniwersytetu działa Zespół 

ds. Zapewnienia Jakości Kształcenia. Działalność Zespołu 

rozpoczęła się od opracowania autorskiego protokołu, według 

którego odbywają się hospitacje ćwiczeń i seminariów 

na wszystkich kierunkach Wydziału Farmaceutycznego.Protokół, 

zatwierdzony przez Przewodniczącego Uczelnianego 

Zespołu ds. Zapewnienia Jakości Ksztalcenia, Pana Prof. dr 

hab. Jana Pawlaczyka, sklada się z obserwacji techniczno-organizacyjnych 

oraz obserwacji (pytań) dotyczących procesu 

dydaktycznego. Członkowie Zespołu przeprowadzili dotychczas 

53 hospitacje ćwiczeń i seminariów w zespołach dwu lub 

trzy osobowych, z których zbiorcze protokoły są przekazywane 

Kierownikom Katedr, w których odbyły się hospitacje. 

Protokół zawiera propozycje modyfikacji zajęć przedstawione 

przez Kierowników, uwagi studentów dotyczące zarówno 

procesu dydaktycznego jak i warunków, w których odbywaja 

się zajęcia oraz propozycje modyfikacji i zalecenia Zespołu 

prowadzącego hospitację. W piśmie skierowanym do Kierowników 

zawarta jest prośba o przedyskutowanie wyników 

hospitacji z nauczycielami akademickimi i ich uwzględnienie 

w miarę mozliwości i uzasadnienia merytorycznego. Sprawozdania 

z dzialalności Zespołu wraz z protokolami z odbytych 

hospitacji są przekazywane Dziekanowi Wydzialu Farmaceutycznego, 

Prof. dr hab. Edmundowi Grześkowiakowi 

oraz Przewodniczącemu Uczelnianego Zespołu ds. Zapewnienia 

Jakości Kształcenia w UMiKM, Panu prof. Janowi 

Pawlaczykowi. 

Czlonkowie Zespolu planują ponowne hospitacje na 

ćwiczeniach, do których studenci zgłaszali uwagi krytyczne. 

Ponadto Zespół dysponuje analizą wyników około 1800 ankiet 

wewnętrznych ćwiczeń i seminariów przeprowadzonych 

w Katedrach Wydzialu Farmaceutycznego i oczekuje na wyniki 

około 650 ankiet, które są w trakcie realizacji. Zespół 

planuje przeprowadzenie ogólnouczelnianej ankietyzacji wykladów 

w roku akademick 2011/2012.” 

24 

Gazeta Studentów

KINO MUZA 


25


NajLEPsza uczelnia medyczna w kraju? 

Czyli subiektywno – obiektywne 

podsumowanie wrześniowego LEP-u. 

23 września bieżącego roku odbyła się kolejna sesja 

Lekarskiego Egzaminu Państwowego. Jak poradzili sobie 

z nim zdający? Jak kształtują się opinie na temat poziomu 

trudności? Jak na tle wszystkich piszących egzamin wypadli 

Absolwenci naszego Uniwersytetu? Ile osób czeka kolejne 

podejście, jakie były przykładowe pytania na ostatnim 

LEP-ie? I czy nasza uczelnia faktycznie jest najlepszą 

medyczną uczelnią w kraju (przynajmniej patrząc pod 

kątem punktów zdobywanych na tym egzaminie)? Odpowiedzi 

na powyższe pytania znajdziecie w tym podsumowaniu, 

a wyciągnięte wnioski pozwolą Wam na jeszcze 

lepsze przygotowanie się do egzaminu, który w dużej mierze 

zadecyduje o Waszej przyszłej karierze zawodowej. 

4083 – tylu lekarzy stażystów z całej Polski przystąpiło 

do egzaminu w tegorocznej sesji jesiennej. Spośród 

nich, prawie 11% nie osiągnęło minimalnej liczby punktów 

umożliwiającej zaliczenie testu. Co najmniej 445 

osób będzie więc starało się poprawić swój wynik w sesji 

wiosennej w 2012 roku. Jak na tle ogólnokrajowym wypadli 

absolwenci UMP? 

Do egzaminu przystąpiło 368 osób, które ukończyły 

Uniwersytet Medyczny w Poznaniu. 9,5 % nie osiągnęło 

wymaganego minimum - co stanowi wynik lepszy, niż 

średnia krajowa. Jednak najlepszym rezultatem pod względem 

zdawalności pochwalić się może Collegium Medicum 

Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, gdzie egzamin 

z wynikiem pozytywnym zdało 97,4% absolwentów! 

Średnia liczba punktów uzyskana przez lekarzy stażystów 

na ostatnim egzaminie wyniosła 132,10 pkt na 198 

punktów możliwych do zdobycia (docelowo można było 

uzyskać 200 punktów, jednakże 2 zadania zostały unieważnione). 

Poznań, pod względem średniej punktacji plasuje 

się (z wynikiem 133,77 pkt) na piątym miejscu wśród 

polskich uczelni medycznych. Przed nami znaleźli się 

absolwenci Collegium Medicum w Bydgoszczy, Uniwersytetu 

Medycznego w Łodzi, Gdańskiego Uniwersytetu 

Medycznego, a na pierwszym miejscu ponownie: Collegium 

Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie 

(138,11 pkt). 

Ciekawe wnioski można wysunąć po przeanalizowaniu 

danych otrzymanych z CEM dotyczących poszczególnych 

dziedzin medycznych. Na podstawie tych informacji 

można śmiało przyznać, że nie musimy się wstydzić 

poziomu nauczania z chorób wewnętrznych (2. miejsce 

w Polsce – średnio student UMP odpowiedział na 72% 

pytań dotyczących tego tematu) czy ginekologii, gdzie zajęliśmy 

pierwsze miejsce w Polsce! Aby uzyskać ten wynik 

wystarczyło odpowiedzieć poprawnie na średnio 65% 

pytań z tej dziedziny. 

Mimo to zajęliśmy dopiero 5 miejsce w Polsce. Przyczyną 

tego jest głównie fakt, że w pozostałych specjalnościach 

wypadliśmy średnio lub po prostu słabo. Przykładowo 

z ratownictwa zajęliśmy trzecie, a z psychiatrii drugie 

miejsce. Niestety - od końca. I właśnie tutaj powinniśmy 

szukać możliwości dogonienia czołówki. Nie oczekujmy, 

że zmiany zajdą odgórnie, ze strony poszczególnych katedr 

czy zakładów. Bo to głównie od nas zależy wynik, 

jaki uzyskamy, a wiedząc już w czym przede wszystkim 

mamy braki, głupotą lub grzechem (jak kto woli) byłoby 

tej wiedzy nie wykorzystać. 

Do chwili obecnej (początek IV roku) tylko na jednych 

zajęciach miałem styczność z pytaniami z LEP-u. Sprawdzenie 

naszej wiedzy pod kątem Lekarskiego Egzaminu 

Państwowego zaproponowała nam jedynie prof. UM dr 

hab. Magdalena Figlerowicz. Można sądzić, że powodem 

tego jest fakt, iż nie posiadamy jeszcze dostatecznej wiedzy 

umożliwiającej nam sprostać tematyce LEP-u, jednakże 

zamieszczonymi poniżej pytaniami chcę udowodnić, 

że jest to błędne przekonanie i już po pierwszych dwóch, 

trzech latach studiowania medycyny jesteśmy w stanie od- 

26 

Gazeta Studentów

powiedzieć na wybrane pytania. Wszystko więc zależy od 

dobrej woli prowadzących, aby poświęcić odrobinę czasu 

na omówienie z nami tego typu pytań lub opcjonalnie 

wplatać je w nasze egzaminy/zaliczenia. 

Przykładowe pytania: 

W przypadku niedoboru żelaza w ustroju stwierdza się: 

A. zmniejszone wysycenie transferryny żelazem. 

B. zmniejszoną całkowitą zdolność wiązania żelaza. 

C. zmniejszoną utajoną zdolność wiązania żelaza. 

D. zwiększone stężenie ferrytyny w surowicy. 

E. prawdziwe odpowiedzi A,B,C. 

Moczówka prosta pochodzenia centralnego może być 

spowodowana przez: 

A. uraz głowy. 

B. guz podwzgórza. 

C. guz w siodełku. 

D. uszkodzenie tylnego płata przysadki mózgowej. 

E. wszystkie wymienione. 

Prawidłowy odstęp między podaniem żywych szczepionek 

wynosi co najmniej: 

A. 1 tydzień. 

B. 2 tygodnie. 

C. 3 tygodnie. 

D. 4 tygodnie. 

E. 6 tygodni. 

Sinica jest zawsze niepokojącym objawem, spowodowana 

jest zwiększoną zawartością hemoglobiny w łożysku 

kapilarnym. Przy jakiej najniższej wartości hemoglobiny 

zredukowanej we krwi tętniczej występuje 

sinica? 

A. 9 g/dl 

B. 7 g/dl 

C. 5 g/dl 

Rower to niewątpliwie wciąż najszybszy i najtańszy 

sposób poruszania się po zatłoczonych lub remontowanych 

ulicach większych miast. Również w Poznaniu, 

który ostatnio stał się wielkim placem budowy, widoczna 

jest tendencja do coraz częstszego wykorzystywania 

tego środka lokomocji. Sama zresztą zastanawiam się nad 

takim rozwiązaniem. Problem tylko w tym, że nie mam 

sprawnie funkcjonującego roweru. Musiałabym się dopiero 

o taki postarać... Samo kupno sprzętu nie wydaje mi 

się zbyt trudnym zadaniem. Dużo bardziej kłopotliwe, 

myślę, jest tak dobrać parametry naszego pojazdu, by był 

on kompilacją jakości i dobrej ceny. I oczywiście nam się 


D. 3 g/dl 

E. 1 g/dl 

Poprawne odpowiedzi znajdziecie na końcu artykułu. 

Łatwiej przez miasto 

We wrześniu odbywała się również kolejna sesja egzaminacyjna 

Lekarsko – Dentystycznego Egzaminu Państwowego. 

Wyniki absolwentów UMP na tle pozostałych 

przystępujących do egzaminu nie napawają optymizmem. 

Uplasowali oni nasz Uniwersytet na 10 miejscu wśród 16 

sklasyfikowanych uczelni medycznych. Osiągnięta przez 

nich średnia liczba punktów wyniosła zaledwie 121,3 pkt 

przy średniej krajowej 128,1 pkt. Zdecydowanie najlepiej 

pod tym względem wypadł Warszawski Uniwersytet 

Medyczny, którego absolwenci uzyskali średnią liczbę 

punktów 136, a dodatkowo jako jedyna uczelnia może 

pochwalić się 100% zdawalnością (wśród osób kształcących 

się w Poznaniu współczynnik ten wynosi jedynie 

69%)! Na podstawie tych statystyk możemy wnioskować, 

że zarówno przed naszymi studentami jak i osobami 

odpowiedzialnymi za dydaktykę, jeszcze sporo pracy do 

wykonania, aby dorównać najlepszym w Polsce. 

Ostateczne podsumowanie będzie krótkie. Pod 

względem liczby punktów zdobywanych na Lekarskim 

Egzaminie Państwowy i Lekarsko – Dentystycznym 

Egzaminie Państwowym należy stwierdzić, że nie jesteśmy 

najlepszą uczelnią medyczną w Polsce. Na tle innych 

uczelni wypadamy zwyczajnie średnio. Mam jednak 

nadzieję, że gdy będę pisał podobne podsumowanie 

w przyszłym roku, wiele razy zostanę „zmuszony” do 

użycia słowa „najlepsi”. 

Odpowiedzi do przykładowych pytań to kolejno: 

A, E, D, C. 

Grzegorz Sławiński 

podobał. Przed przystąpieniem do nabycia roweru należy 

więc zadać sobie pytanie: czego będziemy od niego wymagać? 

Typów jest wiele, z czego najczęściej i najchętniej 

kupowanym jest rower górski, a następnie jego miejski 

pobratymca tzw. „holender” (szczególnie, popularyzowana 

w wielu filmach, jego damska wersja z koszyczkiem 

na przedzie). Możemy oczywiście udać się do pierwszego 

lepszego sklepu i kupić sobie wypasionego górala, ale 

warto też czasem skorzystać z opcji „zrób to sam” – kupić 

tani rower w supermarkecie lub na Allegro, a następnie 

odpowiednio go wyposażyć. Oto kilka cennych rad, by 

rowerem podbić miejską dżunglę. 


27

ROZMAITOŚCI 

Kupując lub dostosowując rower warto pamiętać o: 

• jego ciężarze i zasadzie, że im większa ilość części, tym 

większa jest jego awaryjność i waga. Przeciętnie rower 

powinien mieć od 12-15kg. 

• odpowiednich wymiarach koła, szczególnie szerokości 

opony. Im opona grubsza tym stawia większy opór, bardziej 

amortyzuje. Im jest ona cieńsza tym mniejsze są opory 

toczenia i mniej siły musimy włożyć w pedałowanie. 

• dobrych hamulcach, ale 

niekoniecznie tarczowych, 

które są drogie i na pewno 

ich nie znajdziemy w rowerach 

o cenie do 500zł. 

Tzw. V-brake spokojnie 

wystarczą. 

• właściwie dobranym 

rozmiarze roweru. 

• konieczności wykonania 

jazdy próbnej. Rower nie 

może skrzypieć, a biegi powinny 

się zmienia swobodnie. 

Ważne też, by siedziało 

się na nim w wygodnej pozycji. 

• dobrym zabezpieczeniu roweru, który czasami musimy 

pozostawić przed sklepem, szpitalem czy biblioteką. Co 

jednak ważne, nawet to nie gwarantuje, że wrócimy nim 

do domu. 

Cała reszta jest kwestią gustu. I to czy manetki będą 

dźwigniowe czy obrotowe, a rama aluminiowa czy stalowa, 

zależy już tylko od nas samych. Dzwonek, koszyk, 

lampki, błotniki czy licznik też dowolnie, zależnie od 

zapotrzebowania, biorąc pod uwagę fakt, że wszystko co 

świeci, błyszczy i rzuca się w oczy, może stać się łatwym 

łupem dla złodzieja. 

Skoro mamy rower, czas ruszać w miasto. I tu 

uwaga! Obowiązują przepisy ruchu drogowego 

i ich nowelizacja, która weszła w życie w maju 

tego roku. Oprócz doprecyzowania pewnych definicji 

(jak np. definicji roweru), wprowadzono m. 

in. legalizację wyprzedzania przez rower wolno 

jadących pojazdów z prawej strony, zezwolenie 

na jazdę rowerem środkiem pasa na skrzyżowaniu, 

pierwszeństwo jednośladów na przejazdach 

rowerowych w sytuacji gdy samochód skręca 

z drogi głównej w prawo lub lewo, czy możliwość 

jazdy rowerzystów obok siebie. Mimo, że prawo 

dopuszcza przy złych warunkach pogodowych 

poruszanie się rowerem również po chodnikach, 

to pamiętajmy, że tam pierwszeństwo zwykle należy 

się pieszym. Nie wolno poruszać się po szosie, 

gdy wzdłuż niej biegnie ścieżka rowerowa, 

a dla mało rozgarniętych przypominam również, 

że wciąż obowiązuje zakaz przejeżdżania rowerem po pasach 

dla pieszych. Niedopuszczalne jest także prowadzenie 

w czasie jazdy rozmów przez komórkę i czepianie się innych 

pojazdów. Poruszając się po miejskich ulicach, warto 

dostosować płynność i prędkość jazdy do poruszających 

się samochodów, by nie stanowić dla nich niepotrzebnej 

przeszkody. Dobrze też zachować odpowiednią odległość 

od krawężnika, ok. 0,5 – 1,0 

m i zawsze, ale to zawsze, 

kontrolować sytuację na 

drodze. 

Jazda na rowerze to 

nie tylko łatwy sposób, by 

o siódmej rano uniknąć 

ulicznych korków. To również 

prosty sposób na lepsze 

samopoczucie. Na rowerze 

może jeździć prawie 

każdy i przez to kształtować 

sylwetkę, poprawiać wydolność 

organizmu. To doskonały 

trening wytrzymałościowy i kondycyjny. Godzina 

spokojnej jazdy na rowerze pozwala spalić około 500 kcal. 

Jeżdżąc na ciężkich biegach rozbudowujemy muskulaturę 

łydek, na lekkich możemy te mięśnie elegancko wysmuklić. 

A ponadto oszczędzamy czas i pieniądze, poznajemy 

lepiej infrastrukturę miasta i dbamy o środowisko. W obliczu 

tych wszystkich wspaniałości, jakie niesie ze sobą 

jazda na rowerze (i myślę tu głównie o tych łydkach), 

a także całego mnóstwa okropności, którego dostarczają 

poznańskie remonty, nie pozostaje mi więc nic innego, jak 

tylko rzucić apel: na rowery!!! 

Marta Zawacka 

28 

Gazeta Studentów

PAMIĘTNIK LEKARZA STAŻYSTY 

Pamiętnik lekarza stażysty 

2.09.2011 

Jak to w Łodzi? Przecież napisałem: „Poznań”! A co tam, 

przynajmniej zwiedzę nowe miasto. 


Kiedy w końcu będą te wyniki? Chcę wiedzieć, gdzie będę 

wypełniał tony papierów i parzył kawę! 


Nareszcie są! Trzeba zmienić opis na fejsbuku. 


No, no, CEM się postarało! Sprawdzili 4000 prac w niecała 

dobę. A Łódź – średnia. 


Myślałem, że przyjęcie do pracy to złożenie jednego podpisu, 

a tymczasem okazuje się, że wcześniej trzeba wypełnić 

kilkanaście formularzy i odwiedzić kilka pokoi, by 

uzyskać podpisy na „obiegówce”. 


To już jutro! Czy sobie poradzę? A jeśli długopis mi się 

wypisze? Albo kawa będzie zimna? Dam radę! 


Kawy nie robiłem ani sobie, ani innym. Za to długopis 

się przydał, ale do wypisania się jest mu daleko. Pierwszy 

dzień uważam za udany. 


Użyłem swojej pieczątki! I to wielokrotnie. Przybiłem się, 

a szpital realizował to, co napisałem. To bardzo miłe. Na 

razie jeszcze nikogo nie zabiłem. 


Nadal nikogo nie zabiłem. Nadal używam pieczątki. 

Właściwie, poza chodzeniem za swoim opiekunem i robieniem 

przyjęć, nic więcej nie robię. A z czynności złożonych 

– toczę krew. No dobra, zamawiam. Ale kiedyś 

będę toczył! 


Badam, opisuję, zlecam, a raczej przenoszę do komputera 

to, co ktoś zlecił na papierze. Czuję się potrzebny. 


Pierwszy dyżur. Oprócz 7 godzin i 35 minut, które spędzam 

w szpitalu na co dzień, dzisiaj doszło mi 10 godzin 

i 5 minut poza tym czasem. Działam w izbie przyjęć i pilnuję, 

żeby na oddziale wszyscy przeżyli. 


Przechodzę przez SOR i nadal widzę kolejki. Myślałem, że 

po wyborach już ich nie będzie. Zawiodłem się. A poza tym 

wpadam w pewną rutynę, ale nadal czuję się potrzebny. 


Smacznie śpi. Anestezjolodzy trochę mu w tym pomogli. 

Wcześniej miałem przyjemność wytłumaczyć pacjentowi, 

na czym polega utrwalone migotanie przedsionków, dlaczego 

musi mieć kardiowersję i jak to się odbywa. Mój 

opiekun mówi, że wszystko ustawione. Anestezjolodzy 

mówią: „już można”. Dzielnie chwytam łyżki Lifepaka 12, 

przykładam do klatki piersiowej pacjenta i rozpoczynam 

ładowanie. Słyszę charakterystyczny, piszczący dźwięk. 

Rozglądam się, stwierdzam, że nikt nie dotyka mężczyzny 

i naciskam przycisk wyładowania. Pacjent podskakuje 

w odpowiedzi na 200 dżuli przepływające przez jego 

ciało. Na monitorze pojawia się rytm zatokowy miarowy. 

Opiekun gratuluje pierwszej udanej kardiowersji. Anestezjolodzy 

dopytują, kiedy postawię wódkę. 


Używanie własnej pieczątki jest bardzo 

przyjemne, ale ma jeden, duży minus – kiedy 

napiszesz jakąś bzdurę, to do Ciebie dzwonią 

i to Ty musisz się gęsto tłumaczyć. Dzisiaj 

dzwoniło do mnie krwiodawstwo. Na szczęście 

nie popełniłem błędu, ale co się najadłem 

strachu w drodze do telefonu, to moje. 


Zgubiłem stetoskop. Zanim odnalazł się na 

izbie, obiecałem sobie, że jak go znajdę, to 

go w końcu podpiszę. Anestezjolodzy zapomnieli 

o wódce. 


Tym razem zgubiłem pieczątkę. Na szczęście 

odnalazła się w dyżurce lekarskiej. Poza tym gubię jeszcze 

długopisy. Jak tak dalej pójdzie, zgubię sam siebie. 

Za mną drugi dyżur. Przyjęć: 9. Zgonów: 0. Ponoć przynoszę 

szczęście, bo normalnie nie przybywa tylu pacjentów. 

Lekarz stażysta 


29


Szykuje się rewolucja? 

Podstawy programu studiów farmaceutycznych sięgają lat 30 ubiegłego wieku. Tymczasem świat 

niewątpliwie idzie do przodu, co niesie za sobą potrzebę zmian także w tym obszarze. Dlaczego są one 

niezbędne? Co wymaga najpilniejszych zmian? O to wszystko zapytano studentów różnych lat farmacji 

w ankiecie „Oczekiwania studentów farmacji odnośnie przygotowania do zawodu”. 

Wyniki ankiety wśród studentów po II roku 

Badając oczekiwania studentów II roku farmacji odnośnie 

ich przygotowania do zawodu, zadano im pytanie 

o zadowolenie z obecnego programu studiów. 32% 

ankietowanych studentów wyraziło pozytywną opinię 

o kształcie tego programu, uznając go za interesujący oraz 

gruntownie przygotowujący do zgłębiania przedmiotów 

zawodowych w dalszych latach kształcenia. 68% studentów 

II roku uważa, że w programie jest zbyt mało zagadnień 

związanych z przyszłą pracą zawodową, a kolejność 

niektórych przedmiotów jest niewłaściwa. Jako główny 

przykład studenci podają tu brak znajomości najważniejszych 

zagadnień biochemii przed kursem patofizjologii. 

Blisko 79% studentów zastanawiało się nad tym, co 

należałoby zrobić, aby program ich studiów ulepszyć. 

Wielu z nich uważa, że konieczne jest uporządkowanie 

kolejności przedmiotów, jednakże ważną kwestią, na którą 

zwraca uwagę aż 33% ankietowanych studentów jest 

jak najwcześniejsze wprowadzenie praktyk zawodowych. 

Studenci sugerują, że większy nacisk powinno się kłaść na 

przedmioty związane z chorobami człowieka, proponują 

też wprowadzanie zajęć fakultatywnych, bardziej ukierunkowanych 

na ich przyszły zawód. 

42% ankietowanych studentów II roku farmacji uważa, 

że studia w satysfakcjonujący sposób przygotują ich 

do przyszłej pracy zawodowej. Prawie połowa studentów 

II roku wiąże swoją karierę zawodową z pracą w aptece. 

Ok. 20% studentów chciałoby pracować w przemyśle i firmach 

farmaceutycznych. Są też tacy, którzy myślą o pracy 

naukowej na Uczelni bądź specjalizowaniu się w farmacji 

klinicznej poza granicami naszego kraju. 

65% ankietowanych studentów pozytywnie wypowiada 

się na temat wprowadzenia modułu „opieka farmaceutyczna” 

do programu studiów. Co ciekawe brakuje tutaj 

głosów krytyki. Pozostali studenci nie potrafią wyrazić 

swojej opinii na ten temat ponieważ nie chcą oceniać 

przedmiotu, którego jeszcze nie mieli. Jednak wielu studentów 

podkreśla ważną rolę tego przedmiotu w kształtowaniu 

zawodu farmaceuty, argumentując swoje zdanie 

tym, że przedmiot ten uczy lepszego kontaktu z pacjentem, 

pomaga wykorzystać swoją wiedzę, lepiej zrozumieć 

i pomóc pacjentowi. 

Wyniki ankiety wśród studentów po III roku 

Aż 71% studentów III roku na pytanie „Czy jesteś 

zadowolona/ny z obecnego programu studiów?” odpowiedziało: 

nie. Jako uzasadnienie najczęściej podawano fakt, 

że podczas studiów zdobywają za mało umiejętności praktycznych, 

które będą przydatne w przyszłej pracy zawodowej, 

natomiast za duży nacisk kładzie się na zagadnienia 

30 

teoretyczne. 

Zaledwie 26% ankietowanych nigdy nie zastanawiało 

się nad ewentualnymi zmianami w programie swoich 

studiów;i jako najpilniejsze według siebie zmiany, jakie 

należałoby wprowadzić do programu studiów farmaceutycznych, 

proponują zmniejszenie ilości godzin przedmiotów 

ściśle teoretycznych na rzecz zajęć uczących 

praktycznych umiejętności, takich jak rozwiązywanie 

problemów, z którymi spotkają się w przyszłej pracy zawodowej, 

interakcji leków. Ok. 20% studentów zauważa 

także problem małej ilości praktyk i sugeruje wprowadzenie 

dodatkowych godzin zajęć w aptece, nie tylko 

w trakcie wakacji po 3 i 4 roku studiów, lecz również 

w trakcie roku akademickiego. 

Najwięcej, bo aż 68% ankietowanych studentów planuje 

po studiach podjąć pracę w aptece otwartej bądź szpitalnej. 

57% studentów deklarujących chęć podjęcia pracy 

w aptece uważa, że studia nie przygotują ich w sposób 

satysfakcjonujący do tej pracy i większość potrzebnych 

umiejętności będą musieli nabyć dopiero po rozpoczęciu 

pracy. 

Bardzo pozytywnie studenci oceniają wprowadzenie 

przedmiotu opieka farmaceutyczna. Aż 83% ankietowanych 

studentów uważa ten przedmiot za bardzo potrzebny, 

uczący kontaktu z pacjentem, a w jego wprowadzeniu 

upatrują szansy ujednolicenia studiów w Polsce z programem 

uczelni zachodnich. Pozytywnie oceniana jest przez 

studentów także sama idea opieki farmaceutycznej – jako 

szansa na efektywniejszą terapię dla pacjentów. 

Wyniki ankiety wśród studentów po IV roku 

Jeśli chodzi o studentów IV roku to aż 93% ankietowanych 

studentów deklaruje niezadowolenie z programu 

studiów. Jako tego powód 55% studentów podaje fakt, że 

w programie za mało jest przedmiotów ściśle związanych 

z przyszła pracą zawodową. Tutaj też pojawia się więcej 

niż na III roku, bo aż 42%, studentów niezadowolonych 

ze zbyt małej ilości praktyk w ciągu całego toku studiów. 

Studenci podkreślają, że ważne przedmioty często realizowane 

są w sposób okrojony, a program nie jest dostosowywany 

do realiów współczesnego świata. Studenci chwalą 

program studiów za wszechstronny rozwój i szerokie 

możliwości znalezienia pracy po studiach. Jednak nawet 

studenci deklarujący zadowolenie z nauczanych treści zauważają 

problem małej ilości praktyk. 

W porównaniu z latami wcześniejszymi na IV roku 

każdy z ankietowanych studentów przyznaje, że myślał 

kiedyś o koniecznych w programie zmianach. I tutaj jako 

najczęściej proponowana zmiana pojawia się wprowadzenie 

zajęć praktycznych w aptece w ciągu roku akademic- 

Gazeta Studentów


kiego – taką potrzebę zauważa ponad 40% ankietowanych 

studentów IV roku. Proponowaną zmianą jest także zwiększenie 

ilości godzin zajęć z farmakologii i wprowadzenie 

większej ilości przedmiotów zawodowych już od pierwszych 

lat studiów. Studenci narzekają także na swoją małą 

wiedzę o chorobach. 

Aż 91% studentów uważa, że studia nie przygotują ich 

do pracy tak jakby tego oczekiwali. 77% ankietowanych 

studentów chce rozpocząć pracę w aptece, z czego aż 88% 

uważa, że nie będzie w sposób satysfakcjonujący do tej 

pracy przygotowana. 

Z pozytywnym odbiorem studentów IV roku spotkało 

się wprowadzenie nowego przedmiotu opieka farmaceutyczna, 

jednakże 20% zadowolonych studentów sądzi, że 

przedmiot ten powinien zostać bardziej rozwinięty i pojawić 

się już na IV roku. 

Anita Pogorzelska 

Rozmowa z Dziekanem Wydziału Farmaceutycznego 

– prof. dr. hab. Edmundem Grześkowiakiem 

Dlaczego przez tak długi czas, sięgający kilku dziesiątków 

lat, nie wprowadzano zmian w standardach 

kształcenia polskich farmaceutów? 

Każda rewolucja wymaga udziału obu stron. Dzisiaj 

wzrosła świadomość naszych studentów i absolwentów, 

którzy mówią o konieczności zmodyfikowania programu 

nauczania, zmniejszenia ilości godzin poświęconych 

przedmiotom podstawowym. A mając na względzie przyszłość 

swojego zawodu i chęć pełnienia misji farmaceuty 

absolwenci coraz częściej mówią o opiece farmaceutycznej. 

Wymaga to też oczywiście zmiany sposobu podejścia 

nauczycieli akademickich. Wszyscy widzimy potrzebę 

zmian. Tak naprawdę programy, które obowiązują 

nas od dziesiątków lat są poprawiane i modyfikowane, 

jednak musimy mieć świadomość, że zmiany jakie nas 

czekają w najbliższym przedziale czasowym to zmiany 

rewolucyjne. 

W jakim kierunku powinna więc iść polska farmacja, 

żeby przygotować Absolwenta do wykonywania 

zawodu w obecnej rzeczywistości? 

Ten kierunek jest nakreślony bardzo wyraźnie. 

W kwietniu tego roku zostałem poproszony przez Departament 

Nauki o uczestnictwo w posiedzeniu odpowiedniej 

komisji europejskiej w Brukseli, zajmującej się harmonizacją 

programów nauczania w krajach europejskich tudzież 

wytyczania zmian programowych. Tam wszystkie 

kraje członkowskie wyraźnie zgodziły się, że współczesna 

farmacja powinna zmierzać w kierunku farmacji klinicznej, 

farmacji związanej z pacjentem. 

Czy mógłby Pan opowiedzieć o zmianach jakie już 

zostały zainicjowane w programie studiów farmaceutycznych 

lub jakie są dopiero w planach? 

Zmiany jakie zostały wprowadzone to między innymi 

dodanie do przedmiotu farmacja praktyczna w aptece modułu 

poświęconego opiece farmaceutycznej. 

Natomiast przez ostatni rok zostały opracowane nowe 

standardy kształcenia dla wszystkich kierunków medycznych, 

w tym dla kierunku farmacja. One jak gdyby zupełnie 

zmieniają podejście nauczycieli akademickich do 

przedmiotów, ale również wymagają dużego współudziału 

studentów. Nowe standardy nie zmieniają liczby godzin 

i punktów ECTS, ale sam program został przekonstruowany. 

Nacisk kładzie się na efekty kształcenia, na to co student 

musi umieć. 

Jak wygląda procedura wprowadzania zmian 

w programie studiów? 

Zmiany te zostały zatwierdzone przez Konferencję 

Dziekanów. W niedługim czasie wszystkie wydziały 

farmaceutyczne w Polsce muszą utworzyć na bazie tych 

standardów swoje nowe programy nauczania, różniące się 

w sposób istotny od obecnego programu, gdyż tam trzeba 

będzie zmniejszyć nacisk na przedmioty podstawowe. Do 

tych zmian trzeba będzie dostosować formy dydaktyczne 

żeby osiągnąć zamierzone efekty. Musimy opracować także 

sposób monitorowania tych efektów. Po 5, 10 latach 

musimy sprawdzić czy nasi Absolwenci rzeczywiście posiedli 

te umiejętności. 

Czy już teraz możemy mieć jakieś wyobrażenie 

o tym nowym programie? 

Dzisiaj wiedzę farmakologiczną przekazuje Zakład 

Farmakologii i Farmakodynamiki w zakresie przedmiotu 

farmakologia. Ponieważ kształcenie musi zmierzać w kierunku 

farmacji klinicznej oraz opieki farmaceutycznej, 

nie jest powiedziane, że tylko zakład farmakologii będzie 

przekazywał właśnie ten zakres wiedzy. W to muszą być 

włączone inne zakłady. 

Jaka jest rola studentów we wprowadzaniu tych 

zmian? 

Ta rola jest ogromna. Zaczyna się już w momencie 

legislacji. Przypominam, że studenci muszą zaakceptować 

program nauczania. Poza tym, celem tej reformy 

jest zwiększenie odpowiedzialności studentów. Znacznie 

więcej uwagi i czasu poświęci się na pracę samodzielną. 

Nie tylko to, co przekaże nauczyciel akademicki będzie 

istotne, ale także własna praca studenta. Student będzie 

miał dostęp do efektów kształcenia i będzie wiedział, co 

mu jest potrzebne. To jest konsekwencją tej harmonizacji 

z programem europejskim. 

Czy te zmiany w jakiś sposób obejmą obecnych 

studentów, czy będą wdrażane od początku procesu 

kształcenia? 

Założeniem jest, że zmiany te powinny wejść od 

1 października 2012 roku, więc nowo wstępujący studenci 

pójdą drogą tych nowych standardów. 

Obecni studenci boja się trochę zmian w programie, 

które ich już bezpośrednio nie obejmą. Jakie 

konsekwencje mogą czekać nas, obecnych studentów 

farmacji, po wprowadzeniu nowych standardów 

kształcenia? 

Ja rozumiem te obawy, ale sądzę, że nie należy tu 

dramatyzować. Jest przecież bardzo dobry, prowadzony 

od wielu lat i akredytowany przez Ministerstwo Zdrowia 

system kształcenia podyplomowego. Te umiejętności, któ- 


31


re brakują studentom, będą mogły w ten sposób być bez 

problemu podniesione na wyższy poziom tak, że nie widzę 

w najbliższym czasie zagrożenia. 

W zawodzie farmaceuty ważna wydaje się umiejętność 

rozładowywania sytuacji stresowych, w końcu 

mamy kontakt z ludźmi często w bardzo ciężkich życiowych 

położeniach. Czy są plany wprowadzania do 

programu zajęć uczących takich umiejętności? 

To jest cały obszar tzw. komunikacji interpersonalnej. 

W nowych standardach jest zaznaczone, że farmaceuta 

umie doradzić. W zakresie zajęć fakultatywnych będą 

wprowadzone zajęcia z języka migowego, a także właśnie 

z komunikacji interpersonalnej. Tak więc dla zainteresowanych 

studentów w ramach zajęć dodatkowych będzie 

taka możliwość. 

Jakie znaczenie ma dziś opieka farmaceutyczna 

w Polsce? 

Co do sensu istnienia opieki farmaceutycznej w ogóle 

nie ma potrzeby dyskutować. Potwierdzeniem też niech 

będzie kwalifikacja aptek, które będą świadczyć tę opiekę 

nad pacjentem geriatrycznym w Poznaniu w ramach 

programu badawczego Na kilka miejsc zgłosiło się wielu 

chętnych aptekarzy, naszych absolwentów, tak więc widać, 

że zapotrzebowanie jest ogromne. To jest przyszłość 

zawodu. Jest wiele prac badawczych, które podnoszą polska 

opiekę farmaceutyczną na poziom europejski, w tym 

pierwsza polska praca habilitacyjna przygotowywana 

przez panią doktor Agnieszkę Skowron z Collegium Medicum 

Uniwersytetu Jagiellońskiego. Praca ta jest na ostatnim 

etapie recenzji. Jest to ważne opracowanie mówiące 

nie tylko o zasadach opieki farmaceutycznej, ale dające 

również pewne zalecenia, w jaki sposób wdrażać opiekę 

farmaceutyczną w Polsce. 

Jak ze swojej perspektywy ocenia Pan wprowadzenie 

do programu studiów modułu opieka farmaceutyczna? 

Czy są plany rozwijania tego przedmiotu? 

Ten przedmiot musi się rozwijać, przy czym nie jest 

to taką prostą sprawa, świadczenia opieki farmaceutycznej 

nie można nauczyć w trakcie studiów. To jest długi 

proces. Chirurg również nie jest chirurgiem naczyniowym 

po ukończeniu studiów, lecz dopiero w drodze dalszej 

specjalizacji. Pamiętajmy, że opieka farmaceutyczna jest 

przedmiotem, który wymaga wiedzy i umiejętności z innych 

przedmiotów. Dlatego wprowadzenie jej na przykład 

przed farmakologią nie ma sensu. Z kolei na czwartym 

roku możliwość ta jest ograniczona z uwagi na obciążenia 

w obecnym programie. Ale w tych nowych warunkach 

programowych jest to możliwe. 

Czy sądzi Pan, że w przyszłości świadczenie tej 

opieki powinno być kontraktowane przez NFZ? 

Absolutnie. Jeżeli nie będzie kontraktowane, opieka 

farmaceutyczna będzie kuleć. Będzie nadal sztuką dla 

sztuki, po części charytatywną działalnością farmaceutów, 

wynikającą z deontologii zawodowej. Wszystko do tego 

zmierza, żeby było to świadczenie refundowane przez 

NFZ. Właśnie w pracy doktor Agnieszki Skowron są gotowe 

rozwiązania, w jaki sposób dążyć do tego. 

A jaka jest recepta na udaną współpracę między 

środowiskiem lekarzy a farmaceutami, która wydaje 

się niezbędna do świadczenia opieki farmaceutycznej? 

W materii współpracy farmaceuta-lekarz jest już coraz 

lepiej. Coraz częściej lekarze różnych specjalności 

dostrzegają potrzebę i niekiedy zbawienne efekty współpracy 

z farmaceutą. Także o tę współpracę jestem spokojny, 

a myślę, że z upływem czasu ta sytuacja będzie się 

poprawiać. 

Czy opracowując nowy program i przede wszystkim 

standardy nauczania zwracać się będzie uwagę 

na zróżnicowanie kompetencji magistrów i techników 

farmacji? 

Konieczność zróżnicowania kompetencji miedzy 

naszymi Absolwentami, magistrami farmacji a technikami 

istnieje. I jest to duży problem, który trudno będzie 

rozwiązać w najbliższym czasie, ponieważ został na tyle 

zaniechany, że szkolenie techników farmacji wymknęło 

się spod kontroli. Szkolenie techników podlega Ministerstwu 

Edukacji, a nie Ministerstwu Zdrowia. Nasze postulaty, 

zgłaszane od jakiegoś czasu, żeby to w jakiś sposób 

uporządkować, niestety nie miały oddźwięku. Ten problem 

można porównać do zrzuconej z zimowego stoku 

kuli, która nabiera zarówno prędkości jak i się zwiększa. 

W tej chwili jest ponad 80 tys. techników farmaceutycznych. 

Rocznie mury różnych szkół o różnym poziomie 

opuszcza ok. 4 tys., a nawet więcej. Jest to więc aż 4 razy 

więcej niż absolwentów farmacji na Uczelniach Medycznych. 

Co więcej, nie do końca zdefiniowany jest zakres 

czynności zawodowych dla techników. Oni powinni 

pełnić funkcje pomocnicze, a właściwie mogą dzisiaj 

wszystko. W tej kwestii najsilniejsze wsparcie powinno 

płynąć ze strony Izby Aptekarskiej. Często ekonomiczne 

warunki powodują, że magister farmacji jest wypierany 

przez technika, ponieważ technik jest siłą tańszą. 

Czy właśnie opieka farmaceutyczna może być 

dzisiaj tym, co zróżnicuje techników i magistrów 

farmacji? 

Zawsze podkreślam, że funkcją postrzegania zawodu 

są jego kompetencje. Jeżeli mgr farmacji będzie 

umiał świadczyć opiekę farmaceutyczną, to tym będzie 

się wyróżniał. Ale proszę mi wierzyć, że technicy 

uważają, że również są przygotowani do świadczenia 

opieki farmaceutycznej. Bardzo alarmującym sygnałem 

jest to, że Wyższa Szkoła Edukacji Zdrowotnej w Łodzi 

umożliwia zdobycie tytułu magistra farmaceutycznego. 

Pacjent nie rozróżni magistra farmaceutycznego od magistra 

farmacji. 

Czy jest więc pomysł rozwiązania tego problemu? 

Konferencja Dziekanów podjęła uchwałę o zwróceniu 

się do Minister Zdrowia Ewy Kopacz o zaprzestanie 

szkolenia techników farmacji. Przy takim wysyceniu 

rynku technikami farmacji to drastyczne rozwiązanie 

wydaje się jedyne. 

rozmawiała: Anita Pogorzelska 

32 

Gazeta Studentów

Literatura dla konkretnych 

LITERATURA 

Jedno muszę przyznać: im dłużej jestem na studiach 

medycznych, tym mniej posiadam cierpliwości dla szlachetnej, 

subtelnej formy literackiej. Otworzywszy książkę, 

zniechęcam się przy pierwszym murze z cegieł, czyli 

opisie przyrody na 20 stron, czy też bogatych aluzjach do 

francuskiej literatury i sztuki albo rozterkach wewnętrznych 

głównego bohatera, które i tak do niczego go nie 

doprowadzą, a ostateczna treść merytoryczna ledwie zapełniłaby 

połowę kartki A4 … 

Lecz kultura łagodzi obyczaje. Dla mnie czytanie zawsze 

było ważne, pomagało uporządkować myśli, oderwać 

się od rzeczywistości. Stałam się jednak wybredna, 

wykrętna i marudna! Dla osób, które mają podobny problem, 

jak i do wszystkich pozostałych, pragnę przybliżyć 

twórczość autora obowiązkowego, przed którym nie można 

mieć wymówek. On sam nie posiada cierpliwości do 

wytwornego kunsztu literackiego, a nawet ironizuje z nim, 

ilustrując swe dzieła rysunkami bobrów, czy przecinającymi 

się kreskami, obrazującymi dziury w zadku. Niemniej 

jego powieści przedstawiają oryginalny i krytyczny obraz 

świata, nieoderwalnie z dużą dozą charakterystycznego 

poczucia humoru. 

Kurt Vonnegut Jr (1922-2007) urodził się w Illinois. 

Studiował biochemię, lecz sam stwierdził, iż kiepski byłby 

z niego naukowiec, to z nauką się pożegnał. Wybuchła 

II Wojna Światowa, a że pracą 

w Instytucie Technologii 

dla wojska mało się przydał, 

komisja wysłała go na front. 

Po przegranej bitwie o Ardeny 

został wzięty do niemieckiego 

obozu jenieckiego, 

a następnie zmuszony do 

pracy w drezdeńskiej fabryce 

produkującej syrop słodowy 

dla ciężarnych kobiet III 

Rzeszy. Przeżył makabryczne 

bombardowanie Drezna. 

Zdołał powrócić jednak do 

kraju cały i zdrowy. Pragnąc spróbować ponownie swych 

sił w karierze naukowej, podjął studia antropologiczne, 

lecz napisana praca magisterska: „Wahania pomiędzy dobrem 

i złem w popularnych opowieściach” została odrzucona 

jako zbyt niepoważna. Wtedy Vonnegut zaczął pisać. 

Po osiągnięciu sukcesu jako pisarz, dostał zaproszenia do 

Uniwersytetów Iowa, Harvardu; tytułem analogicznym 

do Profesor Honoris Causa uhonorowany został przez 

Uniwersytet Indiana; City University uczynił z weterana 

Profesora Prozy Amerykańskiej. Następny był tytuł doktora 

literatury Hobert and William College, czy w końcu 

wiceprezydentura w National Institute of Arts and Letters. 

„Hej ho”. 

Twórczość Vonneguta jest bardzo charakterystyczna. 

„ – Czy wiesz, że w żadnym z twoich opowiadań nie 

występuje czarny charakter? – Powiedziałem mu, że to 

jedna z rzeczy, jakich nauczyłem się na studiach zaraz po 

wojnie”. Również nigdy nie ma typowego, krystalicznego 

głównego bohatera. Postacie zawsze składają się z mniejszego 

bądź większego chaosu; skrzypią, szwankują, 

trzeszczą, są jak „pijane dzieci we mgle”. Kiedy czyta się 

kolejne powieści, można zauważyć przeplatanie się postaci, 

miejsc, zdarzeń. Tworzy to rzeczywistość vonnegutowskiego 

pióra. Przykładem jest postać Kilgora Trouta, 

zwariowanego pisarza science-fiction, który przewija się 

przez kilka książek, po cichu stanowiącego 

alter-ego samego autora. Efektem 

jest wielowymiarowość powieści jak 

i postaci, nie ograniczając ich wyłącznie 

do roli wymaganej w jednej, danej 

fabule, a im bardziej jest się zaznajomionym 

z całością twórczości Vonneguta, tym częściej 

można się uśmiechać pod nosem podczas lektury. Dodam 

jeszcze, iż we fluktuacyjnym procesie mieści swój świat 

na około 200 stronach, co jest kolejną zaletą amerykańskiego 

mistrza humoru. 

Kocia Kołyska 

„Od czterech tysięcy lat albo dłużej dorośli splatają 

zawiłe pętle ze sznurków przed nosami swoich dzieci (…). 

Nic dziwnego, że dzieci wyrastają potem na wariatów. 

Kocia kołyska to tylko kilka iksów ze sznurka pomiędzy 

czyimiś palcami i dzieciak patrzy, i patrzy na te iksy…(…) 

I nic. Nie ma żadnego cholernego kota, żadnej cholernej 

kołyski”. 

Kocia kołyska, rzec by można, to siatka bezpieczeństwa. 

Można wziąć człowieka, 

przechodnia z ulicy bądź głównego 

bohatera powieści, z rusztowania 

ze splecionych włókien 

nerwowych, na jakie się składa jego część mózgu odpowiedzialna 

za funkcjonowanie w świecie rzeczywistym, 

opleść je watą, połączyć jeszcze w odpowiedni sposób 

bawełnianą nicią, uzyskując uplecenie grupy społecznej, 

religii, kraju czy klubu miłośników szachów. Patrząc na 

naszą misterną konstrukcję, stwierdzamy, iż same uplecenie 

nie jest prawdziwsze od formy, a sama forma jest 

również abstrakcją wyciągniętą z nicości. Jaki jest więc 


33

LITERATURA 

sens? Oto otrzymaliśmy machinę, w której funkcjonujemy, 

spokojnie, pogodnie, szczęśliwie, z dystansem, gdyż 

wszystko i tak większego sensu dla nas nie ma. „Tak kręci 

się ten świat”. 

Oto styl Vonneguta. Główny problem jest surową 

ramą, z uplecenia nic nie wynika, więc równie dobrze 

można mieć z niego niezły ubaw bądź sprawić, by po prostu 

nie sprawiał zbędnych problemów. 

Ta powiastka filozoficzna jako pierwsza przyniosła autorowi 

szerszy rozgłos. Bohaterem powieści jest dziennikarz 

zbierający materiały do swojej książki o dniu zbombardowania 

Hiroszimy. W zdobyciu informacji o jednym 

z konstruktorów bomby atomowej, pomaga dwoje z trojga 

dzieci nieżyjącego już naukowca: olbrzymia kobieta 

o końskiej twarzy, mistrzyni gry na klarnecie oraz liliput, 

były student medycyny z pasją malarsk. Hoenikker, ów 

człowiek nauki, wiąże się również z innym elementem powieści, 

lecz tego już nie zdradzę! 

Los sprawia, iż bohater trafia do Republiki San Lorenzo, 

gdzie panuje zakazana przez dyktatora pod groźbą 

zawiśnięciu na haku religia bokononizm, która głosi, iż 

sama jest stekiem bzdur, stworzona przez wyjętego spod 

prawa Bokonona, żyjącego w środku dżungli. Odnajduje 

się trzeci ze znanego rodzeństwa, wrabia bohatera w małżeństwo 

oraz ciepłą posadę rządową, lecz niedługo sprawy 

przyjmą niespodziewany obrót, w konsekwencji którego 

mała wyspa Oceanu Spokojnego stanie się początkiem katastroficznego 

łańcucha zdarzeń. 

Rzeźnia numer pięć 

Książka bazuje na autentycznych doświadczeniach 

z frontu samego Vonneguta. Antywojenna powieść o podtytule 

„Krucjata dziecięca” jest przeciwieństwem powszechnej 

tendencji do gloryfikowania wojen w filmach 

i literaturze. Przedstawia losy Billego Pilgrima, który jako 

wątły 22 latek, półprzytomnie ciągnięty przez pogrążoną 

w walce Europę, przeżywa wyłącznie dzięki szczęściu. 

Wraz z resztą ocalałych Amerykanów trafia do niemieckiego 

obozu dla jeńców. Po zgoleniu bród ukazali się 

więzionym tam, zdumiałym, męskim oficerom brytyjskim 

jako zgraja zdezorientowanych, wymarniałych dzieci. 

Główny bohater paradował ubrany w błękitną togę i srebrne 

buty z przedstawienia o Kopciuszku, a mały płaszcz 

z futrzanym kołnierzem nosił jak mufkę, szerząc ogólne 

zniesmaczenie. Tutaj Vonnegut zestawia dorosłych Europejczyków 

z ich tradycją, która pozwala na odnalezienie 

się w machinie wojennej, jej celach i funkcjonowaniu, 

z tytułowymi dziećmi symbolizowanymi przez Amerykanów. 

Nie posiadając statecznego spoidła, funkcjonują 

w stworzonych indywidualnie systemach wartości różnej 

wagi, tworząc chaotyczną plątaninę, dającą czasami przedziwne 

efekty. Te zarzuty padają z ust niejakiego Howarda 

W. Cambella Jr, zgermanizowanego Amerykanina pracującego 

dla radia niemieckiego. Zdradzę jedynie, iż z powieści 

„Matka Noc” wiadomo, że naprawdę jest tajnym 

agentem rządu amerykańskiego. 

Historia poprzeplatana jest wątkami pobocznymi, 

gdyż splątane dziecko powojenne Billy Pilgrim wypadł 

z czasu. Budzi się to w roku 1945, to w 1963 itd. Przeżywa 

wielokrotnie swoje narodziny czy śmierć, wojnę czy spotkanie 

z Kilgorem Troutem. W zrozumieniu pojęcia czasu, 

jako niezmiennych chwil, nanicowanych jak koraliki na 

osi czasu, pomagają mieszkańcy planety Tralfamadoria 

(motyw książki „Syreny z Tytana”), podczas gdy zostaje 

przez nich uprowadzony i osadzony w zoo, gdzie dzielił 

klatkę ze znaną gwiazdą filmową. 

Książka jest ostateczna rozprawą ze wspomnieniami 

Vonneguta, o czym wspomina na samym początku. Określa 

ją jako słup soli, przywołując historię żony Lota. Rzeźnia… 

ukazuje wojnę taką, jaką była, okrutną i pozbawioną 

sensu, więc przynajmniej niech literatura do sztucznej 

syntezy się nie przyczynia. 

Slapstick albo nigdy więcej samotności! 

„Nigdy już nie będę bliższy napisania autobiografii 

niż teraz. Zatytułowałem ją Slapstick, 

ponieważ jest groteskowa poezją sytuacyjną 

(…). Moja książka opowiada 

o życiu, na jakie mam ochotę”. 

Niech wstęp was nie zmyli. Ta 

książka nie jest pompatyczną rozprawą 

z rzeczywistością, lecz wszystkim tym, co można się spodziewać 

po Vonnegucie, a najlepiej scharakteryzował ją 

sam autor na samym początku jako komedię sytuacyjną. 

Zarys fabuły jak zwykle ciekawy: na świat przychodzi 

neandertalskich rozmiarów bliźniacze rodzeństwo, które 

dzięki miłości ich rodziców, odgrodzone od świata, żyje 

w bogatej posiadłości, udając totalnych kretynów, śliniących 

i gaworzących niczym trzyletnie dziecko. Ukrywają 

swą ponadprzeciętną inteligencje, która istnieje tylko 

wtedy, gdy stykają się głowami. Żyją szczęśliwie i widzą 

w tym swój cel. Tworzą różne dzieła, między innymi projekt 

utopii, polegającej na sztucznym podziale obywateli 

kraju, losowo wybrane, ogromne rodziny, aby każdy był 

spokrewniony z różnorodnymi osobistościami i nigdy nie 

był samotny, czy też praca o zmianach siły grawitacyjnej 

w starożytności. Jednak rodzeństwo zostaje rozdzielone, 

scalony geniusz ginie, tworząc dwójkę raczej dziwnych, 

przeciętnych ludzi, z czego połówka potrafiąca pisać 

i czytać kończy studia medyczne! Wkrótce jednak Ziemię 

nawiedzają epizody zmiany grawitacji, ludzkość zostaje 

przeczesana przez tajemnicze choroby, a główny bohater 

zostaje ostatnim prezydentem USA, których mieszkańców 

podzielił zgodnie z opracowaną za czasów dziecięcych 

34 

Gazeta Studentów

utopią, w której ludzie łączą się przyzwoitością by funkcjonować. 

Czyli, tradycyjnie, koniec Świata. 

Nazywany „śmiejącym się prorokiem zagłady”, bezwzględny 

w analizie własnej psychiki 

i otaczającej go rzeczywistości. Obdarzony 

niezwykłą wyobraźnią i poczuciem 

humoru, określany, jako jeden z najlepszych 

twórców prozy amerykańskiej. 

Mam cichą nadzieję, że mimo tej powierzchownej recenzji 

fragmentu jego dorobku literackiego, zachęcę kogoś 

KĄCIK FILMOWY 

do sięgnięcia po parę pozycji ze zwariowanego świata 

pisarza, który ciągnąc za sznurki, śmiejąc się serdecznie, 

obserwuje naszą reakcję. Życzę miłej przygody i ostrzegam, 

iż vonnegutomania jest stanem zmieniającym perspektywy, 

może być permanentny, lecz przede wszystkim 

dostarcza świetnej zabawy! 

Autor: Maga 

Rysunki: Kurt Vonnegut 

Pedro Almodóvar „Skóra, w której żyję” 

Obok Almodovara nie przechodzi się obojętnie (tym bardziej 

w drodze na wykład). Jest on twórcą w pełni niezależnym, 

konsekwentnie realizującym koncepcje swojej wyobraźni, która 

to właśnie pozwala tworzyć kino tak unikatowe, wymykające 

się kanonom światowej filmografii. Jego najnowsze dzieło 

„Skóra, w której żyję” jest pod wieloma 

względami nietypowe. Po pierwsze jest 

jedynym, w dorobku reżysera, którego 

scenariusz inspirowany jest prozą literacką. 

Po drugie ciężko przypisać je konkretnemu 

gatunkowi. Po trzecie zdaje się 

być najmniej sentymentalne z wszystkich 

jego dotychczasowych filmów i co 

równie ważne, mamy szansę podziwiać 

w nim nową muzę Almodovara – Elenę 

Anaya. To prawdziwy ukłon w stronę 

widzów, którzy mimo wielkiego podziwu 

dla talentu Penelope Cruz, są nią 

zwyczajnie znudzeni. 

Fabuła filmu skupia się wokół osoby 

chirurga plastycznego Roberta Ledgarda, 

którego żona zostaje ciężko poparzona 

w wypadku samochodowym. Małżeńska tragedia budzi 

w lekarzu szaleńcze instynkty i niepohamowaną chęć korekty 

materiału ludzkiej skóry na drodze transgenezy, by stała się ona 

powłoką na wszystko odporną. Oczywisty sprzeciw środowiska 

medycznego nasuwa pytanie o moralność prowadzonych 

eksperymentów. Jednak samobójcza śmierć żony, a następnie 

jedynego dziecka prowadzi jego zapędy znacznie dalej. Porywa 

i więzi on gwałciciela swojej córki, a w drodze licznych zabiegów, 

w zaciszu własnej rezydencji, przemienia go w piękną, 

eteryczną kobietę imieniem Vera. Z czasem, przetrzymywany 

w zamknięciu, Vincente odnajduje się w nowym wcieleniu. 

Próbuje zdobyć zaufanie, a nawet rozpalić namiętność w swoim 

oprawcy. 

Tak naprawdę problematyką tego filmu można by obdarzyć 

niejeden obraz. Mamy tu do czynienia z aktem stworzenia, 

przekraczaniem granic kompetencji człowieka na ziemi, granicą 

ludzkiego eksperymentu. Pojawia się zemsta, zdrada, morderstwo 

i to, co mnie zaciekawiło najbardziej – motyw przetrwania; 

ucieczki w sztukę dla zachowania własnego ja. Sugeruje 

go zresztą sam tytuł filmu. Człowiek potrafi się dostosować do 

warunków w jakich przyszło mu żyć lub, 

co gorsza, w jakich żyć nakazują mu inni. 

Znajduje punkt zaczepienia i jest wstanie 

o siebie zawalczyć, gdy nadarzy się ku 

temu okazja. Chcąc przetrwać, tworzy 

sobie tylko znany świat, poprzez który 

podkreśla o swoim istnieniu. Tak dzieje 

się w przypadku Vincente, ale nie on jeden 

jest w tym filmie artystą. Myślę, że 

wprawne oko studenta UM zauważy, że 

pod względem medycznym coś w nim 

nie pasuje, ale za to z pewnością doceni 

ponętną anatomię Very, od której widoku 

momentami trudno się oderwać. Estetyka 

Almodovara naprawdę zaskakuje. Jest 

niebezpiecznie absorbująca, a w dodatku 

przyciąga sytością kolorów, które emanują 

z ekranu jakby go dopiero co namalowano, jakby farba nie 

zdążyła jeszcze obeschnąć. Na pewno każdy łapczywy wrażeń 

i emocji znajdzie w tym filmie coś dla siebie. 

Moja ocena filmu: 9/10 

Marta Zawacka 

Tytuł: Skóra, w której żyję (La piel que habito) 

Gatunek: dramat, thriller 

Premiera: 16.09.2011 (Polska), 19.05.2011 (świat) 

Reżyser: Pedro Almodóvar 

Scenariusz: Pedro Almodóvar 

Obsada: Antonio Banderas, Elena Anaya, 

Marisa Paredes 

Zdjęcia: Jose Luis Alcaine 

Muzyka: Alberto Iglesias 


35

JOLKA 

Jolka 

Odgadnięte hasła należy wpisać w odpowiednie miejsce w diagramie – jak je znaleźć? Myślę, że każdy musi wypracować 

sobie własną taktykę. Litery z pól ponumerowanych od 1 do 12 utworzą rozwiązanie – łacińską sentencję. 

Do wygrania atrakcyjne nagrody. Miłej zabawy i powodzenia! 

6 

8 

4 

9 

1 

5 11 2 

3 

10 

12 

7 

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 

W tym miesiącu możecie wybierać spośród następujących nagród: 

Jerzy Bzdęga, Anita Gębska-Kuczerowska „Epidemiologia w zdrowiu publicznym” 

Pierre - Hubert Dupas „Dysfunkcja czaszkowo - żuchwowa” 

Marie - Claude Martini „Kosmetologia i farmakologia skóry” 

Richard M. Cantor, P. David Sadowitz „Stany naglące u noworodka” 

Prawidłowe odpowiedzi, podpisane imieniem i nazwiskiem, wraz z tytułem wybranej nagrody możecie przesłać na 

adres: pulsum@wp.pl – od teraz nazwiska zwycięzców znajdziecie też na naszej nowej stronie: www.pulsum.pl 

Czekamy do 3 listopada 2011. 

Uwaga! Większa ilość prawidłowych rozwiązań dostarczona przez jedną osobę nie zwiększa jej szansy na wygraną! 

36 

Gazeta Studentów

NAGRODZENI 

Pionowo: 

– palindromowa papuga 

– siała go baba 

– człon nazwy cukierków o 2 kcal 

– dychawica 

– w parze z imieniem 

– w skrócie miasto będące stolicą karnawału 

– cztery u chusteczki 

– 3,14159... 

– nowotwór 

– ma kota 

– 1852 m na morzu 

– głos jak klawisz 

– bieg sprawy;myślenia 

– drugie ego 

– zespół Artura Gadowskiego 

– domena J. Śniadeckiego 

– nad Londynem 

– zgoda, akceptacja 

– nauka łącząca biologię i nauki techniczne 

– płeć piękna w fanklubie 

– tabletki z wyciągiem z porostu islandzkiego; Moos 

– rzeka krokodyli 

– kończy się sylwestrem 

– film z 2011 roku, na podstawie powieści politycznego 

thrillera Kena Bruena 

Poziomo: 

– zachwyca kibica „nogi” 

– szkoli medyków 

– lutet 

– płynie z niego muzyka w domu, w aucie, itd. 

– granica nieba 

– międzynarodowa organizacja zrzeszająca studentów farmacji 

– podstawowa jednostka organizmu 

– nauka od serca 

– rządy niewielu 

– klub piłki nożnej z Gdyni 

– kropka w pacierzu 

– zbiór książek 

– granulocyty kwasochłonne 

– oznaczana w kg 

– choroba związana z IgE 

– tnąca część noża 

– on dla kury 

NAGRODZENI! 

Za prawidłowe rozwiązanie krzyżówki z numeru 134-135 „Pulsu UM” nagrody otrzymują: 

„Oparzenia w katastrofach i masowych zdarzeniach” - Krzysztof Stępień 

„Medycyna wypadków w transporcie” - Roma Wejman 

„Diagnozy i interwencje pielęgniarskie” - Ania Ludka 

„Anatomia Kliniczna głowy i szyi” - Patrycja Pijanka 

Rozwiązanie: Animus aeger semper errat 

Wszystkim nagrodzonym gratulujemy! 

Po odbiór nagród zapraszamy na dyżury redakcji w każdy wtorek od 18:30 do 19:30 

Przewidywany czas odbioru nagród to trzy miesiące 

W tym numerze przygotowaliśmy dla Was 7 podwójnych zaproszeń do kina „Muza” na dowolnie wybrany 

seans. Bilety można wykorzystać do końca grudnia 2011. Aby otrzymać wejściówki, należy poprawnie rozwiązać 

poniższą krzyżówkę i przesłać rozwiązanie na adres mailowy: zawacka@pulsum.pl do 3 listopada 2011 roku w tytule 

maila wpisując: „KONKURS FILMOWY”. 

2 

1 4 6 

5 

3 7 

1 2 3 4 5 6 7 

Poziomo: 

- reżyser „Sali samobójców” 

- grała kotkę na gorącym blaszanym dachu 

- „... Torino” 

- komedia z Sylvestrem Stallone 

Pionowo: 

- ... Cotilard 

- Val ... 

- grała George Sand u Jerzego Antczaka 

- jeden z trzech kolorów Kieślowskiego 


37

HUMOR 

Akademia Medyczna, egzamin ustny. 

Profesor pyta studenta, jakie są oznaki ciąży. 

Student milczy, ale słyszy podpowiedź z tyłu: "Przetłuszczające 

się włosy, krzywe nogi i duży brzuch" i mówi: 

– Przetłuszczające się włosy, krzywe nogi i duży brzuch! 

Profesor wstaje z krzesła i pyta: 

– Proszę Pana, czy ja mam przetłuszczone włosy? 

– Ma Pan. 

– A czy mam krzywe nogi? 

– Noo, też Pan ma, Panie Profesorze. 

– A brzuch? Czy mam duży brzuch? 

– Ma Pan. 

– To jak urodzę, dam Panu znać. Pan przyjdzie i wtedy 

wpiszę trójkę do indeksu. Na razie niedostateczny! 

*** 

Przychodzi kobieta do apteki: 

– Macie jakiś naprawdę skuteczny środek na odchudzanie? 

– Tak. Plastry. 

– A gdzie się je przykleja? 

– Na usta.... 

*** 

Pracuję na infolinii towarzystwa ubezpieczeniowego. Jeśli 

chodzi o rejestrację szkody komunikacyjnej, informacją 

obowiązkową do podania przez zgłaszającego jest nr rejestracyjny. 

Historia przytrafiła się koledze: 

[K]olega: Poproszę o numer rejestracyjny pojazdu. 

[Z]głaszająca: Eee... nr rejestracyjny? A, wiem. Chwila, 

tylko zejdę do garażu i Panu przeczytam. 

[K]: Ale ma go Pani w dowodzie. 

[Z]: Ale tak będzie szybciej (!) 

Po dłuższej chwili w akompaniamencie stukających szpilek. 

[Z]: Mój nr rejestracyjny to ABCD1234. 

[K]: Dziękuję, proszę teraz o... 

[Z]: Moment, podam Panu jeszcze ten z tyłu. 

*** 

Małżeństwo u dentysty. Stomatolog pyta pacjentkę: 

– Ze znieczuleniem czy bez? 

– Bez! – mówi kobieta. 

– Brawo! To niespotykana odwaga – chwali szczerze lekarz. 

Na to żona do męża: 

– Widzisz Kochanie. No to wskakuj na fotel! 

*** 

– Przepiszę Pani tabletki – mówi lekarz do pacjentki 

z olbrzymią nadwagą. 

– Dobrze, panie doktorze. Jak często mam je zażywać? 

– Nikt ich Pani nie każe zażywać. Proszę je rozsypywać 

na podłogę trzy razy dziennie i podnosić po jednej. 

HUMOR 

Wiszą 2 plemniki na tapecie i jeden mówi do drugiego: 

– Ale ta młodzież rozrzutna w dzisiejszych czasach... 

*** 

List do NFZ: 

Nasz dziadek miał ostry atak kolki nerkowej, więc wezwaliśmy 

pogotowie. Przyjechał zalany w trupa lekarz. 

Załatwił się do szafy, zrobił zastrzyk w wersalkę, posłał 

wszystkich w trzy diabły i pojechał. A dziadek tak się 

śmiał, że kolka mu przeszła. 

Dziękujemy! 

*** 

Dostaliśmy nowego (L)istonosza: młody, ale leniwy, więc do 

poczty pielgrzymki po przesyłkę. Proceder nie trwał długo, 

trafiła kosa na kamień. Pod skrzynką dorwał go (S)ąsiad. 

S: Dlaczego Pan wypisuje aviso? Nawet Pan nie sprawdził, 

czy ktoś w domu jest. 

L: A ja nie będę chodził po schodach. Pan nie jest jedynym, 

któremu mam zanieść przesyłkę. 

S: Może nie, ale to Pana praca. I za to Panu płacą. 

Kłótnia trwała dłużej, strony przeszły stopniowo od „Pan” 

przez „Ty” do „***”. W pewnym momencie sąsiad nie 

wytrzymał i przywalił listonoszowi w twarz. 

S: Jak chcesz, idź do sądu. Sam dałeś mi alibi – zamachał 

aviso – mnie w domu nie było. 

Anika i Paulina Patalas 

38 

Gazeta Studentów

cover

Jagoda 2011 - Puls UM

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?