Të jeni një gjë e veTme në KrishTin në shpalljen ... - kishadhejeta.com

More documents

Recommendations

Info

Maj 2008 Kisha dhe jeta 6 Në fillimin e vitit 2004 është organizuar një diskutim publik në München mes Kardinalit Joseph Ratzinger dhe filozofit Jürgen Habermas. Religjioni, këtu e përfaqësuar nga një teolog i shquar, dhe arsyeja, këtu e përfaqësuar nga një filozof i famshëm, shpeshherë në kulturën perëndimore janë çmuar kinse janë në garë me njëra tjetrën. Kardinali theksoi se ndërsa nuk ka asnjë papajtueshmëri mes të dyjave, megjithatë të dyja duhet të jenë të hapur për njëra-tjetrën. Madje Kardinali Ratzinger tha se as duhet të kufizohemi vetëm brenda kulturës evropiane. Dhe duke u referuar shprehimisht islamizmit, tha se të vlerësosh kulturat e tjera si inferiore është simptomë i një arrogance perëndimore. Këto ishin vetëm dy shembuj që tregojnë interesin e Kardinalit Joseph Ratzinger për dialogun ndër-fetar, dhe veçanërisht për dialogun me besimin musliman, para se të zgjidhej Papë. Por ai nuk ka munguar të tregojë të njëjtin angazhim edhe pasi u zgjodh si pasardhësi i Gjon Palit II. Papa Benedikti vazhdon dialogun Në vizitën e parë të tij në Gjermani si Papë, në vitin 2005, në Koln Benedikti XVI tha: “Dialogu ndër-fetar dhe ndër-kulturor mes të krishterëve dhe muslimanëve nuk mund të konsiderohet kinse ishte një dialog fakultativ. Në fakt është një nevojë jetësore, nga e cila në një farë mënyre varet e ardhmja jonë”. Një fjalë e tillë mjafton për të treguar sa shumë Papa Benedikti e çmon dialogun mes Krishterimit dhe Islamit. Dhe tre vjet e pontifikatit të tij janë provë se ka qenë besnik ndaj këtij propozimi. Ishte shumë domethënëse fjala e Papës Benedikti vetëm një ditë pasi që e pranoi detyrën e tij si pasardhësi i Gjon Palit II. Atë ditë, udhëheqësve të feve të ndryshme, të cilët i pranoi ne audiencë private, u tha: “Ju falënderoj sinqerisht (të dashur miq nga besime të ndryshme) për praninë tuaj për inaugurimin solemn të Pontifikatit tim. Ju ofroj urimet e mia të ngrohta dhe dashamirëse juve dhe të gjithë atyre që u përkasin besimeve që ju përfaqësoni. Në mënyrë të veçantë jam mirënjohës për praninë e anëtarëve të bashkësisë muslimane në mesin tonë, dhe dua ta shpreh kënaqësinë time për rritjen e dialogut mes Muslimanëve dhe të Krishterëve, në nivelin vendas si edhe në atë ndërkombëtar.” Është në këtë kontekst se si duhet të interpretohet ligjërata që Benedikti XVI ka dhënë në Universitetin e Regensburgut në shtator 2006. Thelbi i mesazhit të tij në atë ligjëratë ishte thjesht se në asnjë mënyrë nuk mund të identifikohen religjioni i vërtetë dhe dhuna. Pas reagimeve të shumta që kjo ligjëratë kishte shkaktuar në shumë vende muslimane, me shumë përvujtëri Papa Benedikti është përpjekur të sqaronte mendimin e tij duke shtjelluar çka kishte dëshiruar të tregonte me citimin i një teksti mesjetar të Perandorit Emanuel II Paleolog, një tekst që sigurisht nuk shprehte në asnjë mënyrë mendimin e personal e Papës. Dhe kur më 25 shtator 2007 në Castel Gandolfo është takuar me përfaqësuesit e bashkësive muslimane, Papa Benedikti prapë ka përsëritur vendimin e tij të vazhdojë në rrugën e dialogut. Ai tha: “Në një botë të shënuar nga relativizmi dhe që shpeshherë përjashton ndjenjën e transhendencës dhe universalitetin e arsyes, kemi patjetër shumë nevojë për një dialog autentik mes besimeve dhe mes kulturave, një dialog që është i aftë të na forcojë që, me një shpirti bashkëpunimi vëllazëror, të fitojmë së bashku mbi të gjithë tensionet. Prandaj, duke vazhduar punën e marrë përsipër nga Papa Gjon Pali II, çiltërsisht lutem që marrëdhëniet e besimit që kemi zhvilluar mes të Krishterëve dhe Muslimanëve gjatë shumë viteve jo vetëm të vazhdojnë, por edhe të zhvillohet më tepër në një shpirt dialogu të sinqertë dhe të respektueshëm, të themeluar mbi një njohje reciproke autentike që, me gëzim, pranon vlerat fetare që kemi të përbashkëta dhe që me besnikëri, respekton dallimet”. Takimi me Mbretin e Arabisë Saudite Më 6 nëntor 2007 Papa Benedikti pranoi në Vatikanin Mbretin Abdullah bin Abdulaziz al-Saud. Ishte një takim që, si kam thënë në fillimin e këtij artikulli, provokoi zemërim të madh tek al-Qaeda. Për herë të parë një Mbret i Arabisë Sauditë, vendi që ruan dy xhamitë më të shenjta për Islamin (në Meka dhe në Medina) e kaloi pragun e Vatikanit për t’u takuar me udhëheqësin e Kishës Katolike, Papën Benedikti XVI. Pas këtij takimi, në një komunikim për shtypin, zyra e Vatikanit për shtypin deklaroi se gjatë bisedës së tyre të dy kanë folur për temat “që të dy liderët i kanë për zemër”, domethënë “për dialogun ndër-kulturor dhe ndër-fetar, që ka për qëllim bashkëjetesën paqësore mes njerëzve dhe popujve, gjithashtu për nevojën që të krishterët, muslimanët, dhe hebrenjtë të bashkëpunojnë për promovimin e paqes, të drejtësisë, dhe të vlerave shpirtërore dhe morale, veçanërisht duke mbështetur familjen.” Agjencitë e shtypit në Arabinë Saudite kanë venë në dijeni të gjithë temat e dialogut mes Mbretin Abdullah dhe Papës Benedikti, duke i vlerësuar si pjesa “e dialogut ndër-fetar dhe të qytetërimeve”. Edhe Mbreti edhe Papa ranë dakord se “dhuna dhe terrorizmi nuk kanë të bëjnë me besimet as me atdhetarinë”. Çfarë domethënie ka pasur kjo vizita e parë e Mbretit Saudit tek Papa? Mohammed Ibrahim Al- Jarallah, Ambasadori i Arabisë Saudite për Itali, i cili e ka shoqëruar Mbretin në Vatikan, i është përgjigjur kësaj pyetjeje me këto fjalë: “Shenjtëria e Tij Papa dhe Madhëria e Tij Mbreti i Arabisë Saudite kanë përgjegjësi shpirtërore dhe morale, përkatësisht ndaj të krishterëve dhe muslimanëve. Prandaj nga takimi i tyre mund të burojë vetëm një mirëkuptim i frytshëm dhe i dyanshëm dhe një dialog i vazhdueshëm mes të dy krerëve të të dy besimeve kryesore, domethënë krishterimi dhe islamizmi”. Nuk dua të mbaroj këtë artikull pa shtuar disa vërejtje. Në shekullin njëmbëdhjetë, Papa Gregori VII i shkroi një letër Mbretit të Mauritanisë, Al-Nasir, që ishte musliman. Në këtë letër Papa i drejtohet atij me fjalët “vëllai im në Abrahamin, besimtar në Hyjin, një dhe krijues”. Në vitin 1965 Koncili i Vatikanit II botoi deklaratën Nostra Aetate, që flet për marrëdhëniet mes Kishës Katolike dhe besimeve jo-të krishtera. Në këtë dokument, Koncili shprehet se Kisha ka shumë respekt për Muslimanët, të cilët adhurojnë një Hyj të vetëm dhe të amshuar, të mëshirshëm dhe të gjithëpushtetshëm. “Ata përpiqen t’i nënshtrohen krejtësisht vendimeve të fshehura të Hyjit, ashtu si edhe Abrahami, me fenë e të cilit Myslimanët lidhin fenë e tyre, i’a nënshtroi vetveten planit të Hyjit.” Njëzet vjet pas botimit të këtij dekreti, Papa Gjon Pali II, duke ju drejtuar Muslimanëve, u tha: “Hyji juaj dhe Hyji ynë është i vetmi dhe i njëjti, dhe ne jemi vëllezër dhe motra në fenë e Abrahamit”. Të gjithë këto pohime na ftojnë t’i vlerësojmë më shumë të vërtetat dhe vlerat të përbashkëta që duhet të na angazhojnë për ndërtimin i një shoqërie më të denjë për njeriun. Të gjithë e vlerësojmë shumë faktin se këtu në Shqipëri nuk ekzistojnë konflikte ndërmjet besimeve të ndryshme. Por nuk duhet të kënaqemi me kaq. Paqja nuk është thjesht mungesa e konfliktit. Konfliktet nuk ekzistojnë. Por mund të flasim për një bashkëpunim të vërtetë ndër-fetar? Së fundi dua t’i kujtoj fjalët e Papës Gjon Pali II më 21 qershor 1995, ditën kur u inaugurua xhamia e madhe dhe e re në Romë. Atë ditë ai dërgoi një mesazh atyre që ishin të pranishëm për këtë inaugurim, me këto fjalë: “Një xhami e madhe po inaugurohet sot. Kjo ngjarje është shenjë e qartë e lirisë fetare që ekziston këtu për çdo besimtar. Dhe është shumë domethënëse se si në Romë, në qendrën e Krishterimit dhe ku gjendet edhe selia e pasardhësit të Pjetrit, Muslimanët kanë vendin e tyre për kultin duke u respektuar liria e ndërgjegjes. Me këtë rast aq të veçantë, për fat të keq ne na duket e nevojshme të kujtojmë se në disa vende Islamike mungojnë shenja të tilla të njohjes se lirisë së fesë. Megjithatë, bota e sotme, në pragun e mijëvjeçarit të tretë, po pret për këto shenja! Liria e fesë tani është bërë pjesë e shumë dokumenteve ndërkombëtare dhe është një nga shtyllat e shoqërisë bashkëkohore. Ndërsa jam i lumtur se Muslimanët mund të bashkohen në lutje në xhaminë e re Romake, shpresoj përzemërsisht që të drejtat e të krishterëve dhe të të gjithë besimtarëve për ta shpallur lirisht fenë e tyre të njihet në çdo vend të botës”. Duke pritur ditën botërore të të rinjëve (2) Të rinjtë shqiptarë pjesëmarrës në Ditën Botërore Rinore ndër vite Nga Elidon Dodaj Gjithsecili do kishte dëshirën të merrte pjesë të paktën njëherë të vetme në këtë eveniment të mrekullueshëm të të rinjve katolikë, të mbarë botës. Burokracitë madje edhe mos mundësia nga kushtet ekonomike etj, për shumë të rinj ndonëse të “zhgënjyer” e kanë manifestuar prezencën e tyre në këta takim me shpirtin e tyre përreth Atit të Shenjtë e miliona të rinjve nga katër anët e Globit me lutje dhe falë teknologjisë me anë të televizionit në transmetim direkt. Sa e vështirë për secilin pjesëmarrës të këtyre takimeve është të përshkruash javët e kaluara në … Paris, Romë, Denver e Këln. Sa mrekulli ato ditë katekizmi dhe besimi të thellë në Jezusin Zot! Sa për-
Maj 2008 Kisha dhe jeta 7 lotje e gëzime mes miqve që vetëm Kisha Katolike ta jep mundësinë ti takosh e të mbash të fortë shoqërinë. Sa e sa momente lotësh kujtohen në sit-et e internetit kur Papa Gjon Pali i II, por dhe Papa Benedikti XVI gjatë fjalive prekëse drejtuar të rinjve kanë fiksuar në celuloid fotografët profesionist apo jo qofshin ato. Sa bukur kur shikon se si i riu i Afrikës është i barabartë me atë të Evropës, ai i Azisë shumë i dashur me ata të Amerikës e Oqeanisë. Ky takim është takimi i “Krishtit me njeriun” dhe si i tillë është takimi i të gjithë vëllezërve që ndjekin të njëjtin Jezu Krisht, që është Zot prej shekujsh në shekuj. Duke ecur në kronologjinë e historisë së D.B.R ndalesën e parë e vendosim në Paris. Në sheshin e madh që të dërgon në Kullën e famshme Eifel. Miliona të rinj mes tyre edhe një grup i mirë nga Shqipëria, që vinte pas një krize të thellë qeverisje (jemi në Gushtin e 1997). Përshëndesin Papa Gjon Palin e II-të, i cili sapo kishte mbërritur në Paris dhe kishte takimin e parë me të rinjtë, takimin e mikpritjes. Edhe sot nëpërmjet videove e fotove na paraqiten mijëra flamuj shumë ngjyrësh, që valëviteshin në qiellin e bukur të asaj vere në Paris si dhe transmetimet e pareshtura të ekranit publik shqiptar. Jubileu i Madh në vitin 2000 për të rinjtë shqiptarë do të ofronte ndofta numrin më të madh të ftesave për pjesëmarrjen në Jubileun e të Rinjve (DBR). Mijëra të rinj shqiptarë nga Shqipëria, Kosova e Mali i Zi, që përfaqësoheshin nga i njëjti flamur, do të pushtonin Shën Pjetrin, por edhe Torvergaten (sheshin ku u zhvillua Vigjilja me të rinjtë). Gjithsecili do të kujtoj, të rinjtë, tek rrinin në shkalla e arenës dhe në momentin që shikonin që trupat e sigurisë papnore ishin të habitur disi, tentonin ti merrnin shkallët me një hap dhe të përqafonin Atin e Shenjt. E nxitur nga ky pasion një 17-vjeçare nga jugu i Italisë arriti t’ia puth dorën Atit të Shenjtë dhe nga Ai mori dhe guximin ndërsa lotonte me dënesë, duke thënë që të rinjtë duhet të jenë të guximshëm ndaj çdo vështirësie që trokiste në fillimin e mijëvjeçarit e tretë. Mes shumë të rinjve në DBR kanë qenë shumë të rinj tanë. Ja si e kujtojnë ato ditë në Romën më 2.7 milion të rinj nga mbarë bota: Bardha është njëra prej tyre. Ajo ishte akoma adoleshente dhe jo se nuk kishte kuptuar se çfarë ishte DBR, por droja e kishte kapluar të dinte edhe me shumë rreth saj. Me pasion e thotë çdo fjalë e fjali për atë ditë të mrekullueshme. Ndërsa në një moment tepër spontan mt. Suela tregon se si e gjendur në Romë gjatë atyre ditëve kujton çast pas çasti Lutjen e Vigjiljes në Torvergata. Ajo e ndjen akoma aromën dhe praninë e Krishtit në atë fushë të madhe të periferisë së Romës. Ndërsa Bardha akoma emocionohet nga ai euforizëm rinorë që kishte pushtuar Romën e madhe dhe që gjithnjë e më shumë vlonte atmosfera e Krishtit në Jubileun e Madh. Por asnjë çast nuk mund të harrosh edhe tragetet që niseshin njëri pas tjetri nga Durrësi drejtë Barit dhe më pas shpërndarja nëpër dioqezat Italiane, mikpritja, por dhe dashuria e dhuruar e ka ruajtur sot e kësaj dite (pas tetë vitesh) akoma atë njohje mes të Krishterëve të mirë, pse jo të të njëjtin Krisht që është Zot- shton një tjetër nga të rinjtë, i cila pat fatin e mirë të ishte edhe ai në Jubileun e Madh e DBR... Kthimi nga Roma dhe lajmi i Atit të Shenjtë për DBR të ardhshme në Kanada ishte “zhgënjimi i parë” për të rinjtë shqiptarë! Të gëzuar për pjesëmarrjen masive në Romë ato nuk mund ta manifestonin në vetvete prezencën e tyre në Denver, Kanada. Vështirësitë ekonomike, por edhe problemi i vizave do sillte që edhe numri i pjesëmarrësve në këtë takim të mos ti arrinte as dhjetë. Mes pesëqind mijë të rinjsh nga mbarë bota në Denver edhe Shqipëria do të prezantohej mes tyre. Ja si i kujtojnë ato ditë të bukura në kontinentin përtej oqeani Izidori. Mes shumë gjërave ai mundohet të kujtoj çdo gjë. Por çaste të bukura përtej Oqeanit asnjëherë, ai nuk e krahason me ditët e tjera të organizuara si para e pas Denverit. Kombësitë kësaj here përfaqësoheshin në një numër rekord. Ditët në Denver, por edhe nëpër dioqeza kujtohen gjithnjë kur në duar merr e shikon albumin fotografik të DBR- 2003, Kanada. Papa Gjon Pali II-të ndërsa dita-ditës shëndeti po i rëndohej shpresonte që edhe DBR-në e ardhshme t’ia arrinte, por shpirti i ti ndërroj jetë katër muaj para se takimi të zhvillohen në Këln në kolonin më të madhe katolike të Gjermanisë. “Kemi ardhur për të adhuruar” ka qenë dhurata më e bukur që Papa Ratzinger mori nga paraardhësi i tij Papa Voityla, që ai takim të organizohej në Gjermanin e Tij... I konsideruar si “Papa i ftohtë”, nga shumë media në fillim të ministerit të tij, Papa Benedikti në këtë takim sfidoi të gjithë ata që në të vërtetë nuk e njihnin ashtu si ai ishte dhe është në të vërtetë, pasi gjatë kësaj dite ai ka qenë një me të rinjtë. Në sheshin Duomo para Katedrales së Këlnit takimi i mirëseardhjes, është paraprirë nga ovacione të pafundme. Ndërsa në sfond shikoheshin dy foto gjigande në njërën Papa Gjon Pali i II-të dhe diçitura “Faleminderit” ndërsa në tjetrën Papa Benedikti tek qeshte duke i uruar “Mirë se erdhe Papa Benedikti XVI”. Edhe kësaj herë të rinjtë shqiptarë do paraqiteshin mirë me prezencën e tyre. Mbi 200 ishte numri i të rinjve që shkonin nga dioqezat shqiptare pa përmendur këtu grupet e lëvizjet që ishin organizuar në mënyra të tjera binjakëzimesh me grupe të huaja. Prezenca e Shkëlqesisë së Tij Imzot Rrok Mirdita, Arqipeshkëv Metropolit i Arkidioqezës Tiranë Durrës, si dhe Imzot Angelo Massafra Arqipeshkëv i Metropolisë së Shkodrës, do të na jepnin më shumë zemër. Bashkimi së bashku në KalkKapel zona e rezervuar për të rinjtë shqiptarë nga Shqipëria, Kosova e Mali i Zi do të kthehej në një zonë Shqiptare në ato pesë ditë të qëndrimit në Këln. Ja si i kujtojnë ato ditë disa nga të rinj pjesëmarrës në këtë eveniment ftese e njohje të të gjithëve: Teksa i drejtohesh njërit, përgjigjen e gjen të të gjithë njëkohësisht. Albina, Matilda, Bardha, Elida, Jorida, por edhe Izidori, Mondi, etj dinë të të thonë se një ditë e tillë vështirë të kthehet me... Nuk gjen as pyetje ti drejtohesh pasi gjithnjë do të marrësh furishëm përgjigjen: “ah sikur të ishte organizuar diku këtu afër ky takimi i radhës, pse në Sidnej?!” E mes buzëqeshjes nisin e ngacmojnë idenë e pranisë atje duke kujtuar çast pas çasti Këlnin e bukur dhe sheshin e madh para Katedrales Adhurimit të Krishtit Fëmij. Albina nuk harron të sjell ndërmend edhe ato bujar katolik e protestant – ekumenik që na pritën në një qytet të vogël karshi Këlnit, Hagen, e që vërtet ato ditë u ndjemë sikur edhe ne ishim pjesë e familjeve të tyre. Siç thuhet rëndomtë: ndjeheshim si sherbeti në bakllava, ishim bërë të përkëdhelurit e tyre. E ndërsa Elida nuk harron të tregoj diçka nga lodhja e ditëve, e se si çdo gjë mori fund në atë fushë të madhe të Marifeldit… takimi i madh i të rinjve me Papën, por takimi më i rëndësishëm është ai mes nesh dhe Krishtit… Jo vetëm kësaj here edhe Ipeshkvijtë si barinjtë tanë do të na shoqëronin edhe në drekat kundrejt bonove. Imzot Massafra, i cili si për fat, e për përvujtëri atë drekë së bashku me të rinjtë do ushqehej me një ushqim që më parë vështirë se do ta kishte provuar. Por guximi i të rinjve të “pilafit me fruta ekzotik” Imzot Massafren nuk do ta pengonin edhe vallet e këngët përgjatë gjithë rrugëve të Këlnit, të të rinjve shqiptare nga Shqipëria, Kosava e Mali i Zi. Ndërsa Imzot Mirdita teksa përgatitej të largohej pasi duhet të ishte në një tjetër takim dhe ora po ecte, të rinjtë nuk linin çast pa i shkëputur një mendim apo për të bërë një foto, për ta patur atë si kujtim nga ajo ditë... E drejtë fundit çdo kush do pyeste: Kush do shkoj këtë vit në Sidnej, Australi? Përgjigja e parë që më vjen ndërmend është: Ah sa do doja të shkoja edhe unë (pse jo edhe ti që po e lexon këtë shkrim tani)!!! Por vështirësitë kësaj here mos të na lëmë të themi se ky është “zhgënjimi i dytë”. Kësaj here na thuhet, që DBR ta ndjekim nëpërmjet monitorit dhe zemrat tona le të jenë atje, me të rinjtë e mbarë botës, të cilët janë bashkuar me Atin e Shenjtë e kërkojnë që ky që quhet Krishterim të ecën e të mos reshtë asnjëherë, e të shpall Ungjillin, besim tek Ai që është Krishti, që dha jetën për ne... Duke pritur ditën botërore të të rinjëve (3) Dita Kombëtare Rinore (DKR) në Shqipëri nisur me idenë se do ishte një zëvendësim E i asaj që ndryshe është Dita Botërore e të Rinjve, DKR-ja u nxit po nga Papa Gjon Pali i II-të, si një takim i të rinjve të mbarë vendit ku jetonin. Pas viteve të para, diku në 1986 Ati i Shenjtë, i ftoi të rinjtë të mblidheshin së bashku në kishat e tyre lokale dhe katedralet e tyre, e ta manifestonin njëzëri këtë ditën. Tek ne, në Shqipëri, nuk ishte një traditë e organizimeve të mëdha apo manifestimeve masive. Diku rreth viteve 1999, dom Izidori një meshtarë Salezian i nxitur edhe nga karizma e rregullës së tij së bashku me bashkëpunëtorë, ftoj Komisionin Baritor Kombëtar të të Rinjve e Thirrjeve të organizonin të parën DKR në Shqipëri. Kjo do t’i paraprinte edhe festës së madhe të Jubileut të vitit 2000. Nuk vonuan, dhe nga kjo nxitje nisen punët për një organizim që do t’i paraprihej takimit të madh që do të organizohej në Romë mes të rinjve në DBR. Për fatin se vendi ynë ka shumë pak ambiente të mbyllura, por me përmasa të mëdha dhe se vendi i duhur duhej të përshtatej edhe me pjesët e skenarit të ditës u zgjodh Pallati i Kongreseve. Një vend ku fjala e Zotit ishte tabu dhe vetëm nga mikrofonat e asaj salle deri aso kohe vështirë apo rradhë mund të ishte dëgjuar ndonjëherë fjala Zot, e jo më shumë. Jehona e organizimit nxiti kërkesa të mëdha nga të katër anët e Shqipërisë, madje ftesat kishin mbërritur edhe tek shqiptarët e Kosovës e të Malit të Zi. vijon në fq.8
Page 1 and 2: E njohim të gjithë tashmë trash
Page 3 and 4: Maj 2008 Kisha dhe jeta 3 Vizita Ad
Page 5: Maj 2008 Kisha dhe jeta 5 mrekulli,
Page 9 and 10: Maj 2008 Kisha dhe jeta 9 Nga Fran
Page 11 and 12: Maj 2008 Kisha dhe jeta 11 Ushtar i

Të jeni një gjë e veTme në KrishTin në shpalljen ... - kishadhejeta.com

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?