imzot nikollË kaçorri prehet nË atdheun e tij - kishadhejeta.com

Shkurt 2011
Kisha dhe jeta
3
Eshtrat e Imzot Nikollë Kaçorrit në atdhe
(1868-1917)
Meshë drite për Imzot Nikollë Kaçorrin
Durrës, shkurt 2011
Mbi lumenjtë e Babilonisë,
Atje rrinim e vajtonim,
E nëpër mend shkonim Sionin.
Atje, shpërngulësit tanë na kërkonin
këngë:
“Na këndoni këngët e Sionit!”
Po si mund t’i këndojmë
këngët e Zotit në dhe të huaj?
Predikimi i ShT. Imzot Rrok Mirdita
me rastin e rivarrimit të eshtrave të
Imzot Nikollë Kaçorrit në Kishën e
Shën Luçisë në Durrës.
Të nderuar Zonja dhe zotërinj,
Të dashur vëllezër e motra,
Psalmi 137 përshkruan me nota melankonie
të thellë gjendjen e hebrenjve larg tokës së tyre
të pushtuar e të shkretuar nga babilonezët para
2500 vjetësh. “Si mund t’i këndojmë këngët e
Zotit në dhe të huaj?”, thotë psalmisti. Historia
biblike e shpërnguljes së hebrenjve është paradigmë
e një populli që kërkon një atdhe ku të
jetë i lirë, sepse vetëm në liri mund të këndohen
këngët e Zotit.
Sot kemi para nesh mbetjet mortore të një
burri të madh të kombit tonë, që gjatë tërë
jetës ka kërkuar një atdhe të lirë dhe ka vdekur
tokë të huaj. Imzot Nikollë Kaçorri qëndron në
themelet e shtetit shqiptar në të gjitha kuptimet
e fjalës themel. Së pari, sepse ka pasur bindjen e
thellë se shqiptarët nuk mund të prisnin më për
t’u çliruar nga sundimi i gjatë osman, dhe kjo
bindje e ka shtyrë të angazhohet për të përgatitur
mendërisht, kulturalisht dhe politikisht popullin
shqiptar për shpalljen e pavarësisë. Së dyti,
sepse priti në Durrës delegacionin që ishte nisur
nga Trieste për të shpallur “Shqipninë e mos
varme” dhe, pasi u vu re se shpallja e pavarësisë
në Durrës vihej në rrezik për shkak të pasigurisë
së atij qyteti të kërcënuar nga pretendimet serbe
dhe greke, bëri të mundur sigurinë e udhëtimit
të këtij delegacioni drejt Vlorës. Së treti, sepse
në Vlorë jo vetëm se hodhi firmën përkrah
Ismail Qemalit dhe ishte ndër pesë personat që
valëvitën për herë të parë flamurin e Shqipërisë
së pavarur, por u bë edhe zëvëndëskryeministri
i parë i shtetit të ri shqiptar. Ai qëndron në
themelet e shtetit shqiptar jo vetëm sepse është
njëri ndër gurët e mëdhenj të këtij themeli,
por sepse më shumë se të gjithë protagonistët
e tjerë ka mbetur i fshehur dhe i mbuluar me
heshtje nga historia shqiptare si gjatë periudhës
komuniste, ashtu edhe gjatë këtyre njëzet vjetëve.
Themelet janë të padukshme për vetë funksionin
e tyre të mbajtjes së godinës që mbështet mbi
të, por, nëse njerëzit që banojnë në atë godinë
lejojnë të përjashtohen nga themelet gurë të tillë
të mëdhenj, rrezikojnë të banojnë në një godinë
të lëkundshme. Përballë kthimit në Shqipëri të
eshtrave të Imzot Nikollë Kaçorrit, më lind vetvetishëm
dhe fuqishëm dëshira dhe urimi që në
Shqipëri të fillojë të bëhet me vërtetësi, dashuri
dhe korrektesë shkencore hetimi i historisë sonë
të hershme dhe të vonë, me motivin e vetëm, që
kujtesa historike kombëtare të bëhet një thesar
i çmueshëm nga i cili të mund të nxjerrim
mësime për të tashmen dhe të ardhmen e vendit
tonë. Njohja e turbullt e historisë së shkuar, pa
llogaritur pastaj shtrembërimin me apo pa dashje
të saj, rëndon si një perde e errët në horizontin
e shpirtit të kombit, prandaj është detyrë jo
vetëm e historianëve, por e çdo shqiptari, të
japë ndihmesën e vet për ta shthurur fije për
fije këtë perde.
Këtë ndihmesë e kanë dhënë të gjithë ata që
janë kujdesur për kthimin në atdhe të eshtrave të
Imzot Kaçorrit, prandaj atyre u drejtoj me gëzim
dhe kënaqësi mirënjohjen time më të thellë.
Le të kthehemi edhe një herë tek psalmisti i
sotëm. “Si t’i këndojmë këngët e Hyjit në tokë
të huaj?” Përvoja e tokës së huaj ka qenë përvoja
e gati gjithë jetës së Imzot Kaçorrit. Ai lindi në
një fshat të Lurës në atë periudhë të historisë
kur toka e shqiptarëve ishte si të ishte e huaj,
sepse gjendej nën zotërimin e Portës së Lartë
të Stambollit. Pas studimeve teologjike bazë
në Shkodër, që do ta përgatisnin për meshtari,
njohu të tjera toka të huaja, sepse kaloi disa vite
studimi në Zvicër, për t’u kthyer në Shqipëri
me prerjen mendore të njeriut europian, për
t’iu kushtuar bashkësive katolike të kurbinit
dhe të Durrësit. Përkushtimi baritor përfshinte
realitetin njerëzor në tërë përmasat e tij, prandaj
famullitari i Durrësit jo vetëm që nuk la pas dore
lëngatën në të cilën gendej popullsia shqiptare
nën sundimin turk, por u vendos në krye të